«Κρατούσα το πρώτο μου παιδί και έχανα το δεύτερο»: Η εξομολόγηση της Μαρκλ για την οδυνηρή αποβολή
Ανανεώθηκε:
Η Μέγκαν Μαρκλ, με ένα πολύ δυνατό άρθρο της στους New York Times περιέγραψε πώς έχασε ένα παιδί τον περασμένο Ιούλιο και την αφόρητη θλίψη που έζησε μετά την αποβολή.
H Δούκισσα του Σάσεξ εξήγησε ότι το να χάνεις ένα παιδί σημαίνει ότι κουβαλάς μια σχεδόν αφόρητη θλίψη, που πολλές γυναίκες έχουν αισθανθεί αλλά λίγες μιλούν ανοιχτά γι' αυτήν.
Στο άρθρο της με τίτλο «Οι απώλειες που μοιραζόμαστε» η Μαρκλ περιγράφει τη στιγμή που συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, έχοντας μόλις αλλάξει πάνα στον Άρτσι, στο σπίτι της οικογένειας στο Λος Άντζελες.
«Ένιωσα μια έντονη κράμπα. Έπεσα στο πάτωμα με τον Άρτσι στα χέρια μου, μουρμουρίζοντας ένα νανούρισμα για να μείνουμε και οι δύο ήρεμοι. Ο χαρωπός ρυθμός ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την αίσθησή μου ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά».
«Ηξερα, καθώς κρατούσα το πρωτότοκο παιδί μου, ότι έχανα το δεύτερο. Ώρες αργότερα, ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείο, κρατώντας το χέρι του συζύγου μου. Αισθάνθηκα το μουσκεμένο του χέρι και φίλησα τις αρθρώσεις, υγρές από τα δάκρυα και των δυο μας. Με το βλέμμα καρφωμένο στους ψυχρούς, λευκούς τοίχους, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να επουλώσουμε τις πληγές μας».
«Οι απώλειες που μοιραζόμαστε»
Στο άρθρο της, η Μαρκλ καλεί τους συμπατριώτες της Αμερικανούς να τηρήσουν τα μέτρα κοινωνικής απόστασης στη φετινή Ημέρα των Ευχαριστών, που είναι την Πέμπτη.
«Η απώλεια και ο πόνος έχουν πλήξει όλους μέσα στο 2020,» γράφει και προσθέτει:
«Σε αυτή την Ημέρα των Ευχαριστιών, καθώς σχεδιάζουμε μια γιορτή όπως ποτέ άλλοτε, με πολλούς από εμάς μακριά από τους αγαπημένους μας, μόνους, αρρώστους και ίσως στην προσπάθεια να βρούμε κάτι να κρατηθούμε, ας φροντίσουμε να ρωτήσουμε άλλους αν είναι καλά. Όσο και αν διαφωνούμε μεταξύ μας, όσο κι αν βρισκόμαστε σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, η αλήθεια είναι ότι είμαστε πιο κοντά από ποτέ λόγω όλων αυτών που έχουμε υποστεί φέτος, ως άτομα και ως κοινωνία», έγραψε.
«Προσαρμοζόμαστε σε μια νέα κανονικότητα, όπου τα πρόσωπα καλύπτονται από μάσκες, αλλά μας υποχρεώνουν να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, ως άνθρωποι βλέπουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Είμαστε εντάξει; Θα είμαστε!», καταλήγει το άρθρο.