Ανάλυση CNNi: Η μέρα που πέθανε η τελευταία ψευδαίσθηση ειρήνης στη Μέση Ανατολή
Το κομβόι του θριάμβου σερνόταν αργά από το συνοριακό φυλάκιο της Ράφα προς την Πόλη της Γάζας. Είχα σκαρφαλώσει στο πίσω μέρος ενός ημιφορτηγού με τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας, όχι πολύ πίσω από τη μαύρη Μερσεντές που μετέφερε έναν Γιάσερ Αραφάτ που έλαμπε, γελούσε και σχημάτιζε το σήμα της νίκης με τα χέρια του, στην ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου. Γυναίκες αλάλαζαν και τον έραιναν με λουλούδια. Παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους κουνούσαν τα χέρια. Αγόρια και κορίτσια έτρεχαν με την αυτοκινητοπομπή. Το ημερολόγιο έγραφε 1 Ιουλίου 1994: Ο Αραφάτ επέστρεφε στην πατρίδα του τη Γάζα, μετά από 27 χρόνια στην εξορία.
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο στον κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου, σε εκείνη τη ζεστή, υγρή, πυρετώδη μέρα, φαινόταν πως ο γόρδιος δεσμός της Μέσης Ανατολής είχε αρχίσει να λύνεται. Ειρήνη στην εποχή μας.
Ήταν μια ψευδαίσθηση.
Αυτή η Δευτέρα, 14 Μαΐου 2018, ήταν η μέρα που πέθανε και το τελευταίο απομεινάρι αυτής της ψευδαίσθησης.
Την ίδια αυτή ημέρα, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν πάνω από 50 Παλαιστινίους που έπαιρναν μέρος στην αποκαλούμενη «Μεγάλη Παρέλαση της Επιστροφής». Οι ηγέτες του Ισραήλ και των ΗΠΑ επιμελώς αγνόησαν το λουτρό αίματος στη Γάζα και γιόρτασαν τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.
Οι τηλεοπτικές οθόνες, χωρισμένες στα δύο, αποτύπωσαν τον όλο παραλογισμό. Από τη μία, έντονες εικόνες με τη ρίψη δακρυγόνων, πυκνός μαύρος καπνός πάνω από τα καιγόμενα ελαστικά, πανικόβλητοι τραυματιοφορείς που απομάκρυναν τρέχοντας τους τραυματίες και τους νεκρούς. Από την άλλη, οι κομψά ενδεδυμένοι Αμερικανοί και Ισραηλινοί να πλέκουν το εγκώμιο ο ένας του άλλου, να αποκαλούν τη συγκυρία ιστορική, να μη στρέφουν καν το κεφάλι προς την τρέλα, μιάμιση ώρα δρόμος μακριά τους.
Καμία άλλη μέρα δεν αποτυπώνει το πόσο έχει εκτραπεί αυτή η σύγκρουση προς το κατακερματισμένο, το παράλογο, το απελπισμένο.
Υπό τη διοίκηση Τραμπ, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν εντελώς κάθε πρόσχημα αμεροληψίας. Και οι Παλαιστίνιοι εγκαταλείφθηκαν συλλήβδην.
Ασφαλώς, οι ηγέτες του αραβικού κόσμου ξεχειλίζουν από αισθήματα καταδίκης και οργής για τη σφαγή της Δευτέρας.
Ο 80χρονος «Πρόεδρος» της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Αμπάς, άρτι αφιχθείς από ένα ταξίδι στη Χιλή όπου φωτογραφήθηκε να κλωτσά μια μπάλα, κάλεσε για γενική απεργία και τριήμερο πένθος. Πόσες μέρες πένθους, πόσες μέρες οργής, πόσες ακόμα γενικές απεργίες έχουν ζήσει οι Παλαιστίνιοι;
REUTERS/Ivan Alvarado
Ο ετοιμοθάνατος Αραβικός Σύνδεσμος κάλεσε σε επείγουσα συνάντηση για να συζητηθεί η κατάσταση στη Γάζα. Υπεραισιόδοξες θα ήταν ακόμη και οι μικρότερες προσδοκίες από αυτή τη συνάντηση.
Η Σαουδική Αραβία μπήκε στο χορό της καταδίκης αλλά ήταν μόνο λόγια. Η καταδίκη από τους Άραβες είναι υποβαθμισμένο νόμισμα. Δεν έχει καμία αξία.
Το Ριάντ, υπό τη σκιώδη ηγεσία του 32χρονου διαδόχου, Πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, έχει ξεκαθαρίσει πως το βασικό μέλημά του είναι το Ιράν. Βυθισμένος σε έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί κατά των, υποστηριζόμενων από το Ιράν, ανταρτών Χούτι στην Υεμένη, ανήσυχος για το φάντασμα της αυξανόμενης ιρανικής ισχύος σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο, ο Οίκος των Σαούντ θεωρεί τον άλλοτε ιερό σκοπό των Παλαιστινίων ξεπερασμένο.
Παρότι δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις, Τελ Αβίβ και Ριάντ συμφωνούν σε πολλά περισσότερα απ΄όσα τους χωρίζουν.
Οι πόλεμοι σε Συρία, Υεμένη και Λιβύη, η εξέγερση στην χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, η υφιστάμενη απειλή αναγέννησης του ISIS, οι οικονομικές δυσκολίες και η πολιτική αστάθεια έχουν οδηγήσει τον άλλοτε υπέρτατο σκοπό των Παλαιστινίων σχεδόν στην αφάνεια.
Σήμερα οι Παλαιστίνιοι είναι μόνοι, διχασμένοι μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων. Υπάρχει ακόμα συναισθηματική στήριξη μεταξύ των απλών Αράβων για τον παλαιστινιακό σκοπό, όμως δεν μεταφράζεται σε πράξεις. Προς το παρόν.
Οι Άραβες είναι αποστασιοποιημένοι ενώ οι Ισραηλινοί ζουν σε αυτό που αποκαλούν «φούσκα», μία ζωή σε μία σύγχρονη κοινωνία γρήγορων ρυθμών που τους κρατά απομονωμένους από την άθλια καθημερινότητα μιας ζοφερής στρατιωτικής κατοχής δεκαετιών.
Οι πάνω από δύο εκατομμύρια Παλαιστινίοι, στοιβαγμένοι στη Γάζα, δε θα εξαφαντιστούν, ούτε θα αρχίσουν να αποδέχονται τη μοίρα τους, ούτε θα ξεχάσουν τα σπίτια των παππούδων ή των προπάππων τους που χάθηκαν σ’αυτό που κάποτε ήταν η Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη δε θα αποδεχτούν ησύχως την αργή, αμείλικτη υποβάθμιση στην περιχαράκωσή τους σε τείχη και συρματοπλέγματα.
Ίσως φαίνεται πως τίποτα δε θα αλλάξει. Για τώρα. Όμως τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ένα πρόβλημα που αγνοείται δεν είναι ένα πρόβλημα λυμένο.
Η καταιγίδα έρχεται.
The dream of 'peace in our time' in the Middle East died on Monday - By Ben Wedeman