Μπορεί το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο να επιβιώσει στην εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης;

Αυτές είναι μόνο μερικές συμβουλές που ομάδες στήριξης και υγειονομικές αρχές ανά τον κόσμο μοιράζονται στην εποχή του κορωνοϊού, ελπίζοντας να προστατεύσουν τις γυναίκες που εργάζονται στην τεράστια και συχνά παραμελειμένη βιομηχανία του αγοραίου έρωτα.

Μία ψευδεπίγραφη συμβουλή θα ήταν να απαγορευτούν συλλήβδην οι «πλήρεις» ερωτικές συνευρέσεις, ωστόσο όπως προειδοποίησε τον Απρίλιο η UNAIDS, το κοινό πρόγραμμα του ΟΗΕ για τον ιό του AIDS, πολλές επαγγελματίες του σεξ αναγκάζονται να βάλουν στη ζυγαριά την ασφάλειά τους με το φαγητό στο τραπέζι.

Η βιομηχανία του σεξ είναι παντός καιρού, οι άνθρωποι στρέφονται σε αυτήν είτε είναι χαρούμενοι είτε λυπημένοι.

Καθώς ο επί πληρωμή έρωτας είναι είτε παράνομος είτε «γκρίζα ζώνη» στις περισσότερες χώρες, δεν υπάρχουν πολλά δεδομένα σχετικά με αυτόν.

Ωστόσο, οι ίδιες οι επαγγελματίες του σεξ, οι διεθνείς οργανισμοί και οι δικηγόροι που εργάζονται για αυτούς συμφωνούν ότι η πανδημία ήταν καταστροφική για το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου και τα παρακλάδια του.

«Η πορνεία υποτίθεται πως είναι ανελαστική και ανεξαρτήτως ύφεσης», λέει η Κάτι Σίμον, η οποία αυτοαποκαλείται «φτηνή συνοδός», συγγραφέας και ακτιβίστρια σε μια μικρή πόλη στη δυτική Μασαχουσέτη.

«Αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει μια ύφεση όπου η ανθρώπινη επαφή να θεωρείται τόσο επικίνδυνη όσο τώρα».

Λιγότερη δουλειά, περισσότερο ρίσκο

Οι εντολές περί lockdown ίσως μοιάζουν περιττές για μια ήδη απαγορευμένη επιχείρηση, ωστόσο πολλές sex workers δήλωσαν στο CNNi ότι σταμάτησαν να εργάζονται φοβούμενες τον νέο κορωνοϊό.

Αλλά και η ζήτηση από τους πελάτες έχει υποχωρήσει, και καθώς τα ποσοστά ανεργίας στις ΗΠΑ πλησιάζουν εκείνα της Μεγάλης Ύφεσης, πολλοί Αμερικανοί διαθέτουν λιγότερα χρήματα για να ξοδέψουν σε υπηρεσίες όλων των ειδών.

Παρόλα αυτά, όλες οι ιερόδουλες με τις οποίες συνομίλησε το CNNi, δηλώνουν ότι ακόμη δέχονται αιτήματα από πελάτες για συναντήσεις δια ζώσης, αν και όχι τόσο συχνά όσο πριν.

«Έχω ηθική υποχρέωση να μην έρχομαι σε επαφή με άλλο ανθρώπινο σώμα εξαιτίας του ιού», λένε μια sex worker και μια θεραπεύτρια μασάζ από το Σαν Φρανσίσκο, που δηλώνουν ότι από τους πάνω από 30 πελάτες που συναντούσαν πριν την πανδημία, πλέον δεν βλέπουν κανέναν.

«Ζω στο ίδιο διαμέρισμα επί 16 χρόνια. Ποτέ δεν έχω καθυστερήσει να πληρώσω ενοίκιο. Αυτή είναι η πρώτη φορά, από τότε που ήρθα στο Σαν Φρανσίσκο, που δυσκολεύομαι οικονομικά», λέει η μία.

Τον Μάρτιο κατέφυγε για οικονομική βοήθεια σε μια κολεκτίβα που στηρίζει μαύρες επαγγελματίες του σεξ, για να λάβει μια οικονομική ενίσχυση ύψους 400 δολαρίων, ικανή να καλύψει μόνο βασικές ανάγκες.

Παρόλα αυτά υποστηρίζει ότι δεν σταματούν να την προσεγγίζουν υποψήφιοι πελάτες, ακόμη και γιατροί και νοσοκόμοι από το νοσοκομείο της γειτονιάς.

«Στην ουσία σε παρακαλούν να δουλέψεις μαζί τους», λέει, και συνεχίζει: «Στην ουσία πετάνε μπροστά σου τα χρήματά τους. Σου λένε ‘θα σου δώσω 300 δολάρια για μια ώρα’. Για εμένα είναι ένα δίλημμα, καθώς χρειάζομαι τα χρήματα».

Αν κάποιοι υψηλόμισθοι ίσως είχαν την ευκαιρία πριν την κρίση να φτιάξουν ένα μικρό κομπόδεμα, οι χαμηλόμισθοι εργάτες ζούσαν ήδη για το μεροκάματο (Πηγή: AP Photo/Michael Probst)

Σύμφωνα με τον Σκοτ Κάνινχαμ, οικονομολόγο με σπουδές πάνω στο εμπόριο σαρκός στις ΗΠΑ, υπάρχουν δυο είδη αγορών στη βιομηχανία του σεξ.

«Είναι η χαμηλόμισθη, όπου οι πελάτες φαίνεται ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη σεξουαλική εμπειρία, και η υψηλόμισθη, που αποτελεί συντροφικότητα σε συνδυασμό με σεξουαλικές υπηρεσίες, όπου πολλές φορές εργαζόμενος και πελάτης έχουν μια σταθερή συνεργασία».

Αν κάποιοι υψηλόμισθοι ίσως είχαν την ευκαιρία πριν την κρίση να φτιάξουν ένα μικρό κομπόδεμα, οι χαμηλόμισθοι εργάτες ζούσαν ήδη για το μεροκάματο και πλέον οι πελάτες τους είναι πιο πιθανό να έχουν χάσει τη δουλειά τους, λέει.

«Καθώς κατεβαίνεις στα μισθολογικά κλιμάκια της βιομηχανίας του σεξ, συναντάς πολύ πόνο και απελπισία να υποβόσκει», τονίζει ο καθηγητής οικονομικών.

Μία sex worker που συνέχισε να εργάζεται έξω από το σπίτι της στην Αριζόνα είπε ότι πολλοί από τους συχνούς πελάτες της έχασαν τη δουλειά τους με αποτέλεσμα να σταματήσουν τις επισκέψεις.

«Μπορώ να καταλάβω ποια μέρα μπαίνουν τα επιδόματα ή οι μισθοί, καθώς τότε βλέπω τους πελάτες μου να έρχονται. Έπειτα, για τρεις ημέρες, είναι πιθανό να μην δω κανέναν», λέει.

Στην αρχή του ξεσπάσματος της πανδημίας στις ΗΠΑ, όταν ερχόταν ένας πελάτης, του έβαζε θερμόμετρο και προσπαθούσε να το εντάξω στο σεξουαλικό παιχνίδι για να το κάνει να φαίνεται «σέξι».

Πλέον δεν το κάνει τόσο τακτικά, ωστόσο φοράει μάσκα και γάντια όταν έχει νέο πελάτη.

Κάποιοι από τους πελάτες της είναι απογοητευμένοι μετά από μήνες lockdown, λέει, ενώ κάποιοι άλλοι ζητούν έκπτωση.

Ρίσκο vs ανάγκης

Όταν μιλάμε για μολυσματικές ασθένειες, η ανταλλαγή υγρών μεταξύ αγνώστων μοιάζει με τον μεγαλύτερο εφιάλτη του επιδημιολόγου, και οι πελάτες που ζητούν από τις sex workers να αναλάβουν το ρίσκο δεν είναι κάτι νέο.

Η Akynos, μια 42χρονη εργάτρια του σεξ που ζει μεταξύ Νέας Υόρκης και Βερολίνου, έχει την οργάνωση Black Sex Workers Collective.

Αν και αυτήν την εποχή δεν εργάζεται, λέει ότι έχει παρατηρήσει μία τακτική ροή αναζητήσεων ολοκληρωμένων σεξουαλικών συνευρέσεων, με συγκεκριμένα αιτήματα για συνευρέσεις ιδιαίτερα επικίνδυνες στη μετάδοση αναπνευστικών ασθενειών, όπως τα φιλιά.

«Το θέλουν παρά τον αυξημένο κίνδυνο», λέει. «Δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται. Είναι σαν να λένε ‘Ναι, ξέρω τι συμβαίνει αλλά παρόλα αυτά θέλω να φιλήσω».

«Είναι μια τυπική συμπεριφορά πελάτη», εξηγεί. «Θέλουν να βάλουν τα κορίτσια να κάνουν κάτι που δεν θα το έκαναν κανονικά σε οποιονδήποτε άλλο».

Αυτό που ανησυχεί τους ειδικούς περισσότερο κι από τον ίδιο τον ιό είναι η αυξημένη πιθανότητα βίας και κακοποίησης: με λιγότερους πελάτες και χωρίς φως για βελτίωση των οικονομικών στο τούνελ, οι εργάτριες του σεξ που παραμένουν ενεργές αυτήν την περίοδο ίσως να είναι λιγότερο επιλεκτικές με τους πελάτες και λιγότερο απόλυτες σε σχέση με τα όριά τους.

«Υπάρχει μεγάλη απελπισία εκεί έξω αυτή τη στιγμή. Δυστυχώς, σε περιόδους ύφεσης όπως αυτή, οι άνθρωποι πρέπει να πάρουν περισσότερα υπολογισμένα ρίσκα από ό,τι συνηθίζουν. Πάνε ενάντια στη θέλησή τους και κάνουν πράγματα που συνήθως δεν θα έκαναν. Πλέον βλέπουν πελάτες που γνωρίζουν ότι είναι επικίνδυνοι», λέει η Σάιμον.

Λίστες που ανεβαίνουν στο διαδίκτυο και προειδοποιούν για επιθετικούς πελάτες ή τζαμπατζήδες –γνωστές ως «bad date lists» αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του κινδύνου.

Περιλαμβάνουν από τα μαρτυρία μιας στρίπερ που κατηγορεί έναν ντόπιο βοηθό σερίφη ότι την εξανάγκασε σε κάτι περισσότερο από ένα απλό χορό, μέχρι μια γυναίκα που περιγράφει ότι πελάτης την έκαψε με τσιγάρο, προσθέτοντας:

«Μην το αναφέρετε στην αστυνομία, σας παρακαλώ, φοβάμαι».

Μία αυτοαποκαλούμενη «sugar baby» η οποία προσφέρει σχέσεις επί πληρωμή στην Καλιφόρνια, είπε στο CNNi ότι αισθάνθηκε ότι πελάτες συνέχισαν να την πιέζουν παρά τις οδηγίες για κοινωνική αποστασιοποίηση.

Ακόμη και οι γυναίκες που σταματούν να εργάζονται είναι πιθανόν να εκτεθούν σε περισσότερη ενδοοικογενειακή βία –μία επιδημία από μόνη της στις Ηνωμένες Πολιτείες της καραντίνας.

«Οι γυναίκες κάνουν σχέση για να αποφύγουν να μείνουν άστεγες. Και όταν οι σύντροφοί τους γνωρίζουν το επαγγελματικό τους παρελθόν ή την προϊστορία τους σε καταχρήσεις, τότε αντιμετωπίζονται ως απελπισμένες και εύκολες προς εκμετάλλευση. Περιμένουν να εκτελέσουν υπηρεσίες σε αντάλλαγμα», λέει η «sugar baby».

Η ίδια δεν έχει δικό της σπίτι και αυτή την περίοδο περνάει την καραντίνα στο σπίτι ενός πελάτη, μια κατάσταση εξάρτησης που δεν την κάνει πάντα να αισθάνεται άνετα. «Μερικές φορές ξυπνάω νιώθοντας πανικό και εγκλωβισμό», λέει.

«Αλλά, πάλι, ποιος δεν αισθάνεται έτσι αυτή τη στιγμή;».

Τηλε-εργασία και χαρά;

Όπως και σε αρκετές επιχειρήσεις ανά τις ΗΠΑ, κάποιες εργάτριες του σεξ κατάφεραν να εργαστούν εξ αποστάσεως, διασώζοντας το εισόδημά τους, προσφέροντας βίντεο, φωτογραφίες και τσατ σεξουαλικού περιεχομένου μέσω internet.

Πολλές από αυτές εργάζονται στην συνδρομητική ιστοσελίδα Only Fans, μεγάλος όγκος από τα δεδομένα της οποίας προέρχεται από δημιουργούς ενήλικου περιεχομένου. Η εταιρεία δήλωσε στο CNNi ότι μετά την έναρξη της πανδημίας στις αρχές Μαρτίου, οι εγγραφές σημείωσαν αύξηση 75% με την πλατφόρμα να προσθέτει 200.000 νέους χρήστες κάθε 24 ώρες. (Η ιστοσελίδα διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται μόνο ερωτικό περιεχόμενο. Όπως λέει, «influencers και celebrities» όλων των ειδών μπήκα στο site για να προσφέρουν στους συνδρομητές τους φωτογραφίες και βίντεο εν μέσω lockdown).

Το να φτιάξεις ένα ψηφιακό όνομα απαιτεί σημαντικές επικοινωνιακές και τεχνικές δεξιότητες, δεν είναι εύκολο. Και τα βασικά συστατικά για να ξεκινήσει κανείς να το χτίζει δεν είναι φτηνά. Ένας υπολογιστής, γρήγορη σύνδεση στο internet για το live streaming, μία κάμερα και ένα μικρόφωνο, είναι τα ελάχιστα. Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για την είσοδο των φτωχότερων sex workers.

H Maya, μία ιερόδουλη από τη Νέα Υόρκη, η οποία κατάφερε να κάνει τη μετάβαση στην online εργασία, λέει ότι κάποτε έβγαζε 8.000 με 10.000 δολάρια το μήνα. Από τότε που ο κορωνοϊός ενέσκηψε πάνω από την πόλη βγάζει τα μισά, κι όλα από τις ψηφιακές της παραστάσεις. «Είμαι λίγο πιο προνομιούχα από τις άλλες sex workers», λέει η 26χρονη.

Γεννημένη στην Ονδούρα, λέει ότι διέσχισε την έρημο του Μεξικού προς τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία έξι ετών στους ώμους ενός λαθρέμπορου. Θυμάται πεντακάθαρα την πρώτη συνάντησή της με τις αμερικανικές αρχές επιβολής του νόμου: τον συνοριοφύλακα που τους σταμάτησε: «Με ρώτησε ‘αυτός ο άνδρας εδώ λέει ότι είναι ο πατέρας σου. Είναι αλήθεια;’, ‘Όχι’΄, απάντησα», θυμάται.

«Τότε μου χαμογέλασε και απομακρύνθηκε και τότε συνειδητοποίησα ότι πήγαινε ουσιαστικά να καταστρέψει τη ζωή του ανθρώπου. Αυτό με στοίχειωσε για αρκετό καιρό».

Η επόμενη μέρα

Για όσους Αμερικανούς έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς, ταυτότητα και κάρτα κοινωνικής ασφάλισης, υπάρχουν επιλογές.

Ωστόσο, μετά την εξάπλωση του κορωνοϊού στη χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες σπανίως πλέον δίνουν την εικόνα της Γης της Επαγγελίας και των ευκαιριών που ήταν κάποτε: σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Census Bureau το 10% των ενηλίκων λέει ότι δεν μπορεί να προμηθευτεί το φαγητό που χρειάζεται.

Καθώς το ποσοστό ανεργίας αυξάνει δραματικά παντού στις ΗΠΑ με εξαίρεση μόλις επτά πολιτειών, η παραοικονομία βρίσκεται απέναντι σε ένα επιτακτικό ερώτημα την απάντηση του οποίου οι εργάτριες του σεξ γνωρίζουν πολύ καλά:

Πώς μπορεί να εργαστεί κανείς με ασφάλεια;

Ένα δίλημμα πάνω στο οποίο εργάζονται πολλές ομάδες που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των επαγγελματιών του σεξ: Sex Workers Outreach Project (SWOP), Black Sex Worker’s Collective και Red Canary Song. Όλες τους εστιάζουν σε αλλαγές πολιτικής ικανές να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση των sex workers ώστε να ζητήσουν αστυνομική και κυβερνητική βοήθεια, πριν την επέλαση του κορωνοϊού.

Το αυστηρό lockdown σε πολλές χώρες του πλανήτη ανάγκασαν αποτέλεσε οικονομική καταστροφή για πολλές ιερόδουλες (Πηγή: AP Photo/Gemunu Amarasinghe)

«Όταν πρέπει να βασίζεσαι στον εαυτό σου, σκέφτεσαι διάφορες λύσεις», λέει η Monica Jones, ακτιβίστρια η οργάνωση της οποίας, η Outlaw Project, προσφέρει τώρα οικονομική βοήθεια στις sex workers που έχουν σταματήσει να εργάζονται, και μάσκες και γάντια σε εκείνες που συνεχίζουν.

Η οργάνωση SWOP Behind Bars, μία υποομάδα της SWOP που στηρίζει τις κρατούμενες ιερόδουλες, ετοιμάζεται να αποστείλει 3.000 προστατευτικές μάσκες σε ιερόδουλες ανά τη χώρα.

Σε αυτήν τη βιομηχανία, ωστόσο, κάθε πελάτης αποτελεί τον άγνωστο Χ παράγοντα στη λεπτή ισορροπία μεταξύ κινδύνου και ανάγκης.

Η Κyli και η Jinx, δύο μέλη του παραρτήματος της SWOP στο Σολτ Λέικ, εκτιμούν ότι έχουν διανείμει περίπου 300 μάσκες N95 σε ιερόδουλες που εργάζονται στους δρόμους της πόλης –οι οποίες είναι συχνά άστεγες- σε συνδυασμό με κάποια μικρή οικονομική στήριξη, φαγητό και άλλες προμήθειες.

Η ίδια η Jinx φορά μάσκα κατά τη διάρκεια του προγράμματός της στο τοπικό strip κλαμπ όπου εργάζεται και το οποίο ξανάνοιξε πρόσφατα.

Ανακοίνωση ενημερώνει τους πελάτες της διαβόητης περιοχής των Κόκκινων Φαναριών στο Άμστερνταμ ότι το «γραφείο» θα παραμείνει κλειστό λόγω κορωνοϊού (Πηγή: AP Photo/Peter Dejong)

Όπως συμβαίνει και με το πλύσιμο των χεριών και με τις άλλες πρακτικές ασφαλείας, αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αφήσεις κάποια δουλειά, στην πραγματικότητα εξαρτάται από τον πελάτη. «Δεν είναι ότι έχεις και δυνατότητα επιλογής», λέει. «Ο πελάτης κινεί τα νήματα, επειδή ακριβώς είναι πελάτης».

Η Σάιμον, η οποία σε κανονικές συνθήκες βγάζει 200 δολάρια την εβδομάδα και λαμβάνει κουπόνια τροφίμων, αποφάσισε να θέσει τους δικούς της κανόνες. Η 38χρονη μένει σπίτι και ακολουθεί τους κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης της Μασαχουσέτης επί μήνες. Αλλά είναι δύσκολο, λέει.

«Οι τακτικοί μου πελάτες που επικοινωνούν μαζί μου με μηνύματα μου εκφράζουν όλη αυτήν την πατερναλιστική, καλοπροαίρετη ανησυχία να μείνω ασφαλής, αλλά όταν τους προτείνω sexting (ανταλλαγή ερωτικών μηνυμάτων) ή τηλεφωνικό σεξ, λένε: ‘Αφού ξέρεις τίποτα δεν συγκρίνεται με το άγγιγμα κλπ κλπ και ξαφνικά βρίσκονται να σχεδιάζουν ραντεβού», λέει η Σάιμον.

«Δεν κρίνω καμία κοπέλα που συνεχίζει να εργάζεται», λέει, ωστόσο δηλώνει απογοητευμένη από τους πελάτες της.

«Τους έχω πει ότι προσπαθώ να μην εργάζομαι αλλά εκείνοι με πιέζουν να το κάνω», λέει.

«Το υπόλοιπο του τραπεζικού μου λογαριασμού πλησιάζει το μηδέν. Συνεχίζω να προσπαθώ να μην γυρίσω στη δουλειά, αλλά δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μπορώ να το κάνω».

Can the world's oldest profession survive the age of social distancing?, by Caitlin Hu, CNN