Λιβύη: Μία χώρα στο επίκεντρο της καταστροφής και του διχασμού
Ανανεώθηκε:
Η Λιβύη βρίσκεται στο επίκεντρο μίας καταστροφής που είναι στα όρια του απόκοσμου. Περισσότεροι από 6.000 είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι νεκροί ενώ οι αγνοούμενοι ξεπερνούν τους 10.000, σύμφωνα με εκτιμήσεις που είναι αδύνατο να είναι ακριβείς σε μία χώρα που τα τελευταία 12 χρόνια είναι βαθιά διασπασμένη και ο πληθυσμός της στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.
Το σημείο που έχει υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές είναι η Ντέρνα (αρχαία Δάρνη) μία πόλη που δυστυχώς εκτός από το επίκεντρο του ακραίου φαινομένου Daniel βρίσκεται και στην απόλυτη απαξίωση από την μία εκ των δύο κυβερνήσεων που έχει η χώρα από την πτώση του Καντάφι και μετά.
Ποιος ελέγχει την περιοχή;
Η Ντέρνα, για την ακρίβεια το μεγαλύτερο μέρος της πόλης που σήμερα έχει παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά, δημιουργήθηκε όταν η Λιβύη τελούσε υπό ιταλική κατοχή στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Η πόλη ήταν διάσημη για τις ακτές της, τα λευκά, μικρά γραφικά της σπίτια και τους κήπους με τους φοίνικες.
Μετά την πτώση του Καντάφι το 2011 μετατράπηκε σε θύλακα ακραίων ισλαμιστών, βομβαρδίστηκε από την πολεμική αεροπορία της Αιγύπτου και τελικώς το 2019 περιήλθε στα χέρια του Χαλίφα Χαφτάρ.
Υπό τον Χαφτάρ στη Ντέρνα όπως και σε άλλες πόλεις στα ανατολικά της Λιβύης ελάχιστα έχουν γίνει σε επίπεδο εξυγχρονισμού υποδομών και ακόμη λιγότερα σε επίπεδο επενδύσεων σε νέα έργα.
Τα περισσότερα έργα, μεταξύ αυτών και τα φράγματα τα οποία κατέρρευσαν στην περιοχή σκορπώντας τρόμο και θάνατο χρονολογούνται από το 1970 ενώ με βάση τα όσα μεταδίδουν δυτικά μέσα ο Χαλίφα Χαφτάρ δεν εμπιστεύεται τους κατοίκους και τις εταιρείες της περιοχής και έτσι ακόμη και κάποια μικρά έργα που εγκρίθηκαν πέρυσι για τα φράγματα στην περιοχή έγιναν από εταιρείες με έδρα τη Βεγγάζη.
Μία χώρα, δύο κυβερνήσεις και δύο πρωθυπουργοί
Από το 2014 στη Λιβύη υπάρχουν δύο κυβερνήσεις που έχουν ουσιαστικά διχάσει την χώρα. Κάθε πλευρά στηρίζεται όπως είναι λογικό από διαφορετικούς διεθνείς «παίχτες» και αξιώνει την απόλυτη κυριαρχία στην εξόχως πλούσια σε πετρέλαιο χώρα.
Στην Τρίπολη ο Πρωθυπουργός Αμντούλ Χαμίν Τζεμπά αποτελεί την κεφαλή της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυβέρνησης της χώρας. Στην Βεγγάζη ο Οσάμα Χαμάντ είναι ο Πρωθυπουργός της Ανατολικής πλευράς τον οποίο στηρίζει ο ισχυρότερος στρατιωτικός παράγοντας στην περιοχή, Χαλίφα Χαφτάρ.
Το μείζον πρόβλημα στην Λιβύη δεν έχει καταστεί εφικτό να επιλυθεί μέσω οποιασδήποτε διεθνούς πρωτοβουλίας ενώ οι εκλογές που ήταν προγραμματισμένο να γίνουν το 2021 δεν έγιναν ποτέ.
Μέχρι το 2020 οι δύο πλευρές βρίσκονταν μάλιστα σε ανοιχτό πόλεμο με τις δυνάμεις του Χαφτάρ να πολιορκούν την Τρίπολη.
Οι εμφύλιες συρράξεις έχουν κοστίσει την ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους ενώ έφεραν στα λιβυκά εδάφη μισθοφόρους τόσο από την Τουρκία όσο και από την Ρωσία (Wagner). Τον Χαλίφα Χαφτάρ στηρίζουν ανοιχτά οι Αίγυπτος, Ρωσία, Ιορδανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενώ την δυτική Κυβέρνηση οι Ιταλία, Τουρκία και Κατάρ.
Μία πλούσια χώρα με φτωχούς κατοίκους
Τα κοιτάσματα πετρελαίου της Λιβύης είναι από τα σημαντικότερα σε ολόκληρη την περιοχή και η χώρα στηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ της σε εξαγωγές μαύρου Χρυσού.
Από την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι και μετά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών έχει περάσει στα χέρια ελάχιστων φυλάρχων οι οποίοι παράλληλα με την αύξηση της δυναμικής τους έχουν αναπτύξει και προσωπικούς στρατούς…
Ο εθνικός πλούτος σε καμία περίπτωση δεν καταμερίζεται στους περισσότερους από 6,7 εκατομμύρια πολίτες της χώρας ενώ οι δημόσιες υπηρεσίες αλλά και οι υποδομές είναι υπό κατάρρευση.
Το χτύπημα του Daniel ήταν απλά το «αόρατο χέρι» που τράβηξε το παραπέτασμα μπροστά από το πραγματικό δράμα που βιώνει μία από τις πλουσιότερες σε πόρους και φτωχότερες σε διοίκηση χώρες της υπερσαχάριας Αφρικής.