Θα γίνει ο πόλεμος στην Ουκρανία εσωτερικός πόλεμος για την Ρωσία;

Είναι σαφές, επίσης, πως ούτε η Ρωσία είναι δυνατό, ανεξάρτητα, από την έκβαση στα πεδία των μαχών, να επιστρέψει στο status quo ante της εισβολής.

Είναι τεράστια η έκθεση του Βλαντιμίρ Πούτιν σε κινδύνους ηγεσίας στο εσωτερικό για να μπορέσει να δώσει πίσω στους Ρώσους την ελευθερία που τους έχει στερήσει σε κάθε επίπεδο προκειμένου να ολοκληρώσει την στρατηγική του για την Ουκρανία. Αυτό μπορεί να φαίνεται σήμερα υπερβολικό, καθώς δεν υπάρχει σήμερα στο προσκήνιο πολιτικός αντίπαλός του που αν μην είναι είτε στην φυλακή (Ναβάλνι) είτε εκτός χώρας.

Στους πολέμους όμως διαχρονικά και γεννιούνται και κυρίως εκκολάπτονται τέρατα. Ο «μάγειρας του Πούτιν» και ιδιοκτήτης του ιδιωτικού στρατού Wagner φαίνεται να κερδίζει σε δημοτικότητα ειδικά στους πιο συντηρητικούς (ακροδεξιούς) κύκλους της ρωσικής κοινωνίας. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα ο Πριγκόζιν φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να αμφισβητήσει ανοιχτά την απόλυτη (και για μερικούς σήμερα εύθραυστη) κυριαρχία του Ρώσου Προέδρου. Πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν όμως πως αυτά στην Ρωσία (από τον Στάλιν και μετά) αλλάζουν όπως η φορά του ανέμου.

Στα εντός της ρωσικής κοινωνίας τεκταινόμενα, επίσης, δεν υπάρχει σήμερα κάποια ορατή, με γυμνό τουλάχιστον μάτι, απειλή για το καθεστώς του Ρώσου Προέδρου. Μπορεί στο κομμάτι του πολέμου της Ουκρανίας οι μυστικές υπηρεσίες να έχασαν κατά κράτος και οι τρεις ημέρες μέχρι το Κίεβο να έχουν μετατραπεί σε χρόνο, αλλά στο εσωτερικό οποιαδήποτε φωνή αντίθεσης στα όσα ζητά για τον δικό του «πατριωτικό πόλεμο» ο Πούτιν δεν συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Δεν υπάρχει αντίπαλη φωνή σε καμία μορφή και οποιοσδήποτε δεν ήθελε να «συμμορφωθεί» με το ήπιο της σύστασης έχει αναγκαστεί να κλείσει ή να μεταναστεύσει. Ακόμη και τα βιβλιοπωλεία στην Ρωσία είναι υποχρεωμένα με το νέονομικό πλαίσιο να ξεχωρίζουν τους εγκεκριμένους από τους «επικίνδυνους» συγγραφείς. Οι «επικίνδυνοι» εξακολουθούν να πωλούνται σε ελάχιστα πλέον βιβλιοπωλεία, τυλιγμένοι με λαδόκολλα στα εξώφυλλα και με ευδιάκριτη την ένδειξη «εχθρός του κράτους».

Ναι, ο Πούτιν έχει φέρει δυστυχώς μία χώρα πολιτιστικού και πολιτισμικού μεγαλείου ξανά στα σκοτάδια της απολυταρχίας, αλλά αυτό για κάποιους ήταν αναμενόμενο από το 2012 όταν με την τότε γνωστή «αλλαγή» και το «παιχνίδι» με τον Μεντβέντεφ επανήλθε στην Προεδρία. Δύο μόλις χρόνια αργότερα πήρε την Κριμαία. Σήμερα δεν φαίνεται να του πηγαίνουν όλα όπως τα είχε σχεδιάσει, αλλά για να μην χαθούμε ή κρυφτούμε πίσω από τις λέξεις είναι μόλις η πρώτη του φορά. Μένει να φανεί εάν μία «γενική» και όχι «μερική», όπως η προηγούμενη, επιστράτευση βγάλει μαζικά στους δρόμους τους Ρώσους που σήμερα μοιάζουν μυωπικοί μπροστά σε όσα η χώρα τους κάνει.