Αυτός μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος κρατήρας από πτώση κομήτη - Πού βρίσκεται

Εκτιμούν, μάλιστα, πως το συμβάν αυτό της πρόσκρουσης, θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στην δημιουργία ενός τεράστιου παγετώνα, που είχε ως αποτέλεσμα να θανατωθεί το 85% των ειδών του πλανήτη. Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό Tectonophysics.

Φέροντας την ονομασία ‘δομή Deniliquin’, ο επίκουρος καθηγητής του UNSW και ερευνητής πρόσκρουσης αστεροειδών Andrew Glikson πιστεύει ότι ο κρατήρας έχει διάμετρο 519 χιλιόμετρα, σχεδόν διπλάσιο από το μέγεθος του κρατήρα που κρατά το τρέχον ρεκόρ - τη δομή Vredefortimpact στη Νότια Αφρική.

Ο Glikson ισχυρίζεται ότι η πρόσκρουση που προκάλεσε τον κρατήρα μπορεί να συνέβη κατά τη διάρκεια του γεγονότος μαζικής εξαφάνισης κατά την Ύστερη Ορδοβικιανή περίοδο.

«Συγκεκριμένα, νομίζω ότι μπορεί να πυροδότησε αυτό που ονομάζεται Εποχή των Παγετώνων, η οποία διήρκεσε μεταξύ 445,2 και 433,8 εκατομμύρια χρόνια πριν», έγραψε σε μια δήλωση. «Αυτό το τεράστιο γεγονός παγετώνων και μαζικής εξαφάνισης εξάλειψε περίπου το 85 τοις εκατό των ειδών του πλανήτη».

Οι γιγάντιες κρούσεις αστεροειδών μπορεί να έχουν καταστροφικό αποτέλεσμα για τη ζωή στη Γη. Τα πεδία των συντριμμιών και ο επακόλουθος ατμοσφαιρικός θόρυβος μειώνουν την ένταση του ήλιου και μπορεί να πυροδοτήσουν ένα φαινόμενο ψύξης.

Ο Glikson παραδέχεται ότι ο κρατήρας μπορεί να είναι ακόμη παλαιότερος, αλλά λέει ότι κάθε φορά που ο αστεροειδής χτυπούσε, χτυπούσε το ανατολικό τμήμα της ηπείρου Gondwana – η οποία υπήρχε για αρκετό καιρό προτού χωριστεί σε πολλές ηπείρους, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας.

Η εύρεση ενός κρατήρα τέτοιου μεγέθους θαμμένου σε κοινή θέα είναι δύσκολη λόγω της διάβρωσης και της μετακίνησης των ιζημάτων. Ακόμη και οι μεταβαλλόμενες τεκτονικές πλάκες της Γης μπορούν να αλλάξουν τον κρατήρα. Ο Glikson λέει ότι όταν ένας αστεροειδής προσκρούει, δημιουργεί έναν κρατήρα με έναν ανυψωμένο πυρήνα, όπως όταν δημιουργούνται κύματα στην επιφάνεια του νερού, όταν ρίχνεις μια πέτρα.

«Αυτός ο κεντρικός ανυψωμένος θόλος είναι βασικό χαρακτηριστικό των μεγάλων δομών πρόσκρουσης», γράφει. «Ωστόσο, μπορεί να διαβρωθεί για χιλιάδες έως εκατομμύρια χρόνια, καθιστώντας δύσκολη την αναγνώριση της δομής».