Τραγωδία χωρίς τέλος στη Λιβύη: Στους 11.300 οι νεκροί της κακοκαιρίας Daniel

Ο απολογισμός των θυμάτων μια και πλεόν εβδομάδα μετά τη θεομηνία αναμένεται να ανέβει κι άλλο, καθώς στην πόλη Ντέρνα που βρέθηκε στο επίκεντρο της καταστροφής αγνοούνται ακόμη 10.100 άνθρωποι, σύμφωνα με το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) των Ηνωμένων Εθνών.

Θάβουν νεκρούς ακομα και σε ομαδικούς τάφους

Η Μανοέλ Καρτόν, ιατρική συντονίστρια ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (Médecins sans frontières, MSF) η οποία αναπτύχθηκε στην περιοχή πριν από τρεις ημέρες, μίλησε για «χαοτική» κατάσταση, που εμποδίζει τη σωστή καταγραφή και ταυτοποίηση των θυμάτων.

«Επιτόπου βρίσκονται πολλοί εθελοντές από όλη τη Λιβύη και το εξωτερικό. Επείγει ο συντονισμός της βοήθειας», επέμεινε.

«Τα περισσότερα θύματα θάβονται (...) τόσο σε νεκροταφεία όσο και σε ομαδικούς τάφους», ωστόσο «πολλά» δεν έχουν αναγνωριστεί, πάνω από όλα αυτά που ξεβράζονται «κατά μεγάλους αριθμούς από τη θάλασσα», σημείωσε. Αυτοί που τα βρίσκουν «τα θάβουν κατευθείαν».

Η δουλειά των ομάδων έρευνας και διάσωσης παρεμποδίζεται από το πολιτικό χάος στο κράτος της βόρειας Αφρικής.

Μετά την εξέγερση, την ανατροπή του καθεστώτος και τον θάνατο του συνταγματάρχη Μουάμαρ Καντάφι το 2011, στη Λιβύη υπάρχουν δυο αντίπαλες κυβερνήσεις, μια στην Τρίπολη (δυτικά), που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ και έχει επικεφαλής τον πρωθυπουργό Αμπντελχαμίντ Ντμπάιμπα, η άλλη στην ανατολή, που συνδέεται με τον ισχυρό στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ.

Η Στέφανι Γουίλιαμς, αμερικανίδα διπλωμάτισσα και πρώην επιτετραμμένη του ΟΗΕ στη Λιβύη, κάλεσε να υπάρξει επείγουσα διεθνής παρέμβαση.

«Η ηθική επιταγή (...) της προστασίας (σ.σ. των αμάχων), η οποία ήταν το κίνητρο της (στρατιωτικής) επέμβασης (εναντίον του καθεστώτος Καντάφι) πρέπει και τώρα να καθοδηγήσει τις ενέργειες της διεθνούς κοινότητας μετά τις πλημμύρες που προκάλεσαν τεράστια καταστροφή στην ανατολική Λιβύη και τον θάνατο χιλιάδων αθώων Λίβυων και εκπατρισμένων», ανέφερε μέσω X (του πρώην Twitter).

Πρότεινε τη δημιουργία «κοινού εθνικού/διεθνούς μηχανισμού για να επιβλέψει τα κεφάλαια» της βοήθειας, καταφερόμενη εναντίον της πολιτικής τάξης «αρπακτικών» που κατ’ αυτήν θα επιδείξει την τάση να «χρησιμοποιήσει το πρόσχημα της εθνικής κυριαρχίας» για να κατευθύνει τις επιχειρήσεις αρωγής «ανάλογα με τα συμφέροντά της».