Στην πρώτη γραμμή της Ουκρανίας: Περιμένοντας τον πόλεμο, ελπίζοντας για την ειρήνη

Μέσα σε παγωμένα παραπήγματα, αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, οι Ουκρανοί στρατιώτες στα σύνορα με τη Ρωσία παλεύουν να πιάσουν σήμα με το κινητό τους τηλέφωνο για να μάθουν τα νέα από τον υπόλοιπο κόσμο, νέα που θα αποφασίσουν και τη δική τους τύχη.

Το σήμα είναι δυσεύρετο εδώ, στην πρώτη γραμμή ενός πιθανού πολέμου με τη Ρωσία, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Αυτό που υπάρχει σε αυθονία είναι η ελπίδα, οτι ο πόλεμος δεν θα ξεκινήσει.

Εξοπλισμένοι με πολεμικό υλικό που αερομεταφέρεται καθημερινά από τη Δύση στο Κίεβο, αυτοί οι στρατιώτες, αλλά και οι πολίτες που ζουν δίπλα στα σύνορα, είναι πολύ μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων, όπως συμβαινει πάντα.

Το μόνο που ξέρουν με βεβαιότητα είναι ότι απέναντί τους, σε απόσταση αναπνοής, η Ρωσία έχει συγκεντρώσει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και ετοιμάζεται γι αυτό που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, χαρακτήρισε ως τη μεγαλύτερη στρατιωτική εισβολή μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και φοβούνται. Και ο φόβος αυτός ειναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπά τους, όπως τα κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός που δεν ψεύδεται ποτέ.

Πολλοί από τους Ουκρανούς στρατιώτες πολεμούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τους Ρώσους εδώ και χρόνια. Κάποιοι πολέμησαν στην Κριμαία το 2014, κάποιοι άλλοι βρίσκονται σε διαρκείς αψιμαχίες με τους αντάρτες που υποστηρίζουν τους Ρώσους.

Στα πέντε οχυρά Zolote (που στα ουκρανικά σημαίνει «χρυσός») στην Ανατολική Ουκρανία, πολύ συχνά ακούγονται πυροβολισμοί από ελεύθερους σκοπευτές ή και εκρήξεις από οβίδες. Μά, όλα ησυχάζουν και η αναμονή συνεχίζεται.

Το ίδιο συμβαίνει και στο χωριό Κατερίνιβκα, δίπλα στο Zolote 4, στο οποίο τα σπίτια είναι γεμάτα από τα σημάδια των χτυπημένων από οβίδες. Μέσα στο χωριό υπάρχουν παραπήγματα, που ζεσταίνονται με σόμπες. Γι αυτό και είναι γεμάτα από γάτες και σκύλους που προσπαθούν να βρουν εκεί καταφύγιο από το τρομερό κρύο.

«Αστειευόμαστε ότι η ελπίδα είναι το τελευταίο πράγμα που πεθαίνει», λέει στο ΑΡ μια γυναίκα στο χωριό. «Όλοι μας περιμένουμε την ειρήνη. Μιλάμε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούν να μας επισκεφθούν, ούτε εμείς να πάμε. Δεν πειράζει όμως, θα τους δούμε όταν έρθει η ειρήνη».