Λίβανος: Μια ψυχολόγος περιγράφει τη μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ

4 Αυγούστου 2020 στις 6.08 μ.μ. Ήμουν έτοιμη να φύγω από το σπίτι μου για την εβδομαδιαία συνεδρία με τον θεραπευτή μου. Είχα ήδη καθυστερήσει. Χαιρέτησα την οικογένειά μου και βγήκα από το σπίτι. Μόλις έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου μου, άκουσα έναν δυνατό θόρυβο. Δευτερόλεπτα αργότερα, σπασμένα γυαλιά και συντρίμμια έπεφταν σαν δυνατή βροχή πάνω στο αυτοκίνητό μου. Η έκρηξη είχε καταστρέψει τα πάντα τριγύρω.

Έμεινα κολλημένη στο κάθισμά μου. Ένιωθα το σώμα μου παράλυτο από το σοκ. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής ακολούθησε μία παράξενη αλληλουχία συναγερμών, κραυγών για βοήθεια και πανικού από τους γείτονες μου. Ήταν γεμάτοι αίματα. Τα πρόσωπά τους τρομαγμένα και μπερδεμένα. Μέσα στο χάος, άκουσα τη μητέρα μου να φωνάζει το όνομά μου. Βγήκα από την κατάσταση σοκ που βρισκόμουν και έτρεξα πίσω στο σπίτι για να την διαβεβαιώσω ότι ήμουν ζωντανή.

Αρχικά νομίζαμε ότι είχε γίνει κάποια επίθεση στη γειτονιά μας, αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της καταστροφής. Αρχίσαμε να κοιτάζουμε γύρω μας με δυσπιστία: Πώς έγινε αυτό; Είχαμε επιβιώσει, ήμασταν ασφαλείς και υγιείς ή δεν είχε τελειώσει ακόμη; Ακόμα κι αν είχαμε επιβιώσει εμείς, ποιος δεν τα είχε καταφέρει; Ένιωσα συγκλονισμένη και άρχισε να με καταβάλει πανικός. Για να ξεπεράσω αυτά τα συναισθήματα, έπρεπε να νιώσω ότι είμαι χρήσιμη.

Τη νύχτα έμεινα ξάγρυπνη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω την έκταση της καταστροφής. Την επόμενη μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα από την ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Βηρυτό, που μου ζητούσε να συμμετάσχω ως ψυχολόγος στην προσπάθεια αντιμετώπισης αυτής της κρίσης. Ένιωσα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω όποια εξειδίκευση είχα ούτως ώστε να συμβάλω στο έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και να βοηθήσω τη δική μου κοινότητα στις πιο δύσκολες στιγμές της. Ως μέλος της ομάδας έκτακτης ανάγκης, βοήθησα στην αξιολόγηση τεσσάρων νοσοκομείων που είχαν υποστεί τις περισσότερες ζημιές, πραγματοποίησα επισκέψεις σε σπίτια και παρείχα ψυχολογική βοήθεια σε άτομα που επλήγησαν από την έκρηξη.

Η παρουσία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε ορισμένες από τις περιοχές της πόλης που υπέστησαν τις περισσότερες ζημιές δείχνει πόσο απαραίτητη ήταν και εξακολουθεί να είναι η παροχή ψυχολογικής υποστήριξης.

Δύο μήνες μετά την έκρηξη, τα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων εντάθηκαν περαιτέρω από νέα περιστατικά, όπως η πυρκαγιά που ξέσπασε στο λιμάνι, κοντά στον τόπο της έκρηξης, τον Σεπτέμβριο. Σε αυτά τα γεγονότα έρχεται να προστεθεί η πολιτική αστάθεια της χώρας και μια οξεία οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία έχει αφήσει τους ανθρώπους μόνους στον αγώνα της επιβίωσης.

Καθώς οι ασθενείς αντιμετωπίζουν το ένα τραύμα μετά το άλλο, η ψυχική τους υγεία επιδεινώνεται μακροπρόθεσμα. Για μένα ως ψυχολόγος, αυτό αποτελεί μια πρόκληση: οι επαναλαμβανόμενες υπενθυμίσεις της τραγωδίας της έκρηξης ή ένα νέο τραύμα μπορεί ξαφνικά να διακόψουν τη θεραπεία ενός ασθενούς. Νιώθω σαν να σταμάτησε ο χρόνος για μερικούς ανθρώπους το απόγευμα της έκρηξης και κανείς δεν φαίνεται να έχει αποκαταστήσει την ομαλότητα στη ζωή τους. Αυτό ισχύει και για μένα σε προσωπικό επίπεδο.

Κοιτώντας πίσω στην ημέρα της έκρηξης, νιώθω πόσο ασήμαντοι και ευάλωτοι είμαστε, όταν σκέφτομαι πόσος λίγος χρόνος χρειάστηκε για να καταστραφούν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες εκατομμυρίων Λιβανέζων. Αλλά αυτή η θλίψη συχνά απαλύνεται από τη δύναμη που παρατηρώ στους ανθρώπους που επλήγησαν από την έκρηξη. Αυτό μου δίνει δύναμη και αποφασιστικότητα.

Το να είμαι μέλος της ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα με βοήθησε σίγουρα να αποδεχτώ το γεγονός ότι αυτή η κρίση με επηρέασε προσωπικά. Έχοντας περάσει μια πολύ παρόμοια εμπειρία με τους ασθενείς μου, έχω αποκτήσει ένα ισχυρό συναίσθημα ενσυναίσθησης από την πλευρά μου. Αποφάσισα να διοχετεύσω την ενέργεια και τις γνώσεις μου στην παροχή όσο το δυνατόν περισσότερης βοήθειας και υποστήριξης σε όσους την χρειάζονται.

Σχεδόν όλοι όσοι γνωρίζω έχουν συμβάλει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στην ανοικοδόμηση αυτής της κατεστραμμένης πόλης. Αυτό μου έδωσε τη δύναμη να ξυπνάω ακούραστα κάθε μέρα από τότε που έγινε η έκρηξη και να κρατώ ζωντανή την ελπίδα.

Η Sara Tannouri σπούδασε Κλινική Ψυχολογία στη Βηρυτό και εργάζεται στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας στο Λίβανο τα τελευταία έξι χρόνια. Έγινε μέλος της ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ως ψυχολόγος πριν από σχεδόν δύο χρόνια και από τότε έχει εργαστεί στην κοιλάδα Μπεκάα και την Τρίπολη. Φέτος, συμμετείχε επίσης στην επείγουσα ανταπόκριση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την COVID-19. Είναι μια από τις ψυχολόγους της ομάδας έκτακτης ανάγκης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μετά την έκρηξη της 4^ης Αυγούστου.

URL: Γιατροί Χωρίς Σύνορα