«Είναι σαν τατουάζ. Δεν θα φύγει ποτέ»: Οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής στην Ιταλία οκτώ μήνες μετά

Οκτώ μήνες που «είναι σαν μια κακιά στιγμή». Οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής, γιατροί, νοσηλευτές και τεχνικοί στα νοσοκομεία της Ιταλίας, φωτογραφήθηκαν από το ΑΡ στα τέλη του περασμένου Μαρτίου, όταν πλέον ήταν φανερό ότι έμπαιναν σε έναν πόλεμο που παρόμοιό του δεν είχε δει ο κόσμος εδώ και πολλά χρόνια.

Οκτώ μήνες και πολλές μάχες -χαμένες και κερδισμένες- αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι φωτογραφίζονται ξανά.

Ο εχθρός είναι πλέον πιο γνώριμος, αλλά ο πόλεμος εξίσου σκληρός.

Σε κάποιων τα πρόσωπα είναι ζωγραφισμένη η αισιοδοξία, σε άλλων η κούραση, όλοι πάντως δεν θα ξεχάσουν ποτέ τα όσα συνέβησαν αυτούς τους οκτώ μήνες. «Είναι σαν τατουάζ. Δεν θα φύγει ποτέ», όπως λέει μια από αυτούς.

Στην πορεία έχασαν συναδέλφους και ασθενείς, αλλά έσωσαν και ζωές που φαίνονταν χαμένες. Αντιμετώπισαν συνθήκες και καταστάσεις για τις οποίες κανείς δεν τους προετοίμασε ποτέ.

«Μην μας λέτε ήρωες. Προστατεύστε τους εαυτούς σας και βοηθήστε μας να μην πεθάνουμε»

Το μήνυμα είναι κοινό: Ο ιός είναι ακόμα εδώ. Ο αγώνας να σωθουν ζωές συνεχίζεται. Ο κόσμος είναι κουρασμένος και ίσως μέσα στην κούρασή του αυτή ξεχνάει πόσο σημαντική είναι η αυτοπροστασία, παράλληλα με την φροντίδα που οφείλει να παρέχει το κράτος και το σύστημα υγείας.

Κάποιοι έχουν να θυμηθούν μια συγκεκριμένη στιγμή, κάποιοι το γενικότερο δίδαγμα, κάποιοι μια μικρή προσωπική ιστορία.

Καθένας τους έχει λίγα λόγια να πει. Εξάλλου δεν χωράνε εύκολα σε λόγια όσα έζησαν.

Άνα Τραβεζάνο. Νοσοκόμα στο Νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 30 Νοεμβρίου 2020.

«Η πανδημία μού επιβεβαίωσε την αξία του επαγγέλματός μου, το οποίο θα επέλεγα ξανά. Και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Και της αλληλεγγύης».

Γκαμπριέλε Τομασόνι. Επικεφαλής ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Spedali Civili στη Μπρέσια.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 2 Δεκεμβρίου 2020.

«Μου έστειλαν ένα βίντεο ενός 65χρονου ασθενούς ο οποίος επέστρεψε στο σπίτι του μετά από μήνες στο νοσοκομείο και 95 ημέρες στην εντατική. Ο εγγονός του χοροπηδούσε γύρω του μην μπορώντας να το πιστέψει. Αυτό είναι ο σκοπός της δουλειάς μας».

Μαρτίνα Παπονέτι. Νοσοκόμα στο Νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 30 Νοεμβρίου 2020.

«Οι αναμνήσεις από αυτούς τους οκτώ μήνες μαζεύονται όλο και περισσότερο. Τα δάκρια στα μάτια των ασθενών, το χάδι που ήθελαν στο χέρι τους, ένα σημείωμα που μου έδωσαν τα παιδιά μιας ασθενούς “Μαμά, είμαστε μαζί σου”. Βγαίνω από ένα θάλαμο και στέκομαι πίσω από την πόρτα. Κανείς δεν μπορεί να το βγάλει πέρα μόνος του. Μαθαίνεις να έχεις κουράγιο για δύο και να το μεταφέρεις με χειρονομίες και την προσοχή που δίνεις στους ανθρώπους. Μαθαίνεις να έχεις ελπίδα ακόμα και πέρα από την επιστήμη, να συγχωρείς τον εαυτό σου για υποσχέσεις που έδωσες και δεν μπόρεσες να κρατήσεις. Μαθαίνεις την αξία ενός χαμόγελου και μιας εξόδου ενός ασθενούς από το νοσοκομείο, πράγματα που μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν αυτονόητα. Μετά ήρθαν οι ευχαριστίες. Τα μηνύματα αλληλεγγύης και δύναμης απ' όλον τον κόσμο και σε όλες τις γλώσσες. Αυτά μας έκαναν να νοιώθουμε λιγότερο μόνοι».

Φραντσέσκο Ταραντίνι. Νοσοκόμος στο Νοσοκομείο Spedali Civili στη Μπρέσια.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 27 Νοεμβρίου 2020.

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια ενός ασθενή σε ΜΕΘ, του Κλαούντιο, τον οποίο βοήθησα να κάνει μια βιντεοκλήση στην οικογένειά του, την πρώτη και τελευταία, λίγες μέρες πριν πεθάνει».

Ντανιέλε Ροντινέλα. Νοσοκόμος στο Νοσοκομείο Casalpalocco ICC της Ρώμης.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 23 Νοεμβρίου 2020.

«Την πρώτη μου “covid” μέρα στη ΜΕΘ, μετά από ώρες μέσα στην προστατευτική στολή, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Χρειάστηκε να κοιτάξω έξω από το παράθυρο και να φανταστώ ότι είμαι εκεί για να συγκρατήσω τον εαυτό μου να μην καταρρεύσει. Συνέβη σε πολλούς από εμάς αυτό».

Αλεσάντρο ντ' Αβένι. Ογκολόγος στο νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni, στο Μπέργκαμο.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 30 Νοεμβρίου 2020.

«Όταν η κατάστασή του χειροτέρεψε, έπρεπε να συναντήσω τη σύζυγο ενός νέου άντρα, με τον οποίο η ζωή υπήρξε σκληρή και πριν τον κορωνοϊό. Ήταν σχεδόν τυφλός και περπατούσε με μπαστούνι λόγω επιπλοκών από διαβήτη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη και την απελπισία στα μάτια αυτής της γυναίκας και το πώς με ευχαρίστησε».

Ντανιέλα Τούρνο. Νοσοκόμα στο Νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni, στο Μπέργκαμο.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 30 Νοεμβρίου 2020.

«Αυτό που ζούμε είναι σαν τατουάζ. Δεν θα φύγει ποτέ».

Κλαούντια Αρκάντο. Τεχνικός ΜΕΘ στο νοσοκομείο Casalpalocco, της Ρώμης.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 25 Νοεμβρίου 2020.

«Σε αυτούς τους 8 μήνες διαπίστωσα πόσο κουτοί μπορούν να είναι οι άνθρωποι. Εμείς οι επαγγελματίες υγείας ρισκάρουμε τις ζωές μας κάθε μέρα στις ΜΕΘ και υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι που μιλάνε για συνομωσίες. Μην μας λέτε ήρωες. Προστατεύστε τους εαυτούς σας και βοηθήστε μας να μην πεθάνουμε. Όλοι έχουμε πλέον κοντά μας κάποιον που το έχει. Μην πέσετε στα χαρακώματα μέσα στα οποία πολεμάμε για σας».

Μίρκο Περούτζα. Επικεφαλής νοσοκόμος στο νοσοκομείο Casalpalocco ICC στη Ρώμη.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 25 Νοεμβρίου 2020.

«Πάντα κουβαλάω μαζί μου τα σχέδια που μου ζωγραφίζει η μικρή κόρη μου. Είναι ο τρόπος της να μου δίνει κουράγιο. Ειδικά τις πολύ άσχημες μέρες στις ΜΕΘ. Η πρώτη μου φωτογραφία θυμάμαι ακριβώς πότε τραβήχθηκε. Ήταν στο τέλος μιας απίστευτα κουραστικής ημέρας. Αλλά ήμασταν γεμάτοι ενέργεια, ελπίδα. Τώρα ξέρουμε καλύτερα τον εχθρό αλλά είμαστε πιο κουρασμένοι και δεν αισθανόμαστε πια τον κόσμο στο πλευρό μας όπως τότε».

Λούκα Ταραντίνο. Ηλεκτροφυσιολόγος στο Νοσοκομείο Humanitas Gavazzeni στο Μπέργκαμο.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 30 Νοεμβρίου 2020.

«Έπρεπε να πω σε ένα γιο ότι ο πατέρας του πέθανε. Μου απάντησε ότι και η μητέρα του πέθανε. Βλέπω το παλιό πορτραίτο και σκέφτομαι ότι όλο αυτό ήταν μια στιγμή που κράτησε οκτώ μήνες. Δεν θέλω να τη ζήσω ποτέ ξανά».

Μάρτα Κατόνι. Ανοσιολόγος στο νοσοκομείο Casalpalocco ICC της Ρώμης.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 25 Νοεμβρίου 2020.

«Σαν ανοσιολόγος δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Κάθε φορά που λέω σε έναν ασθενή ότι μπορεί να πάει σπίτι του, βλέπω στα μάτια του το λόγο που είμαι γιατρός».

Μικέλα Παγκάτι. Νοσοκόμα στο νοσοκομείο Spedali Civili της Μπρέσια.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 2 Δεκεμβρίου 2020.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές των ασθενών που τηλεφωνούσαν για πρώτη φορά στις οικογένειές τους μετά την αποσωλήνωση».

Αντριάνο Ροντρίγκες. Νοσοκόμος στο νοσοκομείο Casalpalocco ICC στη Ρώμη. Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 28 Νοεμβρίου 2020.

«Η μητέρα μου είναι αναισθησιολόγος στην Κούβα. Δούλευε πολύ και κάποιες μέρες με έπαιρνε από το σχολείο και με έφερνε μαζί της στο χειρουργείο, πριν πάμε στο σπίτι. Η Ιταλία με δέχθηκε πριν από αρκετά χρόνια και τώρα έχω την ευκαιρία να της το ανταποδώσω».

Σεμπαστιάνο Πετράκα. Επικεφαλής χειρούγος ΜΕΘ, στο νοσοκομείο Casalpalocco ICC της Ρώμης.

Δεξιά: Στις 27 Μαρτίου 2020. Αριστερά: Στις 25 Νοεμβρίου 2020.

«Πολλές φορές αισθάνομαι ανίσχυρος, ανίκανος. Όλες οι γνώσεις που έχουμε αποδεικνύονται άχρηστες και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιτάς κάποιον καθώς πεθαίνει μέσα σε λίγες ώρες. Κάποιοι από εμάς δεν τα κατάφεραν. Ευτυχώς, εδώ είμαστε όλοι ζωντανοί».