Δυτική Όχθη: Οι ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται από την Τζενίν

Ειδικότερα, αξιωματούχος του υπουργείου Άμυνας, μετά την πραγματοποίηση μιας από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιχειρήσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη τα τελευταία 20 χρόνια, δήλωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται αργά απόψε από την παλαιστινιακή πόλη Τζενίν.

Υπενθυμίζεται ότι η εισβολή ξεκίνησε τα ξημερώματα της Δευτέρας, αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, ενώ ακολούθησε αιματηρή επίθεση με όχημα και μαχαίρι στο Τελ Αβίβ, όπου τραυματίστηκαν οκτώ άνθρωποι, για την οποία ανέλαβε την ευθύνη η Χαμάς.

Νωρίτερα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δήλωσε ότι η επιχείρηση στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν τελείωσε, ωστόσο δεσμεύτηκε να πραγματοποιήσει παρόμοιες επιχειρήσεις στο μέλλον. «Θα συνεχίσουμε όσο χρειαστεί για να εξαλείψουμε την τρομοκρατία», είπε χαρακτηριστικά.

Στο μεταξύ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θα συνεδριάσει κεκλεισμένων των θυρών την Παρασκευή για να συζητήσει το μεσανατολικό.

Τι σημαίνει η επιχείρηση του Ισραήλ στην Τζενίν

Μνήμες από τη δεύτερη Ιντιφάντα ξύπνησε, 20 χρόνια μετά, η ισραηλινή επιχείρηση στην Τζενίν της Δυτικής Όχθης.

Ο τότε απολογισμός ήταν 52 νεκροί Παλαιστίνιοι, οι μισοί εξ αυτών πολίτες ενώ το Ισραήλ έχασε 23 στρατιώτες και μεγάλες υλικές καταστροφές στον προσφυγικό καταυλισμό των 14.000 κατοίκων που ζουν ακόμη και τώρα ζουν κάτω από συνθήκες ακραίας φτώχειας, ανεργίας και εγκληματικότητας.

Πρόσφατα εμφανίστηκαν και οι Ταξιαρχίες της Τζενίν μία νέα ομάδα όπου έχουν ενταχθεί μαχητές από πολλές ένοπλες οργανώσεις με την Τζενίν να αποτελεί σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης μαζί με τη Γάζα.

Η νέα γενιά μαχητών περιλαμβάνει και νέους οι οποίοι μεγάλωσαν στον καταυλισμό και δρουν αυτόνομα χωρίς να παίρνουν οδηγίες από οργανώσεις που σημαίναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει κανενός τύπου έλεγχος.

Παράλληλα ελλείψει μέσων γίνονται πιο ευρηματικοί καθώς σε πρόσφατη ισραηλινή επιχείρηση για να απεγκλωβιστεί ομάδα εδάφους από αέρος η αντίσταση ήταν μεγάλη ενώ χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικοί μηχανισμοί που θύμισαν εκείνους που χρησιμοποιούνταν στο Λίβανο το 2006.

Αυτό που τους διαφοροποιεί, όπως γράφει το Middle East Eye, από άλλες είναι ότι συνδυάζει τον ένοπλο αγώνα με άλλες λαϊκές μορφές αντίστασης. Η εξέγερση καθοδηγείται από οργανώσεις σε όλη τη Δυτική Όχθη.

Ξεκίνησε από την Τζενίν στα βόρεια και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στη Ναμπλούς, την Ιερουσαλήμ και σε μικρότερο βαθμό στη Ραμάλα και τη Χεβρώνα.

Οι ομάδες υποστήριξαν ότι δεν εκπροσωπούν καμία παράταξη και αρνούνται να τυλίξουν τα σώματα των μαρτύρων τους με τα λάβαρα των κορυφαίων πολιτικών κομμάτων όπως συνέβαινε μέχρι τώρα.

Η ρίζα της διαμάχης

Το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη μαζί με την Ανατολική Ιερουσαλήμ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967.

Οι Παλαιστίνιοι θέλουν τη Δυτική Όχθη, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα να αποτελέσουν το ανεξάρτητο Παλεστινιακό Κράτος. Ωστόσο, οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών έχουν παγώσει εδώ και μια δεκαετία.

Για τα Ηνωμένα Έθνη η Δυτική Όχθη και η Γάζα θεωρούνται κατεχόμενες από το Ισραήλ περιοχές. Από την πλευρά του το Ισραήλ υποστηρίζει ότι έχει ιστορικό δικαίωμα σύμφωνα με τη Διακήρυξη του Μπάλφουρ του 1917.

Με την επιστολή αυτή, το Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Η δήλωση αυτή θεωρείται ως ένα από τα πρώτα βήματα στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Οι συμφωνίες Όσλο του 1993–1995, αμέσως μετά το τέλος της Πρώτης Ιντιφάντα, έφεραν κάποια πρόοδο προς μια λύση δύο κρατών αλλά δεν απέδωσε οριστικούς καρπούς. Παράλληλα οδήγησαν στην δημιουργία της Παλαστινιακής Αρχής και την αναγνώριση του Ισραήλ από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Τα ζητήματα αγκάθια παραμένουν πάντα ίδια το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, την οποία διεκδικούν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, τους ισραηλινούς εποικισμούς, τα σύνορα, την ασφάλεια και τα δικαιώματα του νερού καθώς και την ελεύθερη κυκλοφορία των Παλαιστινίων και το παλαιστινιακό δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων.

Η δεύτερη Ιντιφάντα, εξάλλου, επίσης γνωστή ως Ιντιφάντα Αλ-Άκσα, την οποία τόσο θυμίζει η σημερινή επιχείρηση, ήταν παλαιστινιακή εξέγερση ξέσπασε μετά την αποτυχία της Διάσκεψης Κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ του 2000 μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Θρυαλλίδα η επίσκεψη στο Όρος του Ναού από τον τότε βουλετή και μετέπειτα πρωθυπουργό, Αριέλ Σαρόν.

Για πέντε χρόνια η βία είχε τον πρώτο λόγο.

Το τέλος της δεύτερης ιντιφάντα ήρθε σταδιακά μετά το θάνατο του ιστορικού ηγέτη των Παλαιστινίων Γιάσερ Αραφάτ το 2004 και την συνάντηση του Σαρμ Ελ Σέιχ μεταξύ του Πρόεδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς και του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν το 2005.

Επιστρέφοντας στο σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πού θα οδηγήσει το νέο αυτό κεφάλαιο στην ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη και αν θα γεννηθεί μια νέα Ιντιφάντα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η βία γεννά βία με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους αλλά και την ευρύτερη περιοχή.