Ντράγκι εν δράσει: Θα μπορέσει ο «Σούπερ Μάριο» να σώσει την Ιταλία όπως το ευρώ;

«Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί»: Ήταν οι λέξεις διά στόματος Μάριο Ντράγκι που «εξημέρωσαν» τις αγορές το 2012, έσωσαν το ευρώ από πιθανή κατάρρευση και μετέτρεψαν τον Μάριο Ντράγκι από έναν Ιταλό τεχνοκράτη στον κεντρικό τραπεζίτη της γενιάς του.

Ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ ήταν μία προφανής επιλογή για να ηγηθεί νέας κυβέρνησης συνασπισμού στη Ρώμη σε μία στιγμή κατά την οποία η χώρα παλεύει σε τριπλό «μέτωπο» -πανδημία της Covid-19, οικονομική κρίση και πολιτικό χάος- σημειώνει η βρετανική εφημερίδα The Guardian και διερωτάται εάν ο «Σούπερ Μάριο» θα καταφέρει να σώσει την Ιταλία όπως το ευρώ.

Ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα «επενδύει» στις ηγετικές ικανότητες του Ντράγκι ευελπιστώντας ο τελευταίος να μπορέσει να αναστρέψει τη βαθιά ύφεση στη χώρα και να αντιμετωπίσει τον ευρωσκεπτικισμό των κομμάτων της δεξιάς.

Είναι γεγονός πως ελάχιστοι κεντρικοί τραπεζίτες αφήνουν πίσω τους αξιομνημόνευτες φράσεις. Ορισμένοι, όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED), άφηναν κυρίως τις αγορές να «μαντεύουν» με το να είναι όσο το δυνατόν πιο λακωνικοί.

Όμως, το 2012, το κοινό νόμισμα βρισκόταν ενώπιον υπαρξιακής κρίσης και ο Ντράγκι γνώριζε πως αυτή ήταν η στιγμή για σαφήνεια.

Η δήλωση που «έσωσε» το ευρώ έγινε από το Λονδίνο, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και εν μέσω κερδοσκοπικών επιθέσεων στα ιταλικά και ισπανικά ομόλογα που έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του ενιαίου νομίσματος. Η περίσταση ήταν ένα οικονομικό συνέδριο που διοργάνωσε ο Μέρβιν Κινγκ, τότε επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας.

Αφού διεμήνυσε στους κερδοσκόπους ότι υποτίμησαν το πολιτικό κεφάλαιο που είχε επενδυθεί στη Νομισματική Ένωση, ο Μάριο Ντράγκι τόνισε:

«Στο πλαίσιο της εντολής μας, η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει ό, τι χρειάζεται για να διασφαλίσει το ευρώ. Και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».

Οι αγορές έλαβαν το μήνυμα: εάν ήθελαν να συνεχίσουν να πωλούν ιταλικά και ισπανικά ομόλογα, θα έπρεπε να βρεθούν αντιμέτωπες με την ΕΚΤ και τη σημαντική της δύναμη. Λίγοι ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν αυτό το ρίσκο και ακόμη και πριν αγοράσει η ΕΚΤ το πρώτο ομόλογο, η πίεση στις κυβερνήσεις της Ρώμης και της Μαδρίτης μειώθηκε.

Ο Μάρια Ντράγκι «κουβαλά» μία μακρά καριέρα. Γεννημένος στην μεταπολεμική Ιταλία της δεκαετίας του 1940, ήταν ακαδημαϊκός, εργάστηκε για την Παγκόσμια Τράπεζα και το ιταλικό υπουργείο Οικονομικών πριν μεταπηδήσει στον ιδιωτικό τομέα και την Goldman Sachs το 2001.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια ανέλαβε διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας και το 2011 πήρε στα χέρια του τα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Όσοι είχαν θεωρήσει ότι επί Ντράγκι οι πραγματικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν από την Γερμανία και τους συμμάχους της στη βόρεια Ευρώπη, αποδείχθηκαν γρήγορα λάθος, σημειώνει ο Λάρι Έλιοτ του Guardian. Μία ΕΚΤ που κινούνταν σε αργούς ρυθμούς και πιο άκαμπτο πλαίσιο υπό τον προκάτοχό του Ζαν-Κλοντ Τρισέ, έγινε πολύ πιο επεμβατική και καινοτόμος.

Τώρα, ο Μάριο Ντράγκι θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την εμπειρία και την αξιοπιστία του για να διευθετήσει τα προβλήματα μίας οικονομίας που -μετά από ένα καταστροφικό 2020- είναι μετά βίας μόλις μεγαλύτερη σε μέγεθος από το 1999.

Ο εντολοδόχος πρωθυπουργός έχει συναντήσεις με τους εκπροσώπους των πολιτικών δυνάμεων ώστε να διαπιστωθεί εάν υφίσταται η αναγκαία στήριξη για τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης συνασπισμού μετά την παραίτηση του Τζουζέπε Κόντε.

Σύμφωνα με την ιταλική δημόσια τηλεόραση, Rai, δεν αποκλείεται να επιλεγεί μια «μεικτή φόρμουλα», με λίστα υπουργών οι οποίοι να προέρχονται τόσο από τον χώρο της πολιτικής, όσο και από εκείνον της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Μία «τεχνοκρατική», δηλαδή, αλλά και «πολιτική» κυβέρνηση.

Με τον τρόπο αυτό, ο Ντράγκι θα προσπαθήσει να κάμψει τις αντιρρήσεις του Κινήματος Πέντε Αστέρων (Μ5S), τα περισσότερα στελέχη του οποίου (αρχίζοντας από τον υπουργό Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάιο) τονίζουν «η οδός που πρέπει να ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση, είναι εκείνη της πολιτικής».

Ο Μάριο Ντράγκι στέλνει κατ' αυτόν τον τρόπο το μήνυμα ότι δεν επιδιώκει να θέσει «υπό επιτροπεία» τα ιταλικά κόμματα και την ηγεσία τους, αλλά θα ζητήσει παράλληλα ελευθερία κινήσεων για να μπορέσει να φέρει σε πέρας το στόχο του: καταπολέμηση της πανδημίας, επιτάχυνση της διαδικασίας εμβολιασμού, οικονομική ανάκαμψη της χώρας και μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων.