Πόσα ναυάγια υπάρχουν συνολικά στους ωκεανούς του κόσμου

Όταν ο Ηλίας Σταδιάτης κατέβηκε στα γαλαζοπράσινα νερά, είχε μπροστά του μια μεγάλη μέρα αναζήτησης σφουγγαριών. Φορτωμένος με μια χάλκινη στολή κατάδυσης, περιτριγυρισμένος από ένα κουβάρι αναπνευστικών σωλήνων, ο Σταδιάτης έφτασε τελικά στον πυθμένα της θάλασσας. Καθώς στραβοκοιτούσε γύρω του, είδε μια στοιχειωμένη σκηνή: τριγύρω ήταν τα ασαφή περιγράμματα των τμημάτων ενός ανθρώπινου σώματος. Καθώς βγήκε στην επιφάνεια σε μια λίμνη από φυσαλίδες, ενημέρωσε τον καπετάνιο ότι είχε βρει ένα σωρό από σάπια πτώματα.

Ήταν άνοιξη του 1900 και ο Σταδιάτης είχε ανακαλύψει κατά λάθος το ναυάγιο των Αντικυθήρων – τα ερείπια ενός ρωμαϊκού φορτηγού πλοίου που είχε βυθιστεί περισσότερες από δύο χιλιετίες νωρίτερα. Σύντομα έγινε σαφές ότι δεν ήταν γεμάτος από πτώματα, όπως φαινόταν αρχικά, αλλά έργα τέχνης – μαρμάρινα γλυπτά και χάλκινα αγάλματα, χαμένα από χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε φύκια, σφουγγάρια και ψάρια.

Περισσότερα από 100 χρόνια μετά, τα λείψανα στα Αντικύθηρα, που βρέθηκαν στις ακτές ενός ελληνικού νησιού στην άκρη του Αιγαίου, εξακολουθούν να αιχμαλωτίζουν το κοινό. Αλλά υπάρχουν πολλά βυθισμένα θαύματα που περιμένουν να ανακαλυφθούν.

Η πρόσφατη αποστολή της Unesco στο Skerki, έναν ιδιαίτερα ύπουλο ρηχό ύφαλο που συνδέει την ανατολική και τη δυτική Μεσόγειο. Έχει χρησιμοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό για χιλιάδες χρόνια - και σε αυτό το διάστημα, έχει βυθίσει εκατοντάδες πλοία. Χρησιμοποιώντας σόναρ πολλαπλών ακτίνων και υποβρύχια ρομπότ, μια ομάδα επιστημόνων από οκτώ χώρες χαρτογράφησε τον πυθμένα της θάλασσας στην περιοχή. Αυτή την εβδομάδα, ανακοίνωσαν την ανακάλυψη τριών νέων ναυαγίων: τα απόκοσμα υπολείμματα σκαφών που χρονολογούνται στον 1ο αιώνα π.Χ., τον 2ο αιώνα μ.Χ. και τον 19ο ή 20ο αιώνα.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Unesco, θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλάακόμη ναυάγια που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα κάτω από τα κύματα των ωκεανών του κόσμου.

Το παλαιότερο γνωστό σκάφος βρέθηκε τυχαία ενώ κατασκευαζόταν ένας αυτοκινητόδρομος στην Ολλανδία - ένα ξύλινο κανό που κατασκευάστηκε πριν από 10.000 χρόνια. Αλλά υπάρχουν περιστασιακές ενδείξεις ότι όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα, με τους ανθρώπους να εμφανίζονται ξαφνικά στην άλλη πλευρά τεράστιων υδάτινων μαζών. Πριν από περίπου 50.000 χρόνια, πιστεύεται ότι μια ομάδα κυνηγών-τροφοσυλλεκτών από τη Νοτιοανατολική Ασία πρέπει να διέσχισε μια ομάδα νησιών μήκους εκατοντάδων μιλίων, επειδή λίγο αργότερα οι πρώτοι Αβορίγινοι της Αυστραλίας εμφανίστηκαν στη λίμνη Mungo στη Νέα Νότια Ουαλία.

Υπάρχουν πολλές βάσεις δεδομένων για τα ναυάγια του κόσμου, καθένα από τα οποία έχει μια ελαφρώς διαφορετική εκτίμηση για τον συνολικό αριθμό που έχει βρεθεί. Ο διαδικτυακός ιστότοπος ναυαγίων διαθέτει έναν κατάλογο 209.640 σκαφών που είναι γνωστό ότι βυθίστηκαν, 179.110 από τα οποία έχουν γνωστή τοποθεσία. Η Global Maritime Wrecks Database (GMWD), από την άλλη πλευρά, περιέχει τα αρχεία περισσότερων από 250.000 βυθισμένων σκαφών, αν και μερικά από αυτά δεν έχουν ακόμη βρεθεί.

Σύμφωνα με μια εκτίμηση, περίπου 15.000 πλοία βυθίστηκαν μόνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - υπάρχουν ξεχασμένα θωρηκτά και δεξαμενόπλοια σκορπισμένα από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό, που σταδιακά αιμορραγούν πετρέλαιο, χημικά και βαρέα μέταλλα στο περιβάλλον καθώς αποσυντίθενται.

Τα ναυάγια που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη περιέχουν συναρπαστικές λεπτομέρειες για το πώς ζούσαν κάποτε οι άνθρωποι - και πιθανούς κινδύνους για το μέλλον - μπορεί επίσης να περιέχει εκπληκτικά πλούτη.

Τον Ιούνιο του 1708, μια ισχυρή έκρηξη αντήχησε στην Καραϊβική Θάλασσα στα ανοιχτά της Κολομβίας. Ήταν η τελευταία μάχη του Σαν Χοσέ, μιας γαλέρας που είχε αποπλεύσει από την Ισπανία δύο χρόνια νωρίτερα. Το σκάφος αποτελούσε μέρος του ισπανικού στόλου - μια συνοδεία σκαφών, φορτωμένων με ζάχαρη, μπαχαρικά, πολύτιμα μέταλλα και άλλα αγαθά, που μεταφέρονταν μεταξύ της Ισπανίας και των εδαφών της στην Αμερική.

Στο παρελθόν, πολλά ναυάγια βρέθηκαν σε σχετικά ρηχά νερά, μερικές φορές τυχαία, καθώς ψαράδες, επιστήμονες ή κυνηγοί θησαυρών εξερευνούσαν τον βυθό γύρω από τις ακτές του κόσμου. Αλλά με την πρόσβαση σε εξελιγμένα υποβρύχια, σύγχρονο εξοπλισμό κάμερας και νέες τεχνολογίες σόναρ, η εύρεση βαθύτερων ναυαγίων δεν ήταν ποτέ τόσο εύκολη.

Είναι πλέον δυνατό να δημιουργηθεί μια εικόνα του βυθού του ωκεανού ακόμη και στα πιο βαθιά νερά – το 2019, οι ερευνητές ανακάλυψαν τον τόπο ανάπαυσης του αντιτορπιλικού USS Johnston 6 χιλιόμετρα (3,7 μίλια) βαθιά στη Φιλιππινέζικη Τάφρο. Στη συνέχεια, νωρίτερα φέτος, οι επιστήμονες κατασκεύασαν ένα ψηφιακό δίδυμο του Τιτανικού σε τρεις διαστάσεις, με βάση έρευνες του ναυαγίου στον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού.

Ως αποτέλεσμα, οι ωκεανοί εγκαταλείπουν τα μυστικά τους με πρωτοφανή ρυθμό. Όπως η χρήση σόναρ και εντοπισμού GPS έχει μεταμορφώσει την αλιεία - επιτρέποντας την αναγνώριση ολόκληρων κοπαδιών κάποτε άπιαστων τόνου στον ανοιχτό ωκεανό - ο καθένας μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει τις ίδιες τεχνολογίες για την εύρεση ναυαγίων σε τοποθεσίες που δεν υπήρχαν προηγουμένως υποψίες.

Αλλά προς το παρόν, υπάρχουν ακόμα πολλά άγνωστα ναυάγια που κρύβονται στα βάθη – συμπεριλαμβανομένων μερικών από τα πιο διάσημα. Πάρτε το Waratah, ένα γιγάντιο επιβατηγό πλοίο που συχνά συγκρίνεται με τον Τιτανικό. Έπλευσε από το Durban στο Κέιπ Τάουν στις 26 Ιουλίου 1909 με 211 επιβάτες και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν ξέρει τι συνέβη ή πού ακριβώς βυθίστηκε το μεγαθήριο: παρά τις τουλάχιστον εννέα αποστολές για να αναζητήσουν τα λείψανά της, καμία δεν βρέθηκε ποτέ.

Ποιος ξέρει τι θα γίνει στη συνέχεια. Ένα μόνο είναι σίγουρο: δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε.