Οι άμαχοι της Ιντλίμπ: Οι άνθρωποι που παρακαλούν τον πλανήτη να ακούσει το δράμα τους

Το κρύο ήταν διαπεραστικό και τα παιδιά δεν είχαν τα σωστά παπούτσια, όμως η Σαμάρ δεν μπορούσε να το ρισκάρει. Τη νύχτα, οι βομβαρδισμοί έφτασαν στο κατώφλι τους.

Έφυγαν από το χωριό μέσα σε πανικό, τα μεγαλύτερα παιδιά κρατούσαν στα χέρια τα μικρότερα, περπατούσαν επί ώρες για να φύγουν μακριά. Τα κορμάκια του έτρεμαν, τα μάγουλά τους από το κρύο είχαν πάρει έντονο ροζ χρώμα.

Επιτέλους, ένα φορτηγό σταματά. Ήταν θεόσταλτο. Η οικογένεια στοιβάζεται μαζί με τα βιαστικά μαζεμένα μπαγκάζια της, που περιέχουν μόνο μια αλλαξιά ρούχα, που τα άρπαξαν όπως όπως μέσα στο σκοτάδι καθώς έφευγαν.

Τους τελευταίους δύο μήνες περισσότεροι από 832.000 άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από τελευταία περιοχή που κατέχει η αντιπολίτευση στη Συρία μετά το ξέσπασμα ενός νέου κύματος συνεχών αεροπορικών βομβαρδισμών και στρατιωτικών επιχειρήσεων από το συριακό καθεστώς και τους Ρώσους υποστηρικτές του.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε φυγή ενώ σχεδόν 700.000 άνθρωποι από τους νέο-εκτοπισμένους είναι γυναίκες και παιδιά, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών.

Παρά τη διεθνή καταδίκη, ελάχιστη είναι η πραγματική δράση με στόχο την ανακούφιση των ανθρώπων που ζουν στη βορειοανατολική επαρχία του Ιντλίμπ στη Συρία και τις γύρω περιοχές.

Το φορτηγό μεταφέρει τη Σαμάρα και τα έξι παιδιά που έχει υπό την ευθύνη της στο σπίτι της νύφη της, σε ένα χωριό κοντά στην πόλη Αταρίμπ. Δεν είναι πού μακριά από το επίκεντρο της διαμάχης, αλλά προς το παρόν αρκεί.

«Δεν νιώθω καλύτερα εδώ», λέει η Σαμάρ στο CNNi. «Πρέπει να φύγουμε αλλά χρειάζεται να βρούμε λύση για τη μεταφορά μας γιατί είναι αδύνατον να περπατήσουμε».

Λίγα μόλις μέτρα παρακάτω, τα παιδιά της Umm Abdo περιμένουν έξω φορώντας τα ζεστά μπουφάν τους καθώς εκείνη φορτώνει στρώματα και κουβέρτες σε ένα φορτηγό. Οι αεροπορικές επιθέσεις πλησιάζουν υπερβολικά κοντά.

Είναι ώρα να φύγουν.

Πηγή: CNNi

«Παίρνουμε μόνο τα απαραίτητα, μόνο λίγα ρούχα, ό,τι χρειαζόμαστε» λέει.

Μπαίνει τα τελευταία φορά στην κρεβατοκάμαρα και βγάζει από τη ντουλάπα τα παιχνίδια των παιδιών.

Η οχτάχρονη Ντίμα παίρνει το αγαπημένο της, ένα ροζ αρκουδάκι με το όνομα Χαμζέ. Η δίχρονη Μπετούλ, παίρνει ένα κίτρινο παπάκι. Ο 10χρονος Αμπντελμπασέντ έχει τα χέρια του στις τσέπες –εξάλλου είναι πολύ μεγάλος για να παίζει με λούτρινα.

Πηγή: CNNi

Πριν από δύο χρόνια έφυγαν από το σπίτι τους, αλλά σε αυτό το νέο σπίτι κατάφεραν να δημιουργήσουν νέες αναμνήσεις και μια αίσθηση σταθερότητας. Τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και είχαν κάνει νέους φίλους.

Η Ουμ Άμπντο λέει στα κορίτσια να ξαναβάλουν στη θέση τους τα παιχνίδια. Εκείνα δεν διαμαρτύρονται, ούτε διστάζουν. Μοιάζοντας πιο σκληραγωγημένα για την ηλικία τους, ανεβαίνουν βιαστικά στο φορτηγό.

Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο σπίτι, η Ουμ Άμπντο φεύγει κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της. Μία απίστευτη πράξη αισιοδοξίας την ώρα που το συριακό καθεστώς συνεχίζει τις σφοδρές επιθέσεις κάνοντας το μέλλον να φαντάζει θολό.

Ο φόβος που περισσεύει

Με τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης να αποσυντίθεται, δεν υπάρχει καλό σενάριο για τον πληθυσμό της περιοχής.

Βραχυπρόθεσμα, πολλοί υποστηρίζουν ότι θα προτιμούσαν ένα τουρκικό προτεκτοράτο που θα επέτρεπε στον κόσμο να επιστρέψει στα σπίτια του. Το εφιαλτικό σενάριο είναι η συριακή κυβέρνηση να ανακτήσει τον έλεγχο στην περιοχή και να επιβάλει και πάλι το βάρβαρο καθεστώς των σφαγιασμών και των μαζικών εκτελέσεων.

Από τη μεριά της, η Τουρκία έχει ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της εκεί, στέλνοντας εκατοντάδες ένοπλα οχήματα και τανκς με στόχο να σταματήσει την κυβερνητική προέλαση.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες 13 Τούρκοι στρατιώτες και ένας Τούρκος πολίτης έχουν σκοτωθεί από επιθέσεις της συριακής κυβέρνησης, με την Τουρκία να απαντάει βομβαρδίζοντας συριακές θέσει προειδοποιώντας για ακόμη πιο σκληρά αντίποινα οι στρατιώτες της δεχτούν νέα επίθεση.

Η επίσημη γραμμή της συριακής κυβέρνησης τα τελευταία εννέα χρόνια είναι ότι μάχονται κατά «τρομοκρατών», ακόμη κι αν μέχρι στιγμής έχουν χτυπήσει κυρίως υποδομές πολιτών, νοσοκομεία, κλινικές και σχολεία.

Στο Ιντλίμπ κυρίαρχη δύναμη είναι η Hayat Tahrir Al Sham (HTS), μια μετενσάρκωση της Αλ Νούσρα που συνδέεται με την Αλ Κάιντα. Ωστόσο η δυναμική της αλλάζει εξαιτίας της όλο και αυξανόμενης τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας.

Με δάκρυα στα μάτια

Η Ουμ Άμπντο οδηγεί προκειμένου να συναντήσει τους χιλιάδες άλλους Σύρους της Ιντλίμπ που περνούν ώρες ακινητοποιημένοι στους γεμάτους από αυτοκίνητα δρόμους του Ιντλίμπ, χωρίς να είναι σίγουροι για τον προορισμό και για το αν θα καταφέρει να φέρει την ειρήνη στον ύπνο των παιδιών της.

Είναι ένας αγώνας ταχύτητας ενάντια στη συριακή κυβέρνηση που προελαύνει από ανατολικά. Τα τουρκικά σύνορα είναι ανοικτά για να προσφέρουν βοήθεια ενός συριακού εδάφους, είναι όμως κλειστά για εκείνους που θέλουν να φύγουν από τη χώρα.

Οι Τούρκοι αξιωματούχοι εδώ και μήνες διαμηνύουν ότι δεν μπορούν να δεχτούν νέο κύμα προσφύγων στη χώρα, ωστόσο το συριακό καθεστώς μπορεί να πιέσει σχεδόν τρία εκατομμύρια πολίτες προς τα σύνορα μιας χώρας που ήδη έχει δεχτεί περισσότερους από τέσσερα εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες.

Οι δύο λωρίδες δρόμου που ανοίγονται μπροστά είναι γεμάτες αυτοκίνητα, φορτηγά και βαν στα οποία στοιβάζονται άνθρωποι που φεύγουν με δάκρυα στα μάτια.

Για πολλούς, αυτή δεν είναι η πρώτη φυγή τους. Αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται σε όλους τους δρόμους που οδηγούν μακριά από την περιοχή.

Πηγή: CNNi

Ένας πατέρας σφίγγοντας στην αγκαλιά του την άρρωστη κόρη του λέει ότι βρίσκονται στο δρόμο εδώ και δύο μέρες προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. Πού είναι αυτό; Δείχνει μπροστά. «Η κατασκήνωση», λέει λίγο πριν φύγει βιαστικά.

Στις σκηνές του ψύχους

Στέκοντας έξω από το αντίσκηνό της, η Σαμίγια θυμάται τη νύχτα που οι θερμοκρασία έπεσε πολύ κάτω από μηδέν, και η οικογένεια δεν είχε καμία πηγή θέρμανσης. Το 7μηνών αγοράκι της, ο Αμπντουλουαχάμπ ήταν ζεστό όταν του άλλαξε την πάνα και το τάισε πριν το βάλει για ύπνο. Το ξημέρωμα, ξύπνησε από τις κραυγές των μεγαλύτερων παιδιών της. Το κορμάκι του ο Αμπντουλουαχάμπ ήταν κρύο και γκρίζο, όπως ακριβώς και το τσιμέντο κάτω από την τέντα τους.

«Τον άγγιξα και ήταν παγωμένο», λέει η Σαμίγια. Η οικογένεια δεν έχει τηλέφωνο, έτσι δεν υπάρχουν φωτογραφίες του μικρού ζωντανό. Πήγαν το βρέφος στον πλησιέστερο γιατρό, ο οποίος τους είπε ότι πέθανε από το κρύο.

«Είναι σκληρό για μια μητέρα να ξυπνάει και να βρίσκει το παιδί της νεκρό… Δεν το εύχομαι για κανέναν», λέει η Σαμίγια. «Νόμιζα ότι τα παιδιά θα ήταν ασφαλή εδώ». (Πηγή: CNNi)

Ο Ομπάιντ δείχνει με υπερηφάνεια μια φωτογραφία του σπιτιού του, ένα μεγάλο αγρόκτημα περιτριγυρισμένο από χωράφια. Ζητά συγγνώμη για τη λάσπη που υπάρχει τριγύρω και για την κατάσταση στη σκηνή του, την ώρα που μια εφαρμογή που έχει εγκαταστήσει στο κινητό του δεν σταματάει να τον προειδοποιεί για αεροπλάνα που πετούν βόμβες στην περιοχή.

Πρόσφατα ανακάλυψε ότι ο αδελφός του Σάαμπ πέθανε ενώ βρισκόταν υπό κράτηση από το καθεστώς: ένας γνωστός τον αναγνώρισε ανάμεσα σε περισσότερες από 28.000 φωτογραφίες σωρών που βρέθηκαν στην κατοχή ενός αποστάτη του συριακού στρατού με το ψευδώνυμο Καίσαρας. Η θλίψη του Ομπάιντ είναι βαθιά και η απώλεια του αδελφού του, με τέτοιο βάρβαρο τρόπο, σοκ γι’ αυτόν.

Ο δολοφόνος του Σάαμπ πλησιάζει όλο και περισσότερο καθώς το καθεστώς προελαύνει.

«Για μένα ακόμη κι αν υπάρξει κατάπαυση πυρός και το καθεστώς αναλάβει τον έλεγχο και δεσμευτεί για συμφιλίωση, δεν μπορώ να έχω καμία εμπιστοσύνη», λέει. «Επιστρέψουμε, θα εκδιωχθούμε και θα περάσουμε μια ζωή στη φυλακή ή ακόμη χειρότερα».

Για πολλούς στο Ιντλίμπ, ο θάνατος είναι προτιμότερος από τη ζωή υπό το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ. «Προτιμώ να πεθάνω παρά να επιστρέψω πίσω στο καθεστώς», λέει ο Ομπάιντ.

Στις παγωμένες σκηνές, στους μποτιλιαρισμένους δρόμους αυτή η φράση μοιάζει σαν σύνθημα που ηχεί στο τελευταίο προπύργιο της αντιπολίτευσης στη Συρία.

Syrians are in a desperate race to outrun a brutal regime offensive, By Gul Tuysuz, Arwa Damon and Brice Laine, CNN