Οι επίμονοι Ουκρανοί: Ζουν δίπλα σε βόμβες αλλά αρνούνται να εγκαταλείψουν τη «μαμά-πατρίδα»

Τόσο κοντά στην πρώτη γραμμή του μετώπου, με τις εκρήξεις και τους όλμους να αποτελούν καθημερινότητα, τα περισσότερα σπίτια φέρουν σημάδια από θραύσματα.

Οι βαθύτερες, ωστόσο, συνέπειες αυτού του πολέμου είναι ορατές στα ερείπια των σπιτιών που πωλούνται όχι για το οικόπεδο της επικίνδυνης γης στην οποία βρίσκονται, αλλά για τα τούβλα και τα κεραμίδια που κάποτε συνιστούσαν ένα σπίτι.

Εδώ τα σπίτια πωλούνται για περίπου 70 δολάρια. Κι αυτό γιατί η οδός Slovyanskaya στη Νέα Υόρκη της Ουκρανίας –ναι σωστά διαβάσατε- απέχει λίγες εκατοντάδες μέτρα από την γραμμή ελέγχου, αποτελώντας έτσι έναν εύκολο στόχο.

Το σημείο ελέγχου, στο τέλος του δρόμου σηματοδοτεί το τέλος της αστικής ζωής. Πέρα από αυτό, ουκρανικά κυβερνητικά στρατεύματα έρχονται αντιμέτωπα με υποστηριζόμενους από τη Ρωσία αυτονομιστές που έχουν καταλάβει την πόλη Γκορλόβκα, λίγα μέτρα πιο πέρα.

Μετά από οχτώ χρόνια πολέμου και κατάπαυσης πυρός, η ένταση ανεβαίνει και πάλι.

Εν μέσω της κλιμακούμενης κρίσης, παρατηρητές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) την περασμένη εβδομάδα ανακοίνωσαν πως διαπιστώνουν «θεαματική αύξηση» των παραβιάσεων της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στην ανατολική Ουκρανία.

Ο ΟΑΣΕ έκανε λόγο για 222 παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός στη γραμμή του μετώπου στην περιφέρεια Ντόνετσκ, που ελέγχεται από τους φιλορώσους αυτονομιστές, συμπεριλαμβανομένων 135 «εκρήξεων», έναντι 189 την Τετάρτη και 24 την Τρίτη.

Πρόκειται για τετραπλασιασμό των παραβιάσεων σε σχέση με την περασμένη εβδομάδα.

Οι άνθρωποι που ζουν εκεί αντιμετωπίζουν την απειλή της εισβολής με ένα μείγμα ανησυχίας και απάθειας.

«Είναι συνηθισμένο για μας», λέει η Liudmila Ponomarenko, μητέρα της τρίχρονης Λίλια, «αλλά προκαλεί φόβο».

Η παιδική χαρά που την πηγαίνει είναι ανάμεσα στα χαλάσματα ενός σπιτιού.

«Δεν καταλαβαίνει», λέει, «αλλά πολύ σύντομα θα καταλάβει, είναι τριών. Έτσι, πλέον σκεφτόμαστε αν πρέπει να φύγουμε».

Ο πατέρας της Λίλια είναι εξοικειωμένος με τις τραγωδίες του πολέμου καθώς εργάζεται ως υγειονομικός στη γειτονική πόλη.

«Δεν υπάρχει σταθερότητα στην πόλη», λέει ο Andrey Ponomarenko. «Κάνω ότι μπορώ για να εξασφαλίσω τα αναγκαία. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να αλλάξω την πραγματικότητα».

Άλλοι κάτοικοι της περιοχής δεν πιστεύουν ότι θα γίνει εισβολή. Ένας από αυτούς ο Sergey Pedyk, ηλεκτρολόγος. «Αν ήθελαν να εισβάλουν θα το είχαν κάνει».

Ακόμη όμως κι αν τα πράγματα χειροτερέψουν, ο ίδιος και η γυναίκα του θα μείνουν.

«Δεν θα αφήσουμε τη μητέρα- πατρίδα. Η μαμά πατρίδα είναι μαμά πατρίδα», επιμένει.

Ακόμη και χωρίς μια γενικευμένη σύρραξη, οι κάτοικοι της οδού Slovyanskaya ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες. Το δημοτικό νερό ρέει μόνο δύο ώρες την ημέρα, κάθε πρωί. Έτσι, αν η Valentina, που προτιμά να χρησιμοποιεί μόνο το μικρό της όνομα, και ο 36χρονος γιος της Maxim θέλουν νερό το απόγευμα, πρέπει να περπατήσουν μέχρι το κοινό πηγάδι για να γεμίσουν έναν πλαστικό κουβά.

«Ναι, φοβάμαι», λέει. «Φοβάμαι πολύ φοβισμένος»

Ο Μαξίμ είναι μοιράτρης. Ο βομβαρδισμός μπορεί να έρθει για σένα μια μέρα, λέει, «και δεν έχεις τίποτα».

«Ποιος νοιάζεται για σένα; Κανείς».

Η Βαλεντίνα, δείχνοντας προς τα κατεδαφισμένα σπίτια που άφησαν πίσω οι πρώην γείτονές της, ξέρει ότι η ζωή στην οδό Slovyanskaya δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα.

«Έχουμε συνηθίσει τους βομβαρδισμούς. Κρυβόμασταν στο υπόγειο. Τώρα δεν το κάνουμε. Απλώς καθόμαστε και περιμένουμε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει».

Shelling and mortar fire are an all-day event near the Ukrainian front line. But the residents won't leave 'our motherland', by Mick Krever, CNN