H Svetlana Alexievich κατέγραψε άγνωστες πτυχές του πολέμου

Γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1948 στην Ουκρανία, από Λευκορώσο πατέρα και Ουκρανή μητέρα.
Εργάσθηκε σε τοπικές εφημερίδες ως ρεπόρτερ και ως ανταποκρίτρια στο λογοτεχνικό περιοδικό Neman, που είχε έδρα το Μινσκ.

Στη δημοσιογραφία έκανε καριέρα, γράφοντας αφηγήσεις και συνεντεύξεις από αυτόπτες μάρτυρες που ήταν πρωταγωνιστές στα πιο δραματικά γεγονότα της χώρα της, όπως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την καταστροφή στο Τσέρνομπιλ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, απαγορευμένων θεμάτων στη χώρα της που δεν της συγχωρεί τη σύνθεση του πορτρέτου του ανίκανου για την ελευθερία "homo sovieticus". Τα βιβλία της περιγράφουν γλαφυρά και έντονα συναισθηματικά φορτισμένα τα ιστορικά γεγονότα της Σοβιετικής και της Μετασοβιετικής περιόδου.

Υπέστη διώξεις από το καθεστώς Λουκασένκο με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη χώρα της το 2000. Τα επόμενα δέκα χρόνια έζησε στο Παρίσι, το Γκετεμποργκ και το Βερολίνο.

Το πρώτο της βιβλίο «War's Unwomanly Face» (Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας) εξαντλήθηκε το 1985 όπως επίσης και οι επανεκδόσεις του, πουλώντας συνολικά περισσότερα από δύο εκατομμύρια αντίτυπα. Το βιβλίο περιείχε μαρτυρίες γυναικών που αφηγούνταν άγνωστες πτυχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ένα άλλο βιβλίο το «The Last Witnesses: the Book of Unchildlike Stories» αποτυπώνει τις μελανές αναμνήσεις των παιδιών για το πώς έζησαν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1993 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Enchanted with Death», σχετικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Το τελευταίο της βιβλίο, "Το Τέλος του Κόκκινου Ανθρώπου ή Εποχή του Τέλους των Ψευδαισθήσεων", απέσπασε το βραβείο δοκιμίου Medicis 2013. Η συγγραφέας συνθέτει σε αυτό, 20 χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ένα αμείλικτο πορτρέτο του "homo sovieticus". "Τον γνωρίζω αυτόν τον Κόκκινο Ανθρωπο, είμαι εγώ, οι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν, οι γονείς μου", δήλωνε στο περιοδικό Ogoniok το 2013. "Ο κόκκινος άνθρωπος δεν έχει εξαφανιστεί. Ο αποχαιρετισμός θα είναι πολύ μακροχρόνιος". "Σήμερα, η Ουκρανία είναι παράδειγμα για όλους. Η επιθυμία για την πλήρη ρήξη με το παρελθόν αξίζει σεβασμού", έλεγε φοβούμενη τις συνέπειες της πολυαίμακτης σύρραξης στην Ουκρανία. "Πιστεύω ότι η (σοβιετική) Αυτοκρατορία δεν έχει εξαφανιστεί. Και προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι δεν θα εξαφανιστεί εάν δεν χυθεί αίμα".

Έχει λάβει δεκάδες διακρίσεις, μεταξύ άλλων τις:
1996 Tucholsky-Preis (Swedish PEN)
1997 Andrei Sinyavsky Prize
1998 Leipziger Book Prize on European Understanding
1998 Friedrich-Ebert-Stiftung-Preis
1999 Herder Prize
2005 National Book Critics Circle Award, Voices from Chernobyl
2007 Oxfam Novib/PEN Award
2011 Ryszard Kapuściński Award for literary reportage (Polish)
2013 Peace Prize of the German Book Trade
2013 Prix Médicis essai, La Fin de l'homme rouge ou le temps du désenchantement (Время секонд хэнд)