Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων: Η νέα ζωή των αθλητών, ένα χρόνο μετά το Ρίο

Ο λόγος για τους αθλητές, άνδρες και γυναίκες, από το νότιο Σουδάν, το Κονγκό, την Αιθιοπία και τη Συρία, που αποτέλεσαν την πρώτη στα χρονικά Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων, και έδωσαν ακόμη έναν αγώνα, αυτή τη φορά όχι για την επιβίωσή τους, αλλά για την διάκρισή τους στον αθλητισμό, με τα χρώματα της ολυμπιακής σημαίας.

Οι πρόσφυγες αθλητές, τους οποίους ο πρόεδρος της διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Τόμας Μπαχ χαρακτήρισε «σύμβολο ελπίδας» συγκίνησαν ο καθένας με την ιστορία του, αλλά και με την προσπάθειά του στον αγωνιστικό χώρο, και σήμερα, έναν χρόνο μετά την συμμετοχή τους στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη, ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του.

Πηγή: Getty images/ideal images/David Ramos / Staff

Yiech Pur Biel, δρομέας από το Νότιο Σουδάν

Ο Yiech Pur Biel, θυμάται να έχει κλάψει δυο φορές στη ζωή του: η πρώτη όταν- παιδί ακόμη- χωρίστηκε από τη μητέρα του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Σουδάν και η δεύτερη, αρκετά χρόνια αργότερα, όταν του ανακοίνωσαν ότι θα τρέξει στα 800μ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα πέρυσι τον Αύγουστο, οπότε και έτρεξε στο αγώνισμά του, τερμάτισε σε 1:54:67 και, παρόλο που δεν κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση, είδε τη ζωή του να αλλάζει ολοκληρωτικά.

Ο 22χρονος αθλητής από το νότιο Σουδάν, λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, προπονούνταν σε έναν καταυλισμό προσφύγων στην Κένυα. Έναν χρόνο μετά, έχει γυρίσει σχεδόν όλον τον κόσμο, έχει παρακολουθήσει τη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες, έχει γνωρίσει παγκόσμιους ηγέτες, μεταξύ των οποίων των πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα και τον Πάπα Φραγκίσκο.

Πηγή: EPA/DIEGO AZUBEL

Ο ίδιος περιγράφει ως την πιο «πολύτιμη» στιγμή της ζωής του, όχι την συνάντησή του με κάποια σπουδαία προσωπικότητα, αλλά ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα του.

«Η οικογένειά μου δεν πίστευε ότι είμαι ζωντανός», λέει στο CNNi, εξηγώντας πως κάποιος από την πατρίδα του, την πόλη Νασίρ, άκουσε για τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και πίεσε τη μητέρα του να του τηλεφωνήσει. «Ήμουν πολύ χαρούμενος που τους μίλησα... τώρα θέλω να δω τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου από κοντά. Ανήκω σε μια μεγάλη οικογένεια προσφύγων, όμως υπάρχει και η πραγματική μου οικογένεια που χρειάζεται τη φροντίδα μου», προσθέτει.

Η μητέρα του Yiech Pur Biel, δεν γνωρίζει τι είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αντιλαμβάνεται όμως ότι ο γιος της βρίσκεται κάπου πολύ μακριά και κάποια στιγμή θα επιστρέψει κοντά της ασφαλής.

Πηγή: Getty images/ideal images/Eamonn M. McCormack / Stringer

Ο νεαρός αθλητής τώρα προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, που θα γίνουν το 2020 και παράλληλα μελετά για να πάρει το πτυχίο του στις δημόσιες σχέσεις, κάτι που ο ίδιος θεωρούσε απίθανο.

Σε αυτόν τον ένα χρόνο που πέρασε από τη συμμετοχή του στο Ρίο, κατάφερε να γνωρίσει και το είδωλό του, τον δύο φορές χρυσό ολυμπιονίκη στα 800μ., David Rudisha από την Κένυα, στον οποίο εκμυστηρεύθηκε ότι ελπίζει κάποια στιγμή να σπάσει το ρεκόρ του στο συγκεκριμένο αγώνισμα.

Yusra Mardini, κολυμβήτρια από τη Συρία

Η ιστορία της έφηβης από τη Συρία, που λίγο πριν κερδίσει στην προκριματική σειρά των 100μ. πεταλούδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, είχε κολυμπήσει στο Αιγαίο για να σωθεί, είχε συγκινήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν και δεν κατάφερε να προκριθεί στα ημιτελικά της κολύμβησης στο Ρίο, η ίδια ήταν χαρούμενη, λέγοντας πως της αρκούσε και μόνο το γεγονός που κατάφερε να αγωνιστεί.

Πηγή:EPA/LARRY W. SMITH

Το σπίτι της στο Χαλέπι είχε καταστραφεί από βομβαρδισμό, η μηχανή της λέμβου που μετέφερε την ίδια μαζί με άλλους συμπατριώτες της από την Τουρκία στην Ελλάδα, σταμάτησε να λειτουργεί, όμως η ίδια δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της.

Μαζί με την αδελφή της, Sarah, έπεσαν στα παγωμένα νερά, και κολυμπώντας έσπρωχναν τη λέμβο προς τις ελληνικές ακτές, σώζοντας έτσι τις ζωές των άλλων 18 προσφύγων που βρίσκονταν σε αυτήν.

Πηγή: EPA/ESTEBAN BIBA

Έναν χρόνο μετά, η Yusra Mardini, δίνει νέες «μάχες», «φωτίζει» τις ιστορίες εκατομμυρίων εκτοπισμένων σε ολόκληρο τον κόσμο και ως πρέσβειρα καλής θελήσεως στην υπηρεσία προσφύγων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, έχει δώσει στην λέξη «πρόσφυγας» μια άλλη διάσταση.

Το περιοδικό People την συμπεριέλαβε στη λίστα με τις «25 γυναίκες που αλλάζουν τον κόσμο», ενώ η νεαρή κολυμβήτρια ετοιμάζεται να γράψει την αυτοβιογραφία της, με τον βραβευμένο σκηνοθέτη Stephen Daldry, να έχει ήδη εκδηλώσει την επιθυμία να την μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη.

Πηγή: Getty images/ideal images/Dean Mouhtaropoulos / Staff

Η Yusra Mardini αγωνίστηκε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού στίβου, που έγινε τον περασμένο Ιούλιο στη Βουδαπέστη, στην πόλη που η ίδια, δύο χρόνια πριν κοιμόταν σε έναν σταθμό τρένου, σε μια «στάση» του μεγάλου ταξιδιού της από τη Συρία προς τη Γερμανία.

Πλέον ζει στο Βερολίνο, όπου και προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020.

Popole Misenga, τζουντόκα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό

Πηγή: Getty images/ideal images/Elsa / Staff

Μεγαλωμένος μέσα στη δίνη του εμφυλίου πολέμου στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ο τζουντόκα Popole Misenga, δεν δίστασε να ζητήσει άσυλο, την πρώτη φορά που βρέθηκε στο Ρίο, το 2013 για το παγκόσμιο πρωτάθλημα τζούντο. Τότε, είχε βρεθεί στη Βραζιλία χωρίς χρήματα, χωρίς φαγητό, χωρίς καν τα απαραίτητα έγγραφα. Τρία χρόνια μετά, έμελλε να βρεθεί ξανά στην ίδια πόλη, αυτή τη φορά όμως ως αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πηγή: Getty images/ideal images/Alexander Hassenstein / Staff

«Ο αγώνας μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι για όλους τους πρόσφυγες, για να τους κάνω να πιστέψουν στα όνειρά τους», έλεγε πέρυσι στο CNNi ο νεαρός αθλητής, πριν πάρει τη θέση του στον αγώνα για τη φάση των 16 στην κατηγορία των 90 κιλών, όπου έχασε από τον Νοτιοκορεάτη Gwak Dong-Han, νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη.

Πηγή: Getty images/ideal images/Dean Mouhtaropoulos / Staff

Στους μήνες που πέρασαν, ο Misenga έχει πάρει άσυλο στη χώρα που φιλοξένησε πέρυσι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, παντρεύτηκε μια Βραζιλιάνα κι έχει γίνει και πατέρας. Κατάφερε μάλιστα να βρει πολλούς από τους συγγενείς του, με τους οποίους μίλησε στο τηλέφωνο για πρώτη φορά από την παιδική του ηλικία. Ο ίδιος λέει πως το Ρίο είναι ένα μαγικό μέρος για να ζει κανείς.

Rose Nathike Lokonyen, η πρώτη σημαιοφόρος της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων

Πηγή: Getty images/ideal images/Paul Gilham / Staff

Δεκατρία χρόνια μετά το... τρέξιμο για να σώσει τη ζωή της από τους στρατιώτες που την κυνηγούσαν στο Τσουκουντούμ του Νότιου Σουδάν, η Rose Nathike Lokonyen έγινε η πρώτη σημαιοφόρος της πρώτης Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο τερμάτισε έβδομη στην προκριματική σειρά της στα 800μ. με χρόνο 2:16:64, αγωνιζόμενη κόντρα σε κάποιες από τις καλύτερες αθλήτριες του κόσμου.

Πηγή: Getty images/ideal images/Shaun Botterill / Staff

Ένα χρόνο μετά, η Rose Nathike Lokonyen μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα σε προπονήσεις και αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο βρέθηκε στην 33η σύνοδο του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στην Ελβετία. Έναν μήνα αργότερα, η 22χρονη αθλήτρια συνάντησε στη Σουηδία τον Πάπα Φραγκίσκο, με τον οποίο μίλησαν για την δύναμη που κρύβει ο αθλητισμός και πώς αυτή αντανακλάται στην κοινωνία, ενώ απηύθυναν και κοινό κάλεσμα για παγκόσμια ειρήνη.

Πηγή: Getty images/ideal images/Michael Campanella / Stringer

Η καλύτερη ανάμνησή της από το Ρίο, είναι η στιγμή που βρέθηκε στην διάσημη παραλία Copacabana. «Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα θάλασσα», λέει, ενώ δεν είναι δυνατόν να ξεχάσει και τη στιγμή που μπήκε στο στίβο και έτρεξε δίπλα στην δυο φορές χρυσή Ολυμπιονίκη από τη Νότιο Αφρική Caster Semenya, την οποία έχει βάλει πλέον στόχο να νικήσει.

Paulo Amotun Lokoro, δρομέας από το Νότιο Σουδάν

Ο Paulo Amotun Lokoro δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πέρα από την χώρα του, το Νότιο Σουδάν και τον προσφυγικό καταυλισμό Kakuma της Κένυας, ώσπου γνώρισε την θρυλική δρομέα μεγάλων αποστάσεων Tegla Loroupe, η οποία έχει σημαντική δράση και στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πηγή: Getty images/ideal images/Buda Mendes / Staff

Τότε ήταν που ο 25χρονος αθλητής προπονήθηκε για πρώτη φορά φορώντας.... παπούτσια, ενώ κατάφερε να αγωνιστεί και στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πλάι σε αθλητές που πάλευαν τέσσερα χρόνια για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους.

Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από τότε, ο Lokoro έχει επισκεφθεί το Βατικανό, όπου συνάντησε τον Πάπα Φραγκίσκο, ενώ ως λάτρης του ποδοσφαίρου βρέθηκε και στη Βαρκελώνη, «πάτησε» στη... σέντρα του Καμπ Νου παρέα με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα Ζοζέ Μαρία Μπαρτομέου.

Πηγή: Getty images/ideal images/Ker Robertson / Staff

Πλέον ο Lokoro προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου ευελπιστεί να τρέξει στον Μαραθώνιο το 2020. «Δεν είχα ιδέα ότι η ζωή μου θα άλλαζε τόσο πολύ... είμαι ευγνώμων στην Υπηρεσία Προσφύγων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, αλλά και στο Ίδρυμα της Tegla Loroupe», λέει ο ίδιος στο CNNi και προσθέτει: «οι περισσότεροι άνθρωποι ακούν για τους πρόσφυγες, αλλά δεν έχουν γνωρίσει ποτέ κανέναν από κοντά».

Yolande Mabika, τζουντόκα από το Κονγκό

Για την Yolande Mabika, το τζούντο είναι μια μορφή... κάθαρσης. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες, από τότε δηλαδή που οι αντάρτες επιτέθηκαν στο σπίτι της στο Μπουκαβού του Κονγκό, το συγκεκριμένο άθλημα την βοήθησε να έχει πειθαρχία και «δυνατή καρδιά».

Πηγή: Getty images/ideal images/Buda Mendes / Staff

Η 29χρονη, που πέρυσι φόρεσε το τζουντόγκι της και αγωνίστηκε στο ταπί του Ρίο, λέει πως δεν θα σταματήσει ποτέ να σκέφτεται όλα αυτά που άφησε πίσω της, εγκαταλείποντας το Κονγκό, τονίζοντας πως ο πόνος για την απώλεια της οικογένειάς της δεν θα σβήσει ποτέ.

Ένα χρόνο μετά την συμμετοχή της στην Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων, η Yolande Mabika εργάζεται ως σερβιτόρα στη Βραζιλία, στο εστιατόριο ενός Σύρου σεφ που σερβίρει αστέγους.

Η ίδια ονειρεύεται κάποια στιγμή να βοηθήσει νεαρά κορίτσια να ξεπεράσουν εμπόδια σαν αυτά που κλήθηκε να αντιμετωπίσει και η ίδια.

«Η Βραζιλία είναι πλέον το σπίτι μου. Θέλω να μείνω εδώ και να δημιουργήσω μια νέα ζωή», λέει στο CNNi.

James Nyang Chiengjiek, δρομέας από το Νότιο Σουδάν

Ο James Chiengjiek ευτύχησε να μην έχει την... τύχη των παιδιών που σε πολύ μικρή ηλικία γίνονται στρατιώτες στην πατρίδα του, το Νότιο Σουδάν. Σε ηλικία μόλις 13 ετών έφυγε από το σπίτι του και βρήκε καταφύγιο στον καταυλισμό προσφύγων Kakuma στην Κένυα, το 2002. Εκεί, δεν άργησε να δείξει το ταλέντο του στον αθλητισμό, παρ’ όλο που οι εγκαταστάσεις δεν ήταν και ιδιαίτερα «φιλικές».

Πηγή: Getty images/ideal images/Ker Robertson / Staff

Στην πρώτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρυσι στο Ρίο, έκανε ατομικό ρεκόρ, αγωνιζόμενος στις προκριματικές σειρές των 400μ.

Έναν χρόνο μετά, ο Chiengjiek «τρέχει» για να διαδώσει το μήνυμα της ειρήνης. «Το πιο σημαντικό δεν είναι να κερδίζεις χρυσά μετάλλια, αλλά το να διαδίδεις το μήνυμα της ειρήνης», λέει χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος έμαθε πολλά στο Ρίο και άκουσε τις πολύτιμες συμβουλές του Τζάστιν Γκάτλιν του Αμερικανού σπρίντερ που αποκλείστηκε από τους στίβους για χρήση αναβολικών, και στην επιστροφή του στο πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100μ.

Ο Chiengjiek συνάντησε και τον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή του κόσμου, τον Βραζιλιάνο Νειμάρ, τυχαία σε ένα εστιατόριο, όπου έβγαλαν φωτογραφίες και συζήτησαν. «Είμαι πολύ χαρούμενος που τον συνάντησα. Έπαιζα κι εγώ ποδόσφαιρο στον προσφυγικό καταυλισμό και μάλιστα είχα τη φανέλα με τον αριθμό 10, όπως και ο Νειμάρ», λέει ο Chiengjiek, ο οποίος αποκάλυψε και μια φράση που του είπε ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, η οποία τον ενέπνευσε να θέσει νέους στόχους με ορίζοντα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020: «Ξέχνα το παρελθόν κι επικεντρώσου στο μέλλον».

Στο Τόκιο θα αγωνιστεί στα 800μ, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, ακόμη και στο προπονητικό κέντρο όπου περνάει τον περισσότερο χρόνο του, γι’ αυτό «προπονούμαι πολύ σκληρά, τρεις φορές την ημέρα».

Rami Anis, κολυμβητής από τη Συρία

Επτά χρόνια πριν ο Rami Anis αγωνιζόταν για τη Συρία, στους Ασιατικούς Αγώνες, στην Κίνα, όμως μετά τον βομβαρδισμό του σπιτιού του στο Χαλέπι, όλα άλλαξαν. Το ταξίδι του προς την ασφάλεια, μεγάλος μέρος του οποίου έγινε με μια φουσκωτή λέμβο, ξεκίνησε από τη Συρία, πέρασε από την Τουρκία και τη Σάμο, πριν τελειώσει στο Βέλγιο, όπου ζήτησε και πήρε άσυλο τον Δεκέμβριο του 2015.

Πηγή: Getty images/ideal images/Mario Tama / Staff

Στο Ρίο ο 26χρονος κολυμβητής έκανε ατομικό ρεκόρ με χρόνο 54.25 στα 100μ ελεύθερο, στην προκριματική σειρά του. Στον ένα χρόνο που πέρασε από τότε, ο Anis, συνάντησε στο Μονακό το είδωλό του, τον Μάικλ Φελπς, τον πιο επιτυχημένο Ολυμπιονίκη όλων των εποχών, ενώ συνεχίζει να προπονείται εντατικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Ελπίζει δε να τελειώσει και ο εμφύλιος στην πατρίδα του, τη Συρία, με τα χρώματα της οποίας θα ήθελε να αγωνιστεί το 2020.

Anjelina Nadai Lohalith, δρομέας από το Νότιο Σουδάν

Μια από τις πιο «ζωντανές» αναμνήσεις της Anjelina Nadai Lohalith, είναι με «πρωταγωνίστρια» την ίδια να τρέχει για να πάρει γάλα από τις αγελάδες της οικογένειάς της, στο Νότιο Σουδάν.

Όμως τα πάντα άλλαξαν όταν το χωριό της πυρπολήθηκε, και η ίδια αναζήτησε καταφύγιο στον προσφυγικό καταυλισμό Kakuma στην Κένυα, προκειμένου να αποφύγει την προοπτική ενός γάμου με τη βία.

Πηγή: Getty images/ideal images/Ker Robertson / Staff

Η Anjelina Nadai Lohalith, προετοιμάζεται ήδη για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Τόκιο και είναι αποφασισμένη να βελτιώσει την επίδοσή της στα 1.500μ. «Αν άλλοι μπορούν να σπάσουν το παγκόσμιο ρεκόρ, τι θα με σταματήσει εμένα», λέει και αναπολώντας την συμμετοχή της στο Ρίο, θυμάται ότι εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος της πόλης και από το γεγονός ότι οι δρόμοι περνούσαν «μέσα από τα βουνά».

«Στεκόμουν στην κορυφή ενός κτιρίου και κοιτούσα το Ρίο από ψηλά. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό είναι αλήθεια και ότι είχε έρθει η στιγμή μου», θυμάται.

Yonas Kinde, μαραθωνοδρόμος από την Αιθιοπία

Ο Yonas Kinde έφυγε από την Αιθιοπία για το Λουξεμβούργο το 2012, όπου «κυνήγησε» το όνειρό του στον αθλητισμό. Με σκληρή προπόνηση, γρήγορα κατάφερε να γίνει ο καλύτερος μαραθωνοδρόμος της μικρής αυτής ευρωπαϊκής χώρας.

Πηγή: Getty images/ideal images/Ker Robertson / Staff

Στο Ρίο, ο 36χρονος αθλητής τερμάτισε 90ος, μεταξύ των 155 μαραθωνοδρόμων που εκκίνησαν ενώ πλέον, έναν χρόνο μετά αξιοποιεί την εμπειρία του προπονώντας έναν νεαρό αθλητή από την Ερυθραία.

Ελπίζει ότι σύντομα θα συναντήσει ξανά την σύζυγο και την κόρη του, πριν εκπροσωπήσει την χώρα που τον φιλοξενεί, το Λουξεμβούργο, στους αγώνες του Τόκιο, το 2020.

Ibrahim Al Hussein, κολυμβητής από τη Συρία

Το δεξί του πόδι ακρωτηριάστηκε, λίγο πιο πάνω από τον αστράγαλο, όταν ο ίδιος προσπαθούσε να βοηθήσει ένα φίλο του που κινδύνευε, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού στη Συρία. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης μάλιστα «ξύπνησε» από τη νάρκωση και παρακολούθησε όλη τη διαδικασία, ενώ για δύο μήνες άντεξε τους πόνους χωρίς φαρμακευτική ή άλλη αγωγή.

Πηγή: Getty images/ideal images/Mario Tama / Staff

Παρ’ όλη την δοκιμασία και τον αφόρητο πόνο, ο Ibrahim Al Hussein συνέχισε να ζει, να παλεύει και να ονειρεύεται. Πέρυσι, αγωνίστηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ενώ η εικόνα του να μεταφέρει την Ολυμπιακή Φλόγα στον καταυλισμό προσφύγων του Ελαιώνα, στην Αθήνα, είχε κάνει νωρίτερα τον γύρο του κόσμου.

Πηγή: Getty images/ideal images/Milos Bicanski / Stringer

Μπορεί να μην κατάφερε να προκριθεί στον τελικό των 100μ. ελεύθερο, όμως η προσπάθειά του επιβραβεύθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν ανακηρύχθηκε ως ο αθλητής που αποτελεί υπόδειγμα για το πνεύμα των Αγώνων.

Tegla Loroupe, επικεφαλής της αποστολής

Η Tegla Loroupe δεν ήταν απλά η επικεφαλής της αποστολής της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων, αλλά η «ψυχή» της, ή όπως περιγράφουν οι αθλητές «η μητέρα μας».

Πηγή: Getty images/ideal images/Raphael Dias / Stringer

Από τις πρώτες δοκιμαστικές «κούρσες» στην άμμο του προσφυγικού καταυλισμού της Κένυας, ως τους Αγώνες της 31ης Ολυμπιάδας, στο Ρίο, η 44χρονη Κενυάτισα συνοδεύει τους αθλητές σε κάθε τους βήμα.

Πηγή: Getty images/ideal images/Holde Schneider / Staff

Πριν έναν χρόνο, η Tegla Loroupe, κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ σε τρεις αποστάσεις, έγινε «πρωταθλήτρια» στον παγκόσμιο αγώνα για την ειρήνη.

Πρόσωπο της χρονιάς για τον ΟΗΕ το 2016, η Tegla Loroupe προετοιμάζει ήδη την νέα γενιά των προσφύγων αθλητών.

Refugee Olympic Team: Where are they now?, By Henry Young, CNN