Ιστορίες αγάπης στη νύχτα τρόμου στο Bataclan

Το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό και ακολούθησαν το ρυθμό που έδινε ο ντράμερ των Eagles of Death Metal. Το Bataclan ήταν γεμάτο και η ατμόσφαιρα μεθυστική. Για το περιοδικό Rolling Stone αποτελεί έναν από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους rock-n-roll στον κόσμο.

Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου, ο Pat και η Maria Moore βρίσκονταν στο πλήθος, ακολουθώντας την πορεία του συγκροτήματος σε 14 χώρες. Η Maria είχε χτυπήσει τα πλευρά της μία εβδομάδα πριν στη Μεγάλη Βρετανία, τίποτα όμως δεν θα τη σταματούσε από το να βρίσκεται στον κόσμο, να ανασαίνει την ένταση, να πάλλεται στο ρυθμό του συγκροτήματος.
Την ίδια ώρα και σε λίγα μέτρα απόσταση, μέσα στο σκοτάδι, η Hélène Muyal-Leiris χόρευε με έναν από τους παιδικούς της φίλους, σε μία από τις λίγες φορές που είχε αφήσει από κοντά της το 17 μηνών παιδί της. Μαζί του έμεινε ο άνδρας της, προσφέροντας στη σύζυγό του λίγες στιγμές ψυχαγωγίας. Η Hélène αγαπούσε τη μουσική, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο. Κυρίως, την ελευθερία του πνεύματος, την επιθυμία να ακολουθεί το ρεύμα της εποχής.
Η Isobel Bowdery βρισκόταν περίπου στο κέντρο του Bataclan μαζί με το φίλο της, Amaury Baudoin. Οι νεαροί εραστές είχαν εγκλωβιστεί στη μαγεία της στιγμής, στον παλμό του θεάτρου. Από πάνω τους, στον εξώστη, ο Denys Plaud, ημίγυμνος, χόρευε εκστατικά. Σε μεγαλύτερη απόσταση, με περισσότερο χώρο. Ο τραγουδιστής τον κοίταξε και χάρισε στο πλήθος μία ακόμη ερμηνεία της διασκευής του τραγουδιού των Duran Duran, "Save A Prayer." Μετά από τριάντα λεπτά συναυλίας, ο κόσμος συνέχισε να ακολουθεί τις μουσικές επιταγές του συγκροτήματος. Άλλωστε, στο πέρασμά τους από το Λονδίνο η μπάντα το είχε ερμηνεύσει μαζί με τους Duran Duran. Στο Bataclan, όμως, ήταν μόνοι τους:

Μην πεις μία προσευχή τώρα για μένα
Φύλαξέ την για το επόμενο πρωινό

Ο τρόμος της επίθεσης

Τουλάχιστον 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τις επιθέσεις των τζιχαντιστών σε επτά σημεία. Περισσότεροι από 350 τραυματίστηκαν. Το ISIS ανέλαβε την ευθύνη για την πιο αιματηρή επίθεση τρομοκρατών στη Γαλλία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα σε μία εβδομάδα συνέβησαν πολλά, άλλαξαν πολλά. Ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό ξεκίνησε, την ώρα που οι τζιχαντιστές απειλούν Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Ρώμη, Ουάσινγκτον...
Είναι πολλοί, όμως, εκείνοι που η σκέψη τους έχει εγκλωβιστεί στο βράδυ της Παρασκευής, 13 Νοεμβρίου. Στα όσα εφιαλτικά διαδραματίστηκαν στα δύο εστιατόρια, στα δύο γαλλικά καφέ, στο μπαρ, στο Σταντ ντε Φρανς, στο Bataclan.

«Είμαστε εδώ για να σας σκοτώσουμε»

Τρεις οπλισμένοι άνδρες μπήκαν από την κεντρική είσοδο. Οι δύο είχαν καλύψει με μάσκες τα πρόσωπά τους. Ήταν ντυμένοι στα μαύρα, οπλισμένοι με AK-47 και εκατοντάδες σφαίρες. «Ήρθαμε για να σας σκοτώσουμε», φώναξε ένας από αυτούς. Με κρύο αίμα και ακρίβεια στις κινήσεις τους, γέμισαν το θέατρο με κάλυκες. Όταν ο ένας πυροβολούσε, οι άλλοι γέμιζαν. Και ξανά. Ο χρόνος είχε παγώσει, σαν τρομοκρατημένος από το μακελειό. Πλήθος κόσμος έτρεξε προς τις εξόδους, κρύφτηκαν πίσω από τα μεγάφωνα, τη σκηνή. Κάποιοι παρέλυσαν από το φόβο τους, άλλοι χτυπήθηκαν από τις σφαίρες. Ο Pat Moore και η σύζυγός του είχαν ξαναζήσει τον τρόμο. Πριν από μία δεκαετία κι ενώ ετοιμάζονταν να πάνε σε συναυλία, οι τρομοκράτες της αλ Κάιντα είχαν χτυπήσει το μετρό του Λονδίνου, σκοτώνοντας περισσότερος από 50. Το ζευγάρι βρισκόταν στην αριστερή πλευρά, κάτω από τη σκηνή. Είδαν τους ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι, τα μέλη του συγκροτήματος να προσπαθούν να κρυφτούν.

Ο Pat άρπαξε τη γυναίκα του από το χέρι και την τράβηξε προς την πιο κοντινή έξοδο. Την ίδια ώρα, η Hélène Muyal-Leiris, ξάπλωνε στο πάτωμα. Δίπλα της, ο φίλος της Nicolas Strohl. Γνωρίζονταν 23 χρόνια, από δώδεκα ετών. Έμειναν εκεί, αμίλητοι, ακούνητοι. Οι οπλοφόροι εκτελούσαν όποιον έβλεπαν να κινείται, να αναπνέει. Στο μπαλκόνι, ο Denys Plaud έτρεξε προς τις σκάλες του τρίτου ορόφου. Πίσω του, ακολουθούσε το πλήθος. Νέοι που έψαχναν τρόπο για να ξεφύγουν από τον εφιάλτη. Βρήκαν καταφύγιο σε ένα μικρό δωμάτιο. Έκλεισαν την πόρτα και πίσω της έβαλαν ένα ψυγείο.

Η Isobel Bowdery, 22, και το αγόρι της, Amaury Baudoin, 24, χωρίστηκαν. Από τις σφαίρες και το πλήθος. Η Isobel έπεσε στο πάτωμα, ανάμεσα σε νεκρά πτώματα, σε λίμνες από αίμα. Κράτησε την ανάσα της. Όπως σε έναν εφιάλτη, από τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις. Στα αυτιά της έφταναν λόγια αποχαιρετισμού από ανθρώπους που πέθαιναν. Έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να σκέφτεται τους αγαπημένους της. Ο Amaury βρισκόταν κοντά στη σκηνή χτυπημένος από θραύσμα. Αναζήτησε μία έξοδο και βρέθηκε στις τουαλέτες. Μαζί του ήταν άλλοι πενήντα. Το κροτάλισμα των όπλων συνεχιζόταν. Δεν ήξερε αν η κοπέλα του ζούσε ή ήταν νεκρή.

Η Pat και η Maria Moore έτρεχαν προς την έξοδο. Την ώρα που προσπαθούσαν να μεταφέρουν μαζί τους έναν φίλο τους, πέρασε δίπλα τους ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Jesse Hughes. «Τρέξε μωρό μου, τρέξε» φώναξε η Maria Moore. Στον τρίτο όροφο, ο Denys Plaud παρέμενε εγκλωβισμένος. Πυροβολισμοί, σιγή. Μετά, ξανά το ίδιο. Σφαίρες χτύπησαν τον τοίχο. Αναρωτιόταν αν τελικά θα αντέξει. Στις τουαλέτες, ο Amaury Baudoin ένιωσε μία αταίριαστη για τις συνθήκες αισιοδοξία, προερχόμενη από το αίσθημα ενότητας με αγνώστους. Αποφάσισαν ότι αν έμπαιναν μέσα οι τρομοκράτες θα έπεφταν πάνω τους. «Την ίδια ώρα σκεφτόμουν την Isobel». Εκείνη παρέμενε ακίνητη στο πάτωμα του συναυλιακού χώρου. Ο θάνατος την παραμόνευε. Δίπλα της, ένας τραυματισμένος άνδρας της είπε να μείνει εκεί που βρισκόταν. Σκέφτηκε την οικογένειά της, τους φίλους της. Ψιθύριζε την ίδια φράση ξανά και ξανά; «σας αγαπώ». Ο Antoine Leiris ήταν στο σπίτι. Άνοιξε την τηλεόραση και άρχισε να ενημερώνεται για τα γεγονότα. Η ανησυχία τον κατέλαβε, σαν δαίμονας. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με την Hélène, τη μητέρα του παιδιού τους, μόλις 17 μηνών. Πέρασε τις επόμενες 24 ώρες ψάχνοντας σε κάθε νοσοκομείο στο Παρίσι. Δεν την έβρισκε πουθενά. Το βράδυ του Σαββάτου τον πήραν τηλέφωνο για να αναγνωρίσει το πτώμα της Hélène. «Νεκρή ή ζωντανή, ήθελα να είμαι μαζί της», είπε στο CNN.

Το ζεύγος Moore κατάφερε να φτάσει στο διαμέρισμα ενός φίλου τους. Σε κατάσταση σοκ, ήπιαν κρασί και μετά ουίσκι. Τέσσερις φίλοι τους πυροβολήθηκαν αλλά επέζησαν. Σε έναν από αυτούς έδωσαν το παρατσούκλι «Δύο Σφαίρες».

Ο Denys Plaud φυγαδεύτηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις, από το μπαλκόνι του θεάτρου. Περίοικοι του προσέφεραν καταφύγιο για τη νύχτα. Σκεφτόμενος τις αποφάσεις του, να ανέβει στον εξώστη κατά τη διάρκεια της συναυλίας, «μου έσωσε τη ζωή».

Η Hélène Muyal-Leiris έπεσε νεκρή στην αγκαλιά του παιδικού φίλου της. Ο άνδρας της αντίκρισε το άψυχο κορμί της την περασμένη Δευτέρα. Τα λόγια του στο Facebook ταξίδεψαν παντού. «Το βράδυ της Παρασκευής έκλεψες τη ζωήενός ξεχωριστού ανθρώπου, του έρωτα της ζωής μου, τη μητέρα του παιδιού μου. Αλλά δεν θα λάβεις το μίσος μου». Αργότερα, είπε στο CNN ότι «αν ήθελα να μεγαλώσει ο γιος μου ως άνθρωπος ανοικτός στον κόσμο γύρω του, όπως ήταν η μητέρα του, δεν είχα άλλη επιλογή».

Η Isobel Bowdery και ο Amaury Baudoin δεν ήταν σίγουροι ο ένας για την τύχη του άλλου. Πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να συναντηθούν ξανά. Η Isobel άκουσε τη φωνή του να την καλεί. Στην αρχή από απόσταση και μετά, από κοντά. Έτρεξε στην αγκαλιά του. Ήταν και οι δύο ζωντανοί. «Όπως ήταν ο τρόμος και ο πανικός στο χώρο, έτσι ήταν και η αγάπη», δήλωσε στο CNN. «Ήταν σημαντικό, αν η επόμενη σφαίρα ήταν για μένα, να έφευγα από τη ζωή με τις λέξεις «σας αγαπώ».

Inside the Bataclan: A night of terror, a tale of love
Anderson Cooper, Poppy Harlow, Hala Gorani, Lauren Moorhouse, Saskya Vandoorne and Florence Davey-Attlee, by CNN