Τα διπλωματικά φάουλ της Ρωσίας: Οι προσεγγίσεις και οι επαφές που ενόχλησαν τη Δύση

Η απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να προβεί τελικώς σε μία κίνηση που για τον ίδιο ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη και για την Δύση απλά απόδειξη πως επιλέγει πλέον συνειδητά την απόλυτη κλιμάκωση έχει στερήσει από την Ρωσία εκτός από ανθρώπινες ζωές και πόρους και μεγάλο τμήμα από το γόητρο και την παγκόσμια εικόνα της.

Για αρχή, οι στρατηγικές ήττες στα πεδία έξω από το Κίεβο, η κατάρρευση του δεκαήμερου σχεδίου για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ουκρανίας και μία σειρά από σημαντικά χτυπήματα των Ουκρανών σε ξηρά και θάλασσα (Χερσώνα και βύθιση της ναυαρχίδας Μόσχα) διέλυσαν ακόμη και για τον πλέον θετικά διακείμενο προς την Ρωσία «θεατή» την εικόνα του κραταιού, έστω και δεύτερου σε δυναμική και ισχύ, στρατού στον πλανήτη.

Δεκαεννέα μήνες μετά την πρώτη βόμβα στα ουκρανικά εδάφη, η Ρωσία βρίσκεται να αμύνεται σε γραμμές άμυνας που δημιούργησε ολόκληρο τον χειμώνα προκειμένου να μην απωλέσει και τα λίγα που έχει καταφέρει με πολύ αίμα να κατακτήσει, αλλά κυρίως να μην βρεθεί σε θέση να αμύνεται για εντός των δικών της συνόρων.

Η διμερής συνάντηση Πούτιν και Κιμ Γιονγκ Ουν μετά από τέσσερα χρόνια είναι ακόμη μία κίνηση που αποτυπώνει το σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ρωσία. Η προσέγγιση σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, με μεγάλο οπλοστάσιο, είναι απτή απόδειξη πως ο πόλεμος που η Μόσχα ξεκίνησε, απαιτεί και «θυσίες» σε ποιότητα.

Το σημαντικό βορειοκορεατικό απόθεμα σε βλήματα πυροβολικού και πυραύλους είναι σήμερα ικανό να ζεστάνει μία σχέση που δεν είχε καμία ιδιαίτερη φλόγα τα τελευταία 12 χρόνια, από το 2011 δηλαδή, όταν ο σημερινός Πρόεδρος Κιμ Γιονγκ Ουν αναλάμβανε τα ηνία της χώρας.

Μία αντίστοιχη προσέγγιση, με άγνωστο αντίτιμο για την ρωσική πλευρά, έχει ήδη υλοποιηθεί από την Μόσχα και με την Τεχεράνη.

Τα ιρανικά drones σκορπούν τρόμο και θάνατο στις ουκρανικές πόλεις, μειώνοντας τις πιέσεις στην Μόσχα για μεγαλύτερη παραγωγή πυραύλων οι οποίοι και πολύ ακριβοί έχουν γίνει λόγω της ζήτησης και οι πρώτες ύλες είναι για την Ρωσία δυσεύρετες λόγω των κυρώσεων από την Δύση.

Το Ιράν μπορεί να αρνείται μέχρι και σήμερα πως έχει προμηθεύσει με οπλικά συστήματα την Ρωσία αλλά τα συντρίμμια που συλλέγουν όλους τους τελευταίους μήνες οι ουκρανικές αρχές από χτυπήματα σε σπίτια και υποδομές μαρτυρούν το ακριβώς αντίθετο.

Η συγκεκριμένη στάση από την Τεχεράνη μπορεί να «κοπιαριστεί» επίσης και από την Πιονγιάνγκ -αν και ο Κιμ Γιονγκ Ουν αρέσκεται στο να μεταδίδει ακόμη και σε ζωντανή μετάδοση τις παραβιάσεις των Διεθνών Συνθηκών, στέλνοντας μαζικά βαλλιστικούς πυραύλους πάνω από την Βόρεια Κορέα και το τελευταίο διάστημα ανησυχητικά κοντά ακόμη και στην Ιαπωνία.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω η βασικότερη και σταθερότερη σύμμαχος της Μόσχας, το Πεκίνο, φαίνεται να έχει διατηρήσει σημαντικά μεγαλύτερες αποστάσεις από αυτές που ο Πούτιν θα ανέμενε.

Μπορεί δημόσια σε διπλωματικό και επικοινωνιακό επίπεδο η Κίνα να στηρίζει τις κινήσεις της Ρωσίας αλλά είναι ξεκαθαρισμένο και «κρυστάλλινο» πως ούτε ο πόλεμος στην ανατολική Ευρώπη ήταν κάτι που ο Σι Τζιπινγκ επιθυμούσε ούτε και η δημιουργία ενός κύκλου με το Ιράν και την Βόρεια Κορέα ήταν στα άμεσα σχέδιά του.

Η ρωσική κινητικότητα στις ζώνες απόλυτου ελέγχου της Κίνας δεν φέρνει μόνο διπλωματική αμηχανία αλλά και κινητοποίηση των «παραδοσιακών» αντιπάλων όπως οι ΗΠΑ στην Ασία.

Ο «εναγκαλισμός» της Ουάσιγκτον και στην Ινδία, μετά το Πακιστάν, δημιουργεί ακόμη έναν μεγάλο «πονοκέφαλο» στον Κόκκινο Δράκο, ο οποίος την Ινδία μπορεί να την ανταγωνιστεί σε πολλά επίπεδα, όχι όμως και στους αριθμούς…