Springerle, τα χριστουγεννιάτικα κουλουράκια της Βαυαρίας

Το όνομα τους - springerle - σημαίνει «μικρός ιππότης» ή «μικρός άλτης». Υποστηρίζουν ότι αναφέρεται είτε στα σχέδια πηδηχτών αλόγων που σαν στάμπες κοσμούν κάποια από αυτά τα κουλουράκια είτε στο «πηδηχτό» φούσκωμα της ζύμης του springerle. Μάλιστα, πριν την έλευση του μπέικιν-πάουντερ στην κουζίνα, χρησιμοποιούσαν κέρατα ελαφιού, τριμμένα σε σκόνη, για να φουσκώσει η ζύμη.

Αλεύρι, αυγά και ζάχαρη για να ετοιμαστεί η μαλακή ζύμη. Την αφήνουν να κρυώσει, μετά αναλαμβάνει ο μπλάστρης. Και, στη συνέχεια, έρχεται η ώρα για τη στάμπα. Οι παλιές σφραγίδες ήταν συνήθως πέτρινες ή κεραμικές, κάποιες από τις πιο πολύτιμες ήταν από σκληρό ξύλο αχλαδιάς. Τα μέλη της οικογένειας και οι γείτονες σκάλιζαν τα δικά τους σχέδια: λουλούδια, ζωάκια, οικόσημα κι άλλα. Στην πιο παλιά ξύλινη σφραγίδα φιγουράρει ένα πασχαλινό αρνάκι. Τον 17ο αιώνα, συνηθίζονταν θέματα από τη Βίβλο. Συχνά, τα χώριζαν στα τέσσερα ώστε κάθε ένα μπισκοτένιο «παραθυράκι» ν' αφηγείται μέρος μιας ιστορίας.

Μετά τη στάμπα, τα αφήνουν όλο το βράδυ να στεγνώσουν και τα βάζουν σε ταψί, πασπαλισμένο με γλυκάνισο. Βγάζοντάς τα απ' τον φούρνο, το σχέδιο της στάμπας είναι κρουστό, ενώ το κάτω μέρος, το πιο υγρό, φουσκώνει.

Σήμερα, που όλοι κυνηγούν την ευκολία, πολλοί προτιμούν να χρησιμοποιούν έναν ειδικό για springerle κύλινδρο. Τον ρολάρουν πάνω στη ζύμη, αφήνοντας στην πάνω επιφάνειά της τα σχέδια που είναι λαξευμένα στον κύλινδρο. Αρκετοί είναι όμως αυτοί που επιμένουν να διατηρούν την παράδοση. Επιτρέπει άλλωστε μια φιλική, χριστουγεννιάτικη άμιλλα μεταξύ καλών γειτόνων.