Το Ναγκόρνο Καραμπάχ τελείωσε για την Αρμενία αλλά για την Τουρκία μόλις αρχίζει

Ο ξεριζωμός περισσότερων από 100.000 ανθρώπων από την γη στην οποία όχι απλώς έχτισαν τις ζωές τους αλλά θεμελίωσαν επί αιώνες την εθνική τους ταυτότητα είναι χωρίς υπερβολή ο ορισμός της εθνοκάθαρσης.

Περί τα 29 χρόνια μετά τη νίκη της Αρμενίας και την «θωράκιση» με αζέρικα εδάφη του Ναγκόρνο Καραμπάχ έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου οι πιέσεις του 2020 να γίνουν μία τραγική πραγματικότητα για την Αρμενία.

Το ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται είναι, χωρίς αμφιβολία ή δεύτερες σκέψεις, το μείζον θέμα αλλά δυστυχώς δεν είναι η ουσία των πραγμάτων, τα οποία όπως συνηθίζεται εκτυλίσσονται στο παρασκήνιο κάτω από πέπλο πολιτικής είτε με τον εσωτερικό είτε με τον εξωτερικό μανδύα.

Την Τρίτη, ο Τούρκος Πρόεδρος, εκτός των λοιπών θεμάτων επικαιρότητας στα οποία αναφέρθηκε, έθιξε ένα ζήτημα το οποίο αποδεικνύει πως η Τουρκία σήμερα, για ακόμη μία φορά τα 7 τελευταία χρόνια, θα είναι και πάλι η μεγαλύτερη κερδισμένη.

Ο Ταγίπ Ερντογάν αναφέρθηκε σε έναν διάδρομο, όχι νέο, και κυρίως όχι για πρώτη φορά.

Ο διάδρομος αυτός ονομάζεται διάδρομος του Zangezur.

Ο συγκεκριμένος διάδρομος μετά από αυτόν του Λατσίν με τον οποίο οι Αρμένιοι ενίσχυαν και συντηρούσαν την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ έχει ως στόχος να συνδέσει τον ημιαυτόνομο θύλακα του Ναχιτσεβάν με το Αζερμπαϊτζάν…

Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει χωρίς περιστροφές η Αρμενία να παραχωρήσει εδάφη της επικράτειάς της και όχι όπως στο Ναγκόρνο εδάφη που η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει πως ανήκουν στον ορκισμένο εχθρό.

Επάνω σε αυτόν τον διάδρομο το Αζερμπαϊτζάν έχει ήδη ανακοινώσει πως σχεδιάζει να κατασκευάσει μία ζωτικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή ανάμεσα σε Μπακού και Ναχιτσεβάν.

Η Τουρκία επιδιώκει σήμερα να φέρει ξανά, μετά τον περασμένο Μάιο το θέμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχοντας την Αρμενία ηττημένη και με σημαντικά εσωτερικά ζητήματα για την Κυβέρνησή της.

Αλλά το ερώτημα είναι γιατί ενδιαφέρει την Τουρκία ο συγκεκριμένος διάδρομος.

Η απάντηση είναι «εύκολη» εάν απλά κάποιος κοιτάξει έναν χάρτη και καταφέρει να συνδέσει την τουρκική ιστορική οπτική για της απαρχές της χώρας του Ερντογάν.

Εάν ο συγκεκριμένος διάδρομος δημιουργηθεί από την μία «οι Αζέροι αδελφοί – δύο χώρες ένα έθνος» όπως μόνιμα λέει ο Τούρκος Πρόεδρος θα έχουν καταφέρει να είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι έναντι της Αρμενίας, η οποία θα έχει παραχωρήσει εδάφη της πέρα από τα διαχρονικά διαφιλονικούμενα αλλά κυρίως ο Ερντογάν θα έχει υλοποιήσει την διαχρονική δέσμευσή του προς τον ίδιο του τον λαό πως θα ενώσει τον δρόμο μέχρι τις απαρχές του κράτους της Τουρκίας.

Ο συγκεκριμένος διάδρομος, εάν και εφόσον δημιουργηθεί, όντως θα συνδέει την Τουρκία που ακουμπά στο Αιγαίο και την Μαύρη Θάλασσα και με την Κασπία…

Για την Τουρκία φυσικά δεν είναι ζήτημα μόνο ιστορικότητας αλλά και επέκτασης καθώς όντως στα 21 χρόνια που ο Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία η χώρα κάθε άλλο παρά «στατική» έχει μείνει.

Εκτός από τα κατεχόμενα στην Κύπρο, που ο Ερντογάν όπως και κάθε Τούρκος Πρόεδρος αναλαμβάνει ως «κληρονομιά» από το 1974, η δική του Τουρκία έχει στην κατοχή της εδάφη και στην Βόρεια Συρία, το Βόρειο Ιράκ και στο άμεσο μέλλον και στην Αρμενία (;).

Οι εγγυήσεις, η βοήθεια σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο από το 2020 προς τον Αλίγιεφ δεν θα είναι «δωρεάν» και ακόμη κι αν βρεθούν ως «ειρηνευτικές» δυνάμεις σε εδάφη της Αρμενίας αντιλαμβάνεται κανείς πως μπορεί να είναι και η αρχή του τέλους για την Αρμενία όπως την γνωρίζαμε.

Η Άγκυρα έχει την αποδεδειγμένα αποτελεσματική τάση, αν εξαιρέσουμε το ψευδοκράτος, να επεκτείνει άμεσα ή έμμεσα την παρουσία της σε περιοχές στις οποίες δημιουργεί «διαδρόμους».

Οι ΗΠΑ σήμερα μπορεί να έχουν στείλει αντιπροσωπεία στην Αρμενία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ αλλά δεν υπάρχει κάποια ένδειξη που να δείχνει πως θα ασχοληθούν ή πως θα πιέσουν τους Αζέρους ή τους Τούρκους για το συγκεκριμένο θέμα.

Όσο για την Ρωσία;

Το γεγονός πως και αυτή την φορά επέλεξε να «τραβήξει το χαλί» κάτω από τα πόδια της Αρμενίας με προφάσεις δείχνουν πως η Μόσχα θα πάρει το ρίσκο να τιμωρήσουν άλλοι τον «Πασινιάν που ταξιδεύει στον Λευκό Οίκο και αναπτύσσει σχέσεις με την Δύση», όπως πρόσφατα είπε ο Σεργκέι Λαβρόφ αναφερόμενος στο θέμα.