Στα νοσοκομεία του Αφγανιστάν, η λογική και η επιστήμη πολεμούν -και- με τους Ταλιμπάν

Σε ένα μικρό περιφερειακό νοσοκομείο λίγο έξω από την Καμπούλ, ο νέος διοικητής, διορισμένος από τους Ταλιμπάν, έχει ήδη αναλάβει καθήκοντα και έχει πολύ μεγάλα σχέδια για το ίδρυμα. Οι γιατροί όχι απλώς δεν συμμερίζονται τον ενθουσιασμό του, αλλά είναι κυριολεκτικά τρομοκρατημένοι.

Ο μόλις 22 ετών Μοχάμετ Τζαβίντ Αχμάντι ήθελε από παιδί να γίνει γιατρός. Ήταν ένα όνειρο που δεν μπόρεσε να πλησιάσει καν, διότι δεν υπήρχαν στην οικογένειά του αρκετά χρήματα. Αντί για την ιατρική σχολή, βρέθηκε στο μέτωπο, όπου πολέμησε για χρόνια στο πλευρό των Ταλιμπάν.

Όταν επέστρεψε, έπρεπε με κάποιον τρόπο να ανταμοιφθεί. Όταν τον ρώτησαν τι είδους δουλειά θα ήθελε να κάνει στο δημόσιο τομέα που στελεχώνεται εκ νέου από τους Ταλιμπάν, εκείνος επέλεξε την υγεία. Και κάπως έτσι βρέθηκε να διοικεί το νοσοκομείο της περιοχής Μιρμπάχα Κοτ.

«Ίσως θα ήταν καλύτερα να πάρει τη θέση κάποιος με περισσότερη εμπειρία», είπε ο ίδιος στο Assosiated Press και τον Μπραμ Γιάνσεν. «Από την άλλη, αν ερχόταν κάποιος με περισσότερη εμπειρία, πολύ πιθανό σε λίγο καιρό θα γινόταν διεφθαρμένος και κλέφτης».

Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε και πολλά να επιδείξει στον τομέα της εξυγείανσης του δημόσιου τομέα, μάλλον το αντίθετο.

Ο Αχμάντι παίρνει πολύ στα σοβαρά τη δουλειά του. Οι γιατροί ακόμη περισσότερο, παρά το γεγονός ότι έχουν να πληρωθούν μήνες, το νοσοκομείο δεν έχει ούτε τα στοιχειώδη και συχνά διώχνουν τους ασθενείς, λέγοντάς τους να πάνε αλλού για να αγοράσουν τα φάρμακα που χρειάζονται. Οι ελλείψεις σε φάρμακα, εξοπλισμό και κάυσιμα είναι τρομακτικές, όμως ο Αμάντι έχει άλλες προτεραιότητες:

Πρώτη του δουλειά θα είναι να χτίσει ένα τζαμί μέσα στο νοσοκομείο. Η δεύτερη να διαχωρίσει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό σε άντρες και γυναίκες οι οποίοι φυσικά δεν θα μπορούν να εργάζονται μαζί. Η τρίτη να επιβάλει σε όλους να προσεύχονται.

Τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει ο θεός, λέει...

Τα προβλήματα για τη δημόσια υγεία στο Αφγανιστάν δεν ξεκίνησαν με την επάνοδο των Ταλιμπάν. Απλώς με αυτήν πολλαπλασιάστηκαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πάγωσαν όλαους τους αφγανικούς λογαριασμούς επί αμερικανικού εδάφους μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας, ενώ οι διεθνείς χρηματοοικονομικοί οργανισμοί οι οποίοι χρηματοδοτούσαν περί το 75% της δημόσιας διοίκησης στη χώρα, σταμάτησαν να δίνουν χρήματα.

Ο τομέας της υγείας έχει επηρεαστεί τρομερά. Η Παγκόσμια Τράπεζα μέχρι πρότινος χρηματοδοτουσε τα 2.330 από τα 3.800 νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας. Οι μισθοί σε αυτά έχουν να πληρωθούν πολλούς μήνες. Δεν υπάρχουν μηχανήματα, υλικό, φάρμακα, καύσιμα, τρόφιμα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα, κάτι που οι Ταλιμπάν αποδίδουν στη διαφθορά της προηγούμενης κυβέρνησης.

Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο οι γιατροί που έχουν να πληρωθούν πάνω από πέντε μήνες, βλέπουν περίπου 400 ασθενείς την ημέρα. Έκαστος. Πολλές από τις περιπτώσεις είναι υποσιτισμένα μωρά.

Ένας Ταλιμπάν που ήθελε να γίνει γιατρός

Ο Αχμάντι περνάει κάθε πρωί απ' όλους τους θαλάμους και μετά κοιτάει το βιβλίο στο οποίο καταγράφονται τα ωράρια των γιατρών.

Μετά επιβλέπει την κατασκευή του τζαμιού. «Είμαστε μουσουλμάνοι, έχουμε 32 άτομα προσωπικό, χρειαζόμαστε το τζαμί», λέει.

Η δρ. Ναΐλα Κουάμι δεν συμμερίζεται καμία από τις αγωνίες του νέου διοικητή της. Δουλεύει στην μαιευτική πτέρυγα και δεν έχει ούτε αναισθητικό. Το μόνο που υπάρχει στοπ φαρμακείο του νοσοκομείου είναι κάποια παυσίπονα και λίγα αντιβιωτικά.

Το ρεύμα πέφτει συχνά και η Κουάμι αναγκάζεται να χρησιμοποιεί το φακό του κινητού της για να δει...

Για τη δρα Κουάμι τα προβλήματα μόλις αρχίζουν: Μετά την άφιξη του νέου διοικητή, άντρες και γυναίκες θα διαχωριστούν και η ίδια δεν θα μπορεί πλέον να περιθάλπτει άντρες ασθενείς. Οι γυναίκες γιατροί θα πρέπει, επιπλέον, να καλύπτονται.

«Δεν είναι καν γιατρός, δεν ξέρουμε γιατί είναι σε αυτήν τη θέση», λέει.

Ο ίδιος όμως, κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: Έχει ήδη μάθει να κάνει ενέσεις στους ασθενείς και να συνταγολογεί βασικά φάρμακα, άσχετο αν δεν υπάρχουν. Πρόσφατα, μετά από ένα τροχαίο, έδωσε ο ίδιος τις πρώτες βοήθειες σε έναν τραυματία.

όσο εκείνος κάνει το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα, οι υπόλοιποι γύρω του, γιατροί και ασθενείς ζουν έναν εφιάλτη.

Ο οποίος δεν φαίνεται να έχει τέλος...