Οι έκπτωτοι μονάρχες της Ευρώπης: Όνειρα, μπίζνες και δικαστήρια

Ανάμεσα στους βασιλιάδες και τις βασίλισσες, τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες, τους δούκες και τις δούκισσες που θα συρρεύσουν στη χώρα μας για να συνοδεύσουν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία θα βρεθούν αναμφισβήτητα και πολλοί που επί δεκαετίες βρέθηκαν στην ίδια θέση μ’ αυτόν: Υπήρξαν βασιλιάδες χωρίς βασίλειο.

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά εννέα βασιλικές οικογένειες έχασαν το θρόνο τους στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, δηλαδή έμειναν χωρίς… αντικείμενο εργασίας.

Οι ιστορίες τους είναι πολύ διαφορετικές, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Ποιοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους;

Ποιοι συμβιβάστηκαν με τις συνθήκες της εποχής και το έριξαν στις μπίζνες;

Ποιοι εξακολουθούν να έχουν πολιτικές βλέψεις και (θεωρούν πως) επηρεάζουν τα πράγματα στη χώρα που κάποτε βασίλευαν;

Ρωσία: Οι χαμένοι απόγονοι των Ρομανώφ

Η ιστορία των τελευταίων μελών της ρωσικής βασιλικής οικογένειας είναι η πιο προβεβλημένη απ’ όλες τις ευρωπαϊκές δυναστείες που έχασαν το θρόνο τους στον 20ό αιώνα.

Οι Ρομανώφ είναι η μόνη βασιλική οικογένεια που θρήνησε απώλεια μελών της κατά τη διαδικασία μετάβασης της εξουσίας. Παρά το γεγονός ότι ο Νικόλαος Β’, ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας, υπέγραψε την παραίτησή του από το θρόνο και ζήτησε να του επιτραπεί να φύγει με την οικογένειά του, τελικά εκτελέστηκε μαζί με άλλα δέκα μέλη της οικογένειάς του στις 17 Ιουλίου 1918, στη οικία Ιπατίεφ στην πόλη Εκατερίνεμπουργκ.

Η οικογένεια, βέβαια, και τα παρακλάδια της είναι τόσο μεγάλα, που δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξεκινήσει η διαδικασία της διαδοχής ενός θρόνου που δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικηθεί ούτε καν στο μέλλον.

Όπως είναι φυσικό, βέβαια, υπάρχουν πολλοί μνηστήρες, ανάλογα με την σειρά διαδοχής που βολεύει τον καθένα. Η 70χρονη σήμερα Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Βλαντιμίροβνα θεωρείται από τους περισσότερους η κεφαλή της οικογένειας και πρώτη διάδοχος.

Γεννημένη στη Μαδρίτη, αποφάσισε να σπουδάσει στην Οξφόρδη τη ρωσική ιστορία, προφανώς για να κάνει και έρευνα για τα δικαιώματά της.

Τον τίτλο του μελλοντικού τσάρου, όμως, διεκδικούν τόσο ο 70χρονος πρίγκηπας Αλέξις Αντρέγεβιτς Ρομανόφ, όσο και ο επίσης 70χρονος πρίγκιπας Καρλ Έμιχ του Λέινιγκεν.

Παρ’ ότι όλοι έχουν στο παρελθόν δηλώσει ότι θα διεκδικήσουν με νομικούς τρόπους την τσαρική περιουσία, οι προσπάθειές τους μέχρι τώρα αποθαρρύνονται από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά δικηγορικά γραφεία.

Βουλγαρία: Δύο φορές από τη δόξα στο «μαύρισμα»

Η περίπτωση του Σιμεόν Μπορίσοφ Σαξ Κόμπουργκ Γκόθα είναι πραγματικά ξεχωριστή. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις έκπτωτων μοναρχών που επιζητούν την επάνοδό τους στα μεγαλεία, αλλά στην παγκόσμια ιστορία μόνο δύο είναι οι πρώην μονάρχες που επεδίωξαν και κατέκτησαν και πολιτικό αξίωμα μέσω εκλογών: Αυτός και ο Νοροντόμ Σιχανούκ της Καμπότζης έγιναν και βασιλιάδες και πρωθυπουργοί!

Ο ξαφνικός θάνατος του βασιλιά Μπόρις Γ’ της Βουλγαρίας το 1943 έφερε στον θρόνο τον Σιμεόν Β’ σε ηλικία μόλις έξι ετών. Για τρία χρόνια υποτίθεται ότι βασίλεψε (την εξουσία ασκούσε ένα τριμελές συμβούλιο αντιβασιλέων) και φυσικά δεν λάμβανε κανένα μέρος στις αποφάσεις, που έφεραν τη χώρα του στη μεριά του Άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τρυφερή του ηλικία τον γλύτωσε, καθώς όλοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Βουλγαρίας (και οι τρεις αντιβασιλείς) εκτελέστηκαν από τους Σοβιετικούς. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1946 ο λαός με συντριπτικό ποσοστό 95,6% αποφάσισε την κατάργηση της μοναρχίας, έτσι ο 9χρονος βασιλιάς και η οικογένειά του έφυγαν από τη χώρα και τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα.

Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου βρισκόταν ήδη ο θείος του Σιμεόν και επίσης έκπτωτος βασιλιάς της Ιταλίας Βιτόριο Εμανουέλε.

Το 1951 το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία τους πρόσφερε άσυλο, έτσι εγκαταστάθηκαν εκεί. Ο Σιμεόν παντρεύτηκε το 1962 την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερή του Ισπανίδα αριστοκράτισσα δόνια Μαργκαρίτα Γκόμεζ Ασέμπο υ Σεχουέλα. Σπούδασε νομικά και διοίκηση επιχειρήσεων, παρακολούθησε το πρόγραμμα στρατιωτικών σχολών, αλλά πέρα από τις τυπικές ενέργειες για νομική αξίωση του βουλγαρικού θρόνου δεν έκανε καμία άλλη ενέργεια.

Δούλεψε στον ιδιωτικό τομέα, πρώτα ως διευθυντής και μετά ως σύμβουλος επιχειρήσεων στον τομέα των ηλεκτρονικών και των επικοινωνιών και κατά δήλωσή του έφτιαξε περιουσία. Αυτή την επιτυχία πούλησε στους Βούλγαρους όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην χώρα του και στην πολιτική.

Παρ’ ότι είχε ανακτήσει βουλγαρικό διαβατήριο από το 1990, δεν βιάστηκε να επιστρέψει, έστειλε πιο πριν τη σύζυγο και τη μητέρα του για να μετρήσει τις αντιδράσεις. Αρνήθηκε ακόμα και τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Όταν επέστρεψε, το 1993, άρχισε να κάνει πολιτικές δηλώσεις περί ανικανότητας ηγεσίας και διαφθοράς. Με τέτοια ατζέντα («σε 800 μέρες θα βάλω τα πράγματα στη θέση τους») σάρωσε στις εκλογές του 2001, όταν το κόμμα του Εθνικό Μέτωπο Σιμεόν Β’ κατέκτησε 120 από τις 240 έδρες του κοινοβουλίου!

Αποδείχτηκε, βέβαια, για ακόμα μια φορά ότι τα έργα είναι πολύ δυσκολότερα από τα λόγια. Επί των ημερών του έγιναν σοβαρές μεταρρυθμίσεις για την μετάβαση στο καπιταλιστικό σύστημα και η Βουλγαρία έβαλε τις βάσεις για είσοδο στην Ε.Ε., κάτι που πέτυχε τελικά το 2007. Στις εκλογές του 2005 το κόμμα του αναδείχτηκε δεύτερο με 19,88% και συμμετείχε στον κυβερνητικό συνασπισμό. Η συνεχής διαρροή στελεχών προς το τότε νέο αστέρι της πολιτικής Μπόικο Μπορίσοφ στοίχισε μια μεγαλοπρεπή ήττα στις εκλογές του 2009, όταν το κόμμα συγκέντρωσε μόλις 3,02% κι απέτυχε να εκλέξει βουλευτές.

Ο Σιμεόν δεν έχει ανακινήσει στο ελάχιστο θέμα παλινόρθωσης της μοναρχίας στη Βουλγαρία. Στα 85 του χρόνια πια κάνει αραιά και πού τηλεοπτικές εμφανίσεις, με αρχηγικό μεν, αλλά συναινετικό προφίλ.

Ο μεγαλύτερος γιος του Καρντάμ πέθανε το 2015 από πνευμονικό οίδημα. Πέντε χρόνια πριν είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο ατύχημα με την Ισπανίδα σύζυγό του, το οποίο του προκάλεσε βλάβες στον εγκέφαλο που δεν ξεπέρασε ποτέ.

Ο πρωτότοκος γιος του Μπόρις, σήμερα 26 χρόνων και πρώτος στην υποτιθέμενη διαδοχή, έχει ταλέντο στη γλυπτική, παίζει εξαιρετική κιθάρα, γνωρίζει ελάχιστα βουλγαρικά και δεν ασχολείται καθόλου με την πολιτική.

Ρουμανία: Γυναίκα διάδοχος κόντρα στο νόμο

Η κεφαλή της πρώην βασιλικής οικογένειας της Ρουμανίας είναι η 74χρονη Μαργαρίτα, πρωτότοκη κόρη του Μιχαήλ Α’, τελευταίου βασιλιά της χώρας. Η Μαργαρίτα γεννήθηκε το 1949, δύο χρόνια αφ’ ότου ο πατέρας της εγκατέλειψε βιαίως το θρόνο.

Η Μαργαρίτα ανέλαβε τυπικά τα καθήκοντά της το 2016, έναν χρόνο πριν το θάνατο του πατέρα της. Επειδή δεν έχει παιδιά, η δεύτερη στη διαδοχή είναι η αδελφή της πριγκίπισσα Έλενα, μικρότερή της κατά ένα χρόνο. Το ζουμερό σημείο της ιστορίας είναι ότι η Μαργαρίτα διεκδικεί έναν θρόνο κατά παράβαση οποιουδήποτε νόμου, ακόμα κι αυτού που ίσχυε όταν βασίλευε ο πατέρας της!

Το βασιλικό σύνταγμα της Ρουμανίας, το οποίο καταργήθηκε το 1946 όταν η χώρα έγινε λαϊκή δημοκρατία, απαγόρευε την ανάρρηση στο θρόνο θηλυκού διαδόχου. Ο έκπτωτος βασιλιάς Μιχαήλ από το γάμο του με την Άννα πριγκίπισσα της Πάρμας (ο οποίος μάλιστα έγινε στην Αθήνα το 1948, με κουμπάρο τον τότε βασιλιά της Ελλάδας Παύλο Α’) απέκτησε τέσσερις κόρες. Για να μην σβήσει η δυναστεία, το 2007 ανακοίνωσε ότι επιθυμεί να τον διαδεχτεί η Μαργαρίτα κι αν ποτέ επιστρέψει στο θρόνο της Ρουμανίας να… καταργηθεί ο παλιότερος νόμος!

Όλα αυτά είχαν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη Ρουμανία όταν ανακοινώθηκαν, δεδομένου ότι ο Μιχαήλ είχε προσπαθήσει να παίξει πολιτικό ρόλο μετά την πτώση του Τσαουσέσκου. Βιάστηκε, όμως, κατά γενική ομολογία. Ο Ίον Ιλιέκσου, ο πρώτος πρόεδρος της Ρουμανίας μετά τον κομουνισμό, δεν δίστασε να στείλει τανκς (!) για να του απαγορέψουν την είσοδο στη χώρα, όταν το επιχείρησε, μέρες μετά την εκτέλεση των Τσαουσέσκου.

Ενθαρρυμένος από δημοσκοπήσεις που τον έφερναν ψηλά στην αποδοχή της κοινής γνώμης, ο Μιχαήλ προσπάθησε να έχει πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά με τον καιρό κατάλαβε ότι ματαιοπονούσε. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε συμβιβαστεί πλήρως με το ότι δεν έχει πια κανέναν ρόλο. Πέθανε το 2017, στα 96 του, και η κηδεία του έγινε με τιμές αρχηγού κράτους, η σωρός του δε τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα.

Η Έλενα παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή μέσω αγαθοεργιών, μέσω ενός ιδρύματος που έχει χρηματοδοτήσει με το σύζυγό της. Δεν κάνει καμία πολιτική νύξη στις δηλώσεις της.

Σερβία: «Οργανώστε δημοψήφισμα να δούμε»

Ο 77χρονος σήμερα Αλέξανδρος Καραγεώργεβιτς μπορεί να συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα ως αρχηγός της οικογένειας των πρώην βασιλιάδων της Γιουγκοσλαβίας, ωστόσο θεωρητικά έχει τις περισσότερες πιθανότητες απ’ όλους τους έκπτωτους μονάρχες να πάρει πίσω το θρόνο του. Απαλλαγμένος από τη φθορά της εξουσίας, αφού έζησε όλη τη ζωή του χωρίς κρατικές ευθύνες, εξακολουθεί να θεωρείται από πολλούς, κυρίως στην επαρχία της Σερβίας κι όχι στις πόλεις, ως σύμβολο σταθερότητας του έθνους, αν πιστέψουμε δημοσκοπήσεις που συχνά-πυκνά δημοσιεύονται. Έχει, επίσης, την ένθερμη υποστήριξη του ορθόδοξου σερβικού πατριαρχείου.

Αν κάτι του πιστώνεται, είναι ότι τάχθηκε εξαρχής εναντίον του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς με έντονο τρόπο. Οργάνωσε και χρηματοδότησε συνέδρια και συμπόσια (ένα από τα οποία έγινε στην Αθήνα το 2000), τα οποία κρατούσαν στην επικαιρότητα την αντιπολίτευση κατά του τότε Σέρβου προέδρου. Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν τον Μιλόσεβιτς υποτίθεται ότι έχουν δεσμευτεί για ένα δημοψήφισμα, το οποίο όμως προφανώς δεν έγινε, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα ότι θα γίνει.

Τα πράγματα, από νομικής πλευράς, είναι μπερδεμένα. Η δυναστεία των Καραγεώργεβιτς βασίλευε στη Σερβία, μετά στο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, το οποίο από το 1929 μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβία. Η κολοβωμένη Γιουγκοσλαβία του 1991 (μόνο Σερβία και Μαυροβούνιο) δεν αναγνωρίστηκε ως διάδοχο κράτος της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας, άρα δεν υπάρχει κάποιος νόμος περί του πολιτεύματος, στον οποίο μπορεί να στηριχθεί η δυναστεία για την επιστροφή της.

Ο πατέρας του, Πέτρος Β’, εγκατέλειψε τη χώρα πριν τη ναζιστική εισβολή το 1941, και δεν επέστρεψε ποτέ, καθώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την εξουσία κατέλαβε ο Τίτο και οι παρτιζάνοι του. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1945 στο δωμάτιο 213 του διάσημου ξενοδοχείου Κλάριτζ στο Μαϊφέρ του Λονδίνου. Μάλιστα με απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης το δωμάτιο ανακηρύχθηκε για μία ημέρα «σερβικό έδαφος», ώστε να γεννηθεί ο διάδοχος «εντός της χώρας του»!

Πριν το 2000 ο Αλέξανδρος μιλούσε σπαστά τα σέρβικά, ωστόσο από το 2001 εγκαταστάθηκε στο Βελιγράδι, στο ένα από τα δύο ανάκτορα που του επέστρεψε (μαζί με την υπηκοότητα) η κυβέρνηση. Είναι πολύ ενεργός σε πλήθος εκδηλώσεων, κυρίως φιλανθρωπικών και εθιμοτυπικών.

Στην τελευταία σοβαρή δημοσκόπηση, το 2015, το 49,8% όσων ρωτήθηκαν εξέφρασαν την άποψη της επαναφοράς της μοναρχίας, έναντι 44,6% που τάχθηκαν εναντίον. Ο Αλέξανδρος έχει και στενές σχέσεις με την Ελλάδα, άλλωστε Ελληνίδα είναι και η δεύτερη σύζυγός του Κατερίνα Μπατή. Έχει τρεις γιους από τον πρώτο του γάμο, μεγαλύτερος σε ηλικία και πρώτος στη λίστα της διαδοχής είναι ο πρίγκιπας Πέτρος, γεννημένος στο Σικάγο των ΗΠΑ το 1980.

Αλβανία: Οι γείτονες τον εκτιμούν περισσότερο

Ο 42χρονος πρίγκιπας Λέκα είναι η κεφαλή της οικογένεια των Ζόγκου, οι οποίοι διεκδικούν τον θρόνο της Αλβανίας. Μοναχοπαίδι του συνονόματου πατέρα του, ο οποίος ήθελε να ονομάζεται «βασιλιάς Λέκα Α’» παρ’ ότι δεν είχε βασιλέψει επισήμως ούτε μία ημέρα. Ο ιδρυτής της δυναστείας Αχμέτ Ζόγκου, ο οποίος πέρασε από πρωθυπουργός (1922-24) και πρόεδρος (1925-28) πριν ανακηρυχθεί βασιλιάς με το όνομα Ζογκ Α’, έχασε το θρόνο του το 1939, όταν στη χώρα του εισέβαλλε η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι.

Κατά τη διάρκεια της κομουνιστικής διακυβέρνησης της Αλβανίας οι Ζόγκου έμειναν σε πολλά μέρη, περισσότερο στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής. Εκεί γεννήθηκε ο Λέκα το 1982. Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια από την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος στη χώρα για να αποφασίσει η οικογένεια να επιστρέψει στην Αλβανία, κι αυτό διότι ήθελε στο διαβατήριό του να αναγράφεται ως βασιλιάς.

Μετά τις σφοδρές ταραχές του 1997 στη χώρα, ο Λέκα εκμεταλλεύθηκε την ρευστή κατάσταση για να πετύχει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Οι Αλβανοί ψήφισαν πράγματι στις 29 Ιουνίου και σε ποσοστό 66,7% απέρριψαν την επιστροφή της μοναρχίας. Αρνούμενος να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, φορώντας τη στρατιωτική του στολή και κραδαίνοντας δύο πιστόλια (!), οδήγησε περίπου 1.000 οπαδούς του σε αιματηρή διαδήλωση διαμαρτυρίας, στην οποία ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του και δεκάδες τραυματίστηκαν. Η κυβέρνηση του ζήτησε να φύγει από τη χώρα.

Παρά την διακριτική υποστήριξη δεξιών κομμάτων, δεν έκανε άλλη απόπειρα πολιτικής παρέμβασης όταν επέστρεψε. Πέθανε το 2011 από καρδιακή προσβολή. Ο γιος Λέκα ορκίστηκε σε τηλεοπτική μετάδοση πάνω στο φέρετρο του πατέρα του «να συνεχίσει την παράδοση των προγόνων του υπέρ του αλβανικού λαού». Στον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό και τραγουδίστρια Ελία Ζαχαρία παραβρέθηκαν δεκάδες εστεμμένοι απ’ όλη την Ευρώπη.

Ο ίδιος προσέχει να μην κάνει εμπρηστικές δηλώσεις και όλη του η «πολιτική» δραστηριότητα προσανατολίζεται σε βοήθεια προς το γειτονικό Κόσοβο, το οποίο κατοικείται βέβαια σε ποσοστό 90% από αλβανόφωνους. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας είναι να θεωρείται πιο δημοφιλής στο Κόσοβο απ’ ότι στην ίδια του την πατρίδα.

Ιταλία: Αδικία ή μανία καταδίωξης;

O Βιτόριο Εμανουέλε της Σαβοϊας, πρίγκιπας της Νάπολι και μοναχοπαίδι του τελευταίου βασιλιά της Ιταλίας Ουμπέρτο Β’, είναι η αμφιλεγόμενη κεφαλή της οικογένειας που διεκδικούσε το θρόνο της Ιταλίας. Ο αόριστος χρόνος στο «διεκδικούσε» δεν είναι τυχαίος: Προκειμένου να του επιτραπεί να επιστρέψει στην Ιταλία στις αρχές του 21ου αιώνα, τόσο ο ίδιος, όσο και ο πρωτότοκος γιος του Εμανουέλε Φιλιμπέρτο, πρίγκηπας της Βενετίας (!), αναγκάστηκαν να δηλώσουν επισήμως μέσω επιστολών ότι δεν έχουν καμία απαίτηση στον ιταλικό θρόνο και ορκίστηκαν πίστη στο δημοκρατικό ιταλικό σύνταγμα.

Ο 86χρονος σήμερα Βιτόριο Εμανουέλε έφυγε από την Ιταλία σε ηλικία 9 ετών, μαζί με την οικογένειά του το 1946. Είχε προηγηθεί στις 2 Ιουνίου του ίδιου χρόνου το δημοψήφισμα για το πολιτειακό στη χώρα, στο οποίο η δημοκρατία επικράτησε της μοναρχίας με ποσοστό 54,27% έναντι 45,73%. Το παράξενο σ’ αυτό το δημοψήφισμα ήταν ότι υπέρ της βασιλείας ψήφισε μαζικά ο φτωχός νότος, ενώ ο παραδοσιακά πλούσιος βορράς στράφηκε στη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Γράφτηκε, μάλιστα, στο σύνταγμα της Ιταλίας ότι τα αρσενικά μέλη του οίκου της Σαβοϊας δεν επιτρεπόταν να πατήσουν στο ιταλικό έδαφος.

Ο περιορισμός αυτός του συντάγματος άρθηκε μόλις το 2002.

Στη ζωή του ο Βιτόριο Εμανουέλε εργάστηκε ως τραπεζίτης, στέλεχος αεροπορικών εταιρειών και έμπορος όπλων! Έμπλεξε, επίσης, πολλές φορές με τη δικαιοσύνη, αντιμετώπισε κατηγορίες για ανθρωποκτονία από πρόθεση, διαφθορά, μέχρι και μαστροπεία, αλλά απαλλάχθηκε μετά από πολύχρονους δικαστικούς αγώνες.

Το 2007 αποφάσισε να μεταφέρει την κόντρα του με το ιταλικό δημόσιο στα δικαστήρια. Αιτήθηκε αποζημίωσης ύψους 260 εκ. ευρώ για απώλεια κινητής και ακίνητης περιουσίας. Όπως είναι φυσικό, η ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να του δώσει το παραμικρό, και μάλιστα απείλησε να τον μηνύσει για προδοσία έναντι της χώρας. Η υπόθεση παραμένει εκκρεμής μέχρι σήμερα, o ίδιος ο Βιτόριο Εμανουέλε δήλωσε σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι οι Ιταλοί πολιτικοί τον καταδιώκουν χωρίς εμφανή λόγο.

Ο αντίκτυπος, πάντως, της παρουσίας του στην ιταλική πολιτική σκηνή είναι μηδαμινός. Οι κατά τόπους φιλοβασιλικές οργανώσεις υφίστανται, βέβαια, αλλά έχουν ελάχιστα μέλη.

Γερμανία: Το οικογενειακό κάστρο χωρίστηκε στα δύο

Ο οίκος των Χοεντσρόλερν είναι από τους πιο παλιούς (η δυναστεία ιδρύθηκε το 1061) και πιο… πετυχημένους βασιλικούς οίκους. Εκατοντάδες απόγονοι της οικογένειας απέκτησαν τίτλους, έγιναν αυτοκράτορες, βασιλιάδες, δούκες και μαρκήσιοι, όχι μόνο στην περιοχή της Γερμανίας, αλλά μέσω γάμων και… συνεννοήσεων επεκτάθηκαν σε όλη την Ευρώπη.

Η δυναστεία βασίλευε επί πέντε αιώνες στο βασίλειο της Πρωσίας, το κυριότερο και μεγαλύτερο κομμάτι των εδαφών που γνωρίζουμε σήμερα ως Γερμανία. Από την οικογένεια προέρχεται και ο τελευταίος Γερμανός κάιζερ, ο Γουλιέλμος Β’, ο οποίος έχασε το θρόνο του το 1918 μέσω επίσημης δήλωσης που έκανε από την Ολλανδία, όπου βρισκόταν στην εξορία.

Ο Γουλιέλμος προσπάθησε να επανέλθει στο θρόνο μέσω του Αδόλφου Χίτλερ, τον οποίο βομβάρδιζε με συγχαρητήρια τηλεγραφήματα για τις ναζιστικές νίκες, αλλά στη συνέχεια προσπάθησε να κουκουλώσει το θέμα. Στην ουσία ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους απογόνους του έχει διανοηθεί να θέσει ζήτημα επαναφοράς της μοναρχίας.

H κεφαλή του οίκου σήμερα είναι ο Γέοργκ Φρίντριχ Φέρντιναντ, πρίγκιπας της Πρωσίας, που γεννήθηκε το 1976.

Μπίζνεσμαν με σημαντικότατη περιουσία και διάφορες ασχολίες, πλην όμως δεν είναι ο απόλυτος ιδιοκτήτης του λίκνου της οικογένειας, του κάστρου των Χοεντσόλερν στο Μπίσινγκεν.

Του ανήκουν μόνο τα 2/3, ωστόσο η οικογένεια τα βρήκε με τη μετατροπή του σε μουσείο, από το οποίο περνούν ετησίως πάνω από 350.000 επισκέπτες. Η δουλειά του δε είναι πολύ ενδιαφέρουσα: Διευθύνει μια επιχείρηση που χρηματοδοτεί καινοτόμες ιδέες κυρίως νέων ανθρώπων στον τομέα της τεχνολογίας.

Ο Γέοργκ απασχολεί τα γερμανικά ΜΜΕ μόνο με τις δικαστικές του διαμάχες για την περιουσία του. Τα ακίνητα και τα κτήματα που διεκδικεί η οικογένεια μόνο στη γερμανική επικράτεια ξεπερνούν τα 1.600!

Αυστρία – Ουγγαρία: Ποντάρισμα στο… Μεξικό!

Ο θρόνος της πάλαι ποτέ τεράστιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας χήρεψε οριστικά το 1918, όταν και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο διαλύθηκε αυτή η κρατική οντότητα και μοιράστηκε κυρίως στην Αυστρία και την Ουγγαρία (κομμάτια πήραν η Ιταλία, η Τσεχοσλοβακία, η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Ρουμανία κτλ.).

Ο οίκος των Αψβούργων, που είχε φτάσει κάποτε να διαφεντεύει τη μισή Ευρώπη, έμεινε χωρίς αντικείμενο. Κάποιες προσπάθειες να μετατραπεί η Ουγγαρία σε βασίλειο, έτσι ώστε να… αποκατασταθούν κάποια μέλη της, έπεσαν στο κενό ήδη από το 1920.

Τα εκατοντάδες μέλη της οικογένειας διασκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ωστόσο οι κεφαλές αποφάσισαν να εγκατασταθούν όχι σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά στο Μεξικό! Κι αυτό, διότι υπήρχε κι εκεί γαλαζοαίματη σχέση. Η νυν κεφαλή της οικογένειας, ο επονομαζόμενος αρχιδούκας Κάρλος Φελίπε, είναι μικρανηψιός του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, ο οποίος βασίλεψε στο Μεξικό για τρία χρόνια (1864-67).

Ο Κάρλος Φελίπε, γεννημένος το 1954 στην Πόλη του Μεξικού, σπούδασε οικονομικά και απασχολήθηκε στον τραπεζικό τομέα και σε εταιρείες τεχνολογία. Μιλάει λίγα γερμανικά και πέρα από κάποια εθιμοτυπικά και οικογενειακά δεν χρησιμοποιεί τους τίτλους του. Φέρεται, μάλιστα, να έχει πει ότι είναι πιο πιθανό να διεκδικήσει το θρόνο του Μεξικού παρά της Αυστρίας.

Πορτογαλία: Τρεις μαλώνουν για το τίποτα

Η μοναρχία στην Πορτογαλία καταργήθηκε το 1910. Ο τελευταίος της βασιλιάς, Μανουέλ Β’ του οίκου των Μπραγκάνζα-Σαξ Κόμπουργκ-Γκόθα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα με την οικογένειά του. Υπήρξε, πάντως, ο μοναδικός μονάρχης ο οποίος κατάφερε να κινητοποιήσει ένοπλη εξέγερση υπέρ του. Υποστηρικτές του κατάφεραν, μάλιστα, να κυριεύσουν εδάφη στο βορρά της Πορτογαλίας το 1919 και του ζήτησαν να εγκατασταθεί εκεί για να νομιμοποιήσει τις βλέψεις του, όμως η αντίδραση του κυβερνητικού στρατού ήταν πολύ αποτελεσματική.

Το οξύμωρο είναι ότι παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες παλινόρθωσης της μοναρχίας στην Πορτογαλία είναι μηδαμινές, υπάρχουν τρεις μνηστήρες για τον βασιλικό τίτλο, οι οποίοι μάλιστα έχουν προσφύγει και σε διεθνή δικαστήρια για να τους αναγνωριστούν τα βασιλικά δικαιώματα! Οι απόγονοι του βασιλιά Μανουέλ θεωρούν εαυτούς ως κληρονομικούς διαδόχους, όμως υπάρχει έντονη αμφισβήτηση από το λεγόμενο «μιγκελιστικό» παρακλάδι του οίκου των Μπραγκάνζα, οι οποίοι από την ενθρόνιση της δυναστείας του 1834 αμφισβητούσαν το δικαίωμα των άλλων στο θρόνο.

Και σα να μην έφτανε αυτό, το 1932 μια γυναίκα έφερε το όνομα Μαρία Πία του Σαξ-Κόμπουργκ και Γκόθα-Μπραγκάντζα ισχυρίστηκε ότι είναι η νόθα κόρη του πρώην βασιλιά της Πορτογαλίας Κάρλος Α’. Ξεκίνησε, λοιπόν, δικαστική διαμάχη για να της αναγνωριστεί ο τίτλος της δούκισσας της Μπραγκάντζα, άρα και βασίλισσας της Πορτογαλίας, στην ελάχιστη περίπτωση που ο λαός θα την καλούσε να βασιλέψει…

Όλες οι διαμάχες, βέβαια, έχουν αιτία και αφορμή τις κληρονομιές. Στην Πορτογαλία κυκλοφορούν πολλά ανέκδοτα για τους βασιλιάδες και ο χαρακτηρισμός «φιλοβασιλικός» έχει φτάσει να είναι συνώνυμο του «οπισθοδρομικός».