Ροσάνα Ροσάντα: Πέθανε η εμβληματική μορφή της ιταλικής αριστεράς

Διαυγέστατη μέχρι το τέλος, η Ροσάντα, το 1969 εξέφρασε ανοικτά την διαφωνία της με την γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (καθοριστικό ρόλο σ' αυτό έπαιξαν και τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία) διεγράφη και προχώρησε στην ίδρυση του περιοδικού Il Manifesto, που μετατράπηκε σύντομα σε καθημερινή εφημερίδα. Συνοδοιπόροι της ήταν, μεταξύ άλλων, η Λουτσιάνα Καστελίνα, o Βαλεντίνο Παρλάτο και ο Λουίτζι Πιντόρ.

Ήταν μια «αιρετική αριστερή», όπως γράφει σήμερα η εφημερίδα La Repubblica. Με ενεργό ρόλο στην αντίσταση κατά του φασισμού, στην τελευταία της συνέντευξη δεν δίστασε να αναγνωρίσει ότι «φταίει και η αριστερά, για το ότι στην Ιταλία κερδίζει η Λέγκα του Ματτέο Σαλβίνι.

«Διότι διέψευσε ένα μέρος από τις ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί».

Διανοούμενη, με ευρύτατη πολιτική μόρφωση και όχι μόνο, η Ροσάντα στήριξε ενεργά την ελληνική αντίσταση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, προσφέροντας αλληλεγγύη και έμπρακτη βοήθεια σε φοιτητές, καλλιτέχνες και εργαζόμενους κατατρεγμένους από την χούντα, που είχε βρει καταφύγιο στην Ιταλία.

Μια από τις κύριες θέσεις της, ήταν ότι όποιος συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή, πρέπει να ξέρει και να αναγνωρίζει τα λάθη του. Αναγνώριζε, πάντως, «την εντυπωσιακή συμβουλή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας στον εκδημοκρατισμό της δημόσιας ζωής της χώρας, στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα».

Η «αιρετική» της στάση, είχε γίνει σαφής και στην περίοδο των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις η τοποθέτησή της, ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι τρομοκράτες, είχε κοινά στοιχεία με τις σταλινικές κατηχήσεις και το όλο κλίμα της αρχής της δεκαετίας του πενήντα. Παράλληλα, η «Il Manifesto» δεν δίστασε να ταχθεί υπέρ της διαπραγμάτευσης με τα μέλη των «Brigate Rosse», για να σωθεί η ζωή του απαχθέντα χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, 'Αλντο Μόρο.

Τα τελευταία χρόνια, η Ροσάνα Ροσάντα παρακολουθούσε από «απόσταση ασφαλείας» τα πολιτικά γεγονότα της χώρας, της. Πιθανώς επειδή θεωρούσε ότι ήταν «Μια κοπέλα του περασμένου αιώνα», κατά τον τίτλο της αυτοβιογραφίας της.

Η ιταλική αριστερά, αλλά και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος της χώρας, υπογραμμίζει σήμερα ότι η συνέπεια και το βάθος της σκέψης της, θα πρέπει να λειτουργήσουν ως παράδειγμα, για όποιον συνεχίζει να πιστεύει στην κοινωνική χρησιμότητα και αναγκαιότητα της πολιτικής δράσης.