Οι ιερείς στα νοσοκομεία του κορωνοϊού: Όταν τελειώνει η ελπίδα και μένει μόνο η προσευχή

Οι περισσότεροι ασθενείς με κορωνοϊό πεθαίνουν μόνοι. Χωρίς τις οικογένειές τους και τους δικούς τους ανθρώπους στο πλευρό τους. Είναι ένας θάνατος πολύ σκληρός, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει και άλλου είδους θάνατος.

Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν κάποια ανακούφιση στους ετοιμοθάνατους, είναι οι ιερείς των νοσοκομείων. Οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά δεκάδες φορές με το θάνατο, ανίκανοι να δώσουν πλέον οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο και μια προσευχή σε όσους φεύγουν από τη ζωή.

Ένας ασθενής κρατάει μια εικόνα της Παναγίας της Γουαδελούπης, όσο μιλάει με την ιερέα Νάνσι Μένι. Οι οικογένειες απαγορεύεται να επισκεφθούν τους ασθενείς και οι ιερείς δρουν ως διαμεσολαβητές ώστε να μπορέσουν οι -συχνά ετοιμοθάνατοι- άρρωστοι να δουν και να μιλήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους. (AP Photo/Jae C. Hong)

Στο Νοσοκομείο του Αγίου Σταυρού στο Σαν Φερνάντο του Λος Άντζελες, δώδεκα ασθενείς πέθαναν σε μια μέρα και άλλοι τρεις την επόμενη, μέσα σε διάστημα μόλις 45 λεπτών.

Ο Ιερέας Κέβιν Ντίγκαν έκανε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτό που κάνει τους τελευταίους 11 μήνες:

Κάθισε δίπλα τους με τη μάσκα, την ολόσωμη στολή και τα γάντια του, προσευχήθηκε μαζί τους, τους κράτησε το χέρι και τους είπε ότι δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα.

Η ιερέας Κριστίν Μίκελσεν κρατάει το χέρι ενός ανθρώπου που μόλις πέθανε, ενώ ταυτόχρονα μιλάει στο κινητό της με την οικογένειά του. «Δεν έχω δει ποτέ τόσους θανάτους και τόσο πόνο. Λέω στις οικογένειες ότι κρατάω το χέρι του ανθρώπου τους καθώς πεθαίνει και είναι σαν να το κρατάνε εκείνοι», λέει. (AP Photo/Jae C. Hong)

Ο Ντίγκαν κρατάει στα χέρια του ένα iPad. Μέσα απ' αυτό, οι συγγενείς του ετοιμοθάνατου που δεν μπορούν να μπουν στο νοσοκομείο λόγω του ιού, παρακολουθούν τη σκηνή και με έναν απόκοσμο τρόπο συμμετέχουν σε αυτήν.

(AP Photo/Jae C. Hong)

Ο Ντίγκαν επισκεπτόταν ασθενείς και πριν τον κορωνοϊό, σε διάφορες κλινικές και γηροκομεία της περιοχής.

Έχει δει αρκετους ανθρώπους να πεθαίνουν.

Λέει, όμως, ότι ούτε εκείνος αλλά ούτε και οι συνάδελφοί του είχαν δει ποτέ κάτι σαν αυτό που συμβαίνει με την πανδημία.

Το Νοσοκομείο του Αγίου Σταυρού είναι γεμάτο με ασθενείς με κορωνοϊό. Έχει συνολικά 377 κρεβάτια και έχει αναγκαστεί να μετατρέψει ακόμη και τους διαδρόμους σε θαλάμους.

(AP Photo/Jae C. Hong)

Ο Ντίγκαν ανήκει σε μια ομάδα 12 ιερέων που καλύπτουν -σε βάρδιες- όλο το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.

Σε ένα θάλαμο η ιερέας Άν Ντόσι προσεύχεται για μια γυναίκα που πεθαίνει. Από το δικό της iPad ακούγονται οι συγγενείς της γυναίκας να κλαίνε και κάποιος να λέει «Σ' αγαπώ πολύ μαμά, σ' ευχαριστώ για όλα».

(AP Photo/Jae C. Hong)

«Προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε το τι σημαίνει «θαύμα», λέει η Ντόσι στο Associated Press βγαίνοντας από το θάλαμο. «Κάποιες φορές θαύμα είναι να ζήσει κάποιος ακόμη μια μέρα. Κάποιες άλλες να ανοίξει απλώς τα μάτια του μια ακόμη φορά».

Κοιτώντας στο θάλαμο με τη γυναίκα που μόλις πέθανε, συμπληρώνει: «Ή ίσως το θαύμα είναι αυτό. Ότι ησύχασε πλέον και δεν υποφέρει»...

Στην ερώτηση πώς διαχειρίζονται συναισθηματικά την κατάσταση, ο Ντίγκαν απαντάει: «Πολύ καλή ερώτηση, Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω την παραμικρή ιδέα».

Ο ιερέας και μια νοσοκόμα αγκαλιάζονται, παρηγορώντας ο ένας τον άλλον. «Είναι συνάδελφός μου, είναι φίλος μου, είναι ένας από τους ανθρώπους που το περνάμε όλο αυτό μαζί», λέει εκείνη. (AP Photo/Jae C. Hong)

Αυτό που ξέρει είναι ότι αποφάσισε να παραμείνει στο νοσοκομείο όταν είδε τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό να παλεύουν με κίνδυνο της ζωής τους να σώσουν τις ζωές των ασθενών. Τότε κατάλαβε ότι έπρεπε να είναι εκεί, μέσα στους θαλάμους, να τους ανακουφίζει και να παίρνει τη θέση των ανθρώπων τους, που δεν μπορούσαν να είναι εκεί.

Ο Ντίγκαν ήταν απόλυτα βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα ασθενούσε και ο ίδιος με κορωνοϊό. Κι όμως, αυτό δεν συνέβη και την περασμένη εβδομάδα έλαβε τη δεύτερη δόση του εμβολίου. «Τελικά η στολή προστατεύει», λέει για τον προστατευτικό του εξοπλισμό, τον οποίο φοράει επό πολλές ώρες κάθε μέρα.

(AP Photo/Jae C. Hong)

Προστατεύει από τον ιό, αλλά όχι και από τις επιπτώσεις του.

Τη μέρα που 11 ασθενείς πέθαναν, τρεις από αυτούς άνθρωποι της ενορίας του, ο Ντίγκαν πήγε στο σπίτι του και προσπαθώντας να κοιμηθεί έβλεπε τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων και άκουγε τις φωνές των συγγενών τους:

«Γιατί; Γιατί; Γιατί;»...