Επιστήμονες εντόπισαν στον εγκέφαλο τη «ρίζα του κακού»

Τα προειδοποιητικά σημάδια για τη προμελετημένη βία ενεργοποιούνται στον υποθάλαμο, ένα μέρος του εγκεφάλου που ρυθμίζει και τη θερμοκρασία του σώματος, την πείνα αλλά και τον ύπνο. Συγκεκριμένα, ένα μικρό κομμάτι του υποθαλάμου είναι η περιοχή που ευθύνεται για τις κακές προθέσεις μας.
Κατανοώντας τα νευρολογικά θεμέλια των επιθετικών πράξεων, μπορεί να φανεί χρήσιμο στους μελετητές να αναζητήσουν θεραπευτικές τεχνικές για να ελέγξουμε αυτή τη συμπεριφορά, η οποία είναι υπεύθυνη για τις βίαιες-εγκληματικές πράξεις. Ωστόσο, οποιαδήποτε θεραπεία είναι ακόμη ένα μακρινό ενδεχόμενο, καθώς εγείρονται σημαντικά νομικά και ηθικά ζητήματα, σύμφωνα με τον ερευνητή νευροεπιστήμης του ινστιτούτου NYO Langole, Ντάγιου Λιν.

Οι έρευνες διεξάγονται πάνω σε ποντίκια, τα οποία έχουν κοινά στοιχεία με τη δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου. Οι μελετητές παρατηρούν την επιθετικότητα στα αρσενικά ποντίκια έναντι πιο άλλων αδύναμων τρωκτικών. Τα επιθετικά πειραματόζωα έχουν δύο επιλογές. Είτε να μείνουν σε ένα άδειο χώρο, χωρίς να τους δοθεί κάποια αμοιβή, είτε να ακολουθήσουν μια «τρύπα» που οδηγεί σε ένα άλλο τρωκτικό και να ανταμειφθούν. Το «οργισμένο ποντίκι», από τη στιγμή που κάποιος θα εισβάλλει στον προσωπικό του χώρο, η δραστηριότητα των νευρικών του κυττάρων, φαίνεται να αυξάνεται κατά 10 φορές από την εισβολή του αδύναμου ζώου.

Αφού οι ερευνητές ανέστειλαν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου, το νευρικό ζώο, άρχισε να ηρεμεί, αν και διατηρούσε ακόμα την εκπαιδευμένη του συμπεριφορά, να αποκτήσει τη τροφική του αμοιβή. «Η μελέτη μας εντόπισε τα τμήματα του εγκεφάλου που «αποτυπώνεται» αυτή η επιθετική συμπεριφορά και ωθούνται τα πειραματόζωο να επιτεθούν», είπε ο Λιν.

Η νέα αυτή μελέτη συνεχίζει την αναζήτηση της επιθετικότητας. Τον προηγούμενο μήνα, οι ίδιοι επιστήμονες ταυτοποίησαν την πηγή της βίας στα αρσενικά ζώα. Η βλάβη στο πλευρικό κομμάτι του εγκεφάλου σχετίζεται με τον έλεγχο του άγχους και του φόβου και δημιουργεί ένα ντόμινο λειτουργιών στον εγκέφαλο που οδηγεί σε «διαφραγματική οργή ή ξεσπάσματα απρόκλητης βίας.

Εκτός του προσδιορισμού της δομής που συνδέεται με την οργή, οι ερευνητές απέδειξαν ότι είναι σε θέση να ελέγξουν επιθετικά ξεσπάσματα, χρησιμοποιώντας χειρουργικά μέσα. Η «διαφραγματική οργή», δεν έχει μελετηθεί ακόμα πάνω σε ανθρώπους, αλλά η μελέτη των νευρολογικών λειτουργιών , μπορεί να ανοίξει ένα «παράθυρο» στους επιστήμονες, να κατανοήσουν και τη βίαιη συμπεριφορά του ανθρώπινου γένους.