Μεσαιωνική κοινότητα έθαψε 15χρονη δεμένη μπρούμυτα «για να μην επιστρέψει από τον τάφο»

«Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ πώς ακριβώς έβλεπε αυτή τη νεαρή γυναίκα η κοινότητα στην οποία μεγάλωσε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θάφτηκε μας λέει ότι σχεδόν σίγουρα την έβλεπαν ως διαφορετική», επισημαίνει ο Ντον Γουόκερ, οστεολόγος στο Μουσείο Αρχαιολογίας του Λονδίνου (MOLA), σε ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Δευτέρα και αναδημοσιεύει το Live Science. «Η τελετή ταφής της μπορεί να αντανακλούσε τη φύση του θανάτου της ή την κοινωνική της ταυτότητα και εκείνη της οικογένειάς της».

Είναι επίσης πιθανό η κοινότητα να έδεσε τους αστραγάλους του κοριτσιού λόγω της πεποίθησης ότι το πτώμα της μπορεί να αναστηθεί από τον τάφο και να βλάψει τους ζωντανούς.

«Εκτός από το ότι θάφτηκε μπρούμυτα, η θέση των αστραγάλων της υποδηλώνει ότι μπορεί να ήταν δεμένοι μεταξύ τους», σημειώνει ο Γουόκερ. «Αυτό υποδηλώνει ότι η κοινότητα έλαβε επιπλέον μέτρα για να διασφαλίσει ότι δεν θα μπορούσε να "επιστρέψει" από τον τάφο».

Τα λείψανα του κοριτσιού, τα οποία θάφτηκαν μεταξύ 680 και 880 μ.Χ. κοντά στο χωριό Κόνινγκτον στο Κέιμπριτζσαϊρ, δείχνουν ότι βίωσε πολλές κακουχίες κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής της. Τα δόντια της φέρουν ενδείξεις υποσιτισμού και η πλάτη της αποκαλύπτει ότι είχε μια ασθένεια των σπονδυλικών αρθρώσεων που επιδεινώθηκε από τη σκληρή χειρωνακτική εργασία.

Αυτά τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι η έφηβη είχε χαμηλή κοινωνική θέση. Ο σκελετός της δεν έχει σημάδια μακροχρόνιας ασθένειας, οπότε είναι πιθανό το κορίτσι να πέθανε με ξαφνικό ή απροσδόκητο τρόπο, αναφέρουν οι αρχαιολόγοι στην ανακοίνωση.

Τα λείψανα του κοριτσιού ανακαλύφθηκαν μεταξύ του 2016 και του 2018, κατά τη διάρκεια ανασκαφών ενόψει ενός κατασκευαστικού έργου. Τώρα, οι επιστήμονες του MOLA μελέτησαν λεπτομερέστερα τον σκελετό και τον τόπο ταφής της έφηβης.

Ασυνήθιστη θέση

Η θέση του κοριτσιού με το πρόσωπο προς τα κάτω είναι ασυνήθιστη, καθώς οι νεκροί στην πρώιμη μεσαιωνική Αγγλία θάβονταν με το πρόσωπο προς τα πάνω. Όταν η κοινότητα της έφηβης ξήλωσε έναν μεγάλο ξύλινο στύλο στην είσοδο του οικισμού, ο λάκκος που απέμεινε αξιοποιήθηκε ως τάφος.

Το κορίτσι πέθανε μεταξύ των τελών του έβδομου και του ένατου αιώνα, όπως έδειξε η ραδιοχρονολόγηση, ενώ η δραστηριότητα στον οικισμό χρονολογείται στον όγδοο και τον ένατο αιώνα. Ο οικισμός χρησίμευε ως ένα από τα διοικητικά κέντρα της Μερκίας, ενός ισχυρού βασιλείου στην αγγλοσαξονική Αγγλία. Όταν όμως το βασίλειο άρχισε να χάνει την εξουσία του, ο οικισμός εγκαταλείφθηκε.

Αν η ταφή του κοριτσιού συνέπεσε με την εγκατάλειψη του οικισμού – όπως υποδηλώνει η αφαίρεση του στύλου της πύλης που χρησιμεύει ως σημείο ταφής της – είναι πιθανότατα ένα από τα τελευταία πράγματα που έκανε η κοινότητά της πριν φύγει.