Στην Τουρκία εγκαταστάθηκε ο γιος του δικτάτορα της Λιβύης Μουάμαρ Καντάφι
Ανανεώθηκε:
Στην Τουρκία εγκαταστάθηκε ο Σαάντι Καντάφι, γιος του δικτάτορα της Λιβύης, Μουάμαρ Καντάφι, δήλωσε σήμερα ο εκπρόσωπός του σε τοπικό μέσο ενημέρωσης, επιβεβαιώνοντας έτσι σχετικά δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν τις προηγούμενες μέρες.
«Η λιβυκή κυβέρνηση ζήτησε από τον Σαάντι Καντάφι να εγκαταλείψει αμέσως τη Λιβύη μετά την απελευθέρωσή του. Ο Σαάντι Καντάφι επέλεξε να αναχωρήσει για την Τουρκία (...) Η άφιξή του οργανώθηκε από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών», δήλωσε ο εκπρόσωπος του γιου του δικτάτορα, Μούσα Ιμπραχίμ Καντάφι, στον ειδησεογραφικό ιστότοπο Haberler.com.
Κρατούμενος σε φυλακή της Τρίπολης από το 2014, ο Σαάντι Καντάφι, πρώην ποδοσφαιριστής με φήμη πλεϊμπόι, αποφυλακίστηκε την περασμένη Κυριακή, όπως και πολλοί προσκείμενοι στον δικτάτορα, ο οποίος κυβέρνησε στη Λιβύη από το 1969 έως το 2011.
Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών αρνήθηκε να σχολιάσει τις πληροφορίες για την άφιξη του Καντάφι στην Τουρκία.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπό του, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία είχαν ανακοινώσει επίσης την επιθυμία τους να τον δεχτούν.
«Η κοινή απόφαση όλων των εμπλεκόμενων μερών ήταν υπέρ της Τουρκίας. Ήταν πιο απλό από επιμελητειακή άποψη. Ο Σαάντι ήθελε και αυτός να αναχωρήσει για την Τουρκία και αυτό διευθετήθηκε», πρόσθεσε.
Αφού απελάθηκε από τον Νίγηρα στις 6 Μαρτίου 2014, όπου είχε διαφύγει μετά την εξέγερση του 2011 που ανέτρεψε και οδήγησε στον θάνατο τον πατέρα του, ο Σαάντι Καντάφι δικάστηκε και απαλλάχθηκε τον Απρίλιο του 2018 από εφετείο της Τρίπολης από την κατηγορία της δολοφονίας το 2005 ενός πρώην προπονητή της ποδοσφαιρικής ομάδας Al-Ittihad της Τρίπολης, του Μπασίρ Ραγιάνι.
Από το 2011, η Λιβύη έχει βυθιστεί στο χάος: τα τελευταία χρόνια υπήρχαν δύο αντίπαλες εξουσίες στην ανατολική και τη δυτική Λιβύη σε ένα υπόβαθρο ξένων επεμβάσεων αλλά κυρίως αδελφοκτόνων μαχών και βίας.
Παράλληλα με την πολιτική διαδικασία για την έξοδο της χώρας από την κρίση, καταβάλλονται προσπάθειες, τις οποίες ενθαρρύνει κυρίως ο ΟΗΕ, προς μια εθνική συμφιλίωση χωρίς την οποία κανένα πολιτικό κεκτημένο δεν θα είναι βιώσιμο.