Πόσο απομονωμένος είναι πραγματικά ο Μακρόν;

Ο γαλλικός, είναι ένας παραδοσιακά πολιτικοποιημένος λαός. Έσπευσε στις κάλπες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 να στηρίξει μαζικά τον Ζακ Σιράκ παρά το ότι διαφωνούσε ριζικά με τις επιλογές του. Εκείνη η γενιά Γάλλων που είδε με απέχθεια και τρόμο τον πατέρα Λε Πεν ως ξεκάθαρη απειλή για την Δημοκρατία, σήμερα μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια της πασχίζει να πείσει τους νέους να ψηφίσουν με την αποχή να είναι πρωταγωνίστρια σε όλες τις εκλογές από το 2008 και μετά…

Σήμερα ο Μακρόν, όχι για πρώτη φορά, βρίσκεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τους συνταξιούχους αλλά με την ίδια την κοινωνία που αδυνατεί να πιστέψει πως στο πιο προηγμένο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου χρειάζεται συνεχώς ο λαός να κάνει υποχωρήσεις.

Το αφήγημα «αν δεν δουλέψεις περισσότερο κινδυνεύει το κοινωνικό κράτος» είναι για τα αυτιά του Γάλλου πέρα από κίβδηλο και προσβλητικό. Αυτό εξηγεί «χοντρικά» τα γιατί οι Γάλλοι συγκρούονται με την αστυνομία και γιατί και πάλι στο τέλος της εβδομάδας δεν θα υπάρχει σταγόνα καυσίμων στα πρατήρια βενζίνης στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πόσο απομονωμένο και στα «σχοινιά» είναι όμως στην πραγματικότητα ο Μακρόν;

Για τους πολιτικούς αναλυτές στην Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν που ξεκίνησε από τα «σπλάχνα» της παραδοσιακής Γαλλικής δεξιάς για να φτάσει να είναι «ανεξάρτητος» και ισχυρότερος από κάθε πολιτική γραμμή και φορέα, δεν θα πρέπει να θεωρείται τελειωμένος. Αυτή την στιγμή έχει καταφέρει να περάσει ένα εξαιρετικά δύσκολο νομοσχέδιο χωρίς καν να εμπλακεί σε «πόλεμο» φθοράς στο κοινοβούλιο. Εάν οι προτάσεις μομφής καταρρεύσουν και παραμείνει και στην κυβέρνηση έχει τον τρόπο να «αλλάξει» και πάλι το κλίμα, από εχθρικό σε ουδέτερο.

Οι επιλογές που έχει στα χέρια του δεν είναι πολλές αλλά είναι βέβαιο πως είναι ζυγισμένες από τον ίδιο. Σε περίπτωση που οι προτάσεις μομφής πέσουν στο κενό και το νομοσχέδιο για το νέο ασφαλιστικό τεθεί σε ισχύ ο Μακρόν θα κάνει διάγγελμα. Σε αυτό αφού ξεκαθαρίσει πως οι δύσκολες αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται ανεξαρτήτως κόστους (το έχει ξανακάνει με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων) θα αποδεχθεί μία «ελεγχόμενη» ήττα.

Στην ήττα αυτή θα «αναγκαστεί» για να ανακάμψει να «θυσιάσει» στον βωμό των Ιλισίων την δική του Ιφιγένεια, την πρωθυπουργό Ελιζαμπέτ Μπορν. Μπορν και Μακρόν είναι αδύνατο να ανακάμψουν μαζί και κυρίως είναι αδύνατο ο πρόεδρος της Γαλλίας να «συμβιβαστεί» με κινήσεις που θα ενισχύσουν κι άλλο την ακροδεξιά.

Το σχέδιο Μακρόν ίσως και να τον φέρει τελικά μέχρι το τέλος της θητείας του. Το ερώτημα που επανέρχεται και απαιτεί άμεσα απαντήσεις είναι ποιο θα είναι το αύριο για την Γαλλία.

Ένας Πρόεδρος που επιλέγει στα δύσκολα να κινηθεί μέσω εξαιρέσεων του Συντάγματος δεν είναι απίθανό να παρουσιάσει στην κοινωνία την επιλογή του να μετατραπεί η εξαίρεση σε κανόνα…