Μανώλης Μητσιάς: Το τραγούδι για εμένα ξεκίνησε από την κοιλιά της μάνας μου
Ο Μανώλης Μητσιάς είναι ένας άνθρωπος που επιβεβαιώνει πως η υπεροψία δεν αφορά εκείνους που έχουν πετύχει πολλά. «Βουτάει» στο παρελθόν, θυμάται, διηγείται ιστορίες για μεγάλους και τρανούς, για μουσικές εποχές πραγματικά ένδοξες, χωρίς ίχνος έπαρσης. Ζεστός, οικείος, σαν έναν παππού που θυμάται...
Σε ένα χώρο που «ευνοεί» τις αναμνήσεις, ένα καφενέ παλαιάς κοπής από αυτούς που εξακολουθούν να υπάρχουν στο Μοναστηράκι, ξεδίπλωσε το κουβάρι μιας πορείας μισού αιώνα...
«Το ταξίδι μου ξεκίνησε από την κοιλιά της μάνας μου. Δε θυμάμαι να έχω κάνει τίποτα άλλο στη ζωή μου από το να τραγουδάω», παραδέχεται από την αρχή. Ο ίδιος, όπως λέει, ήρθε από πολύ νωρίς σε επαφή με βυζαντινή και τη δημοτική μουσική, μέσα από τις εκκλησίες, τα πανηγύρια, τις μακεδονίτικες κομπανίες που φιλοξενούσε συχνά πυκνά στο καφενείο ο πατέρας του... Οι βυζαντινοί ύμνοι και τα μακεδονίτικα τραγούδια σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ζωής του...
Με πατέρα ΕΑΜίτη και παππού Μακεδονομάχο, η πολιτική ταυτότητα καθόρισε τη ζωή του αλλά όχι και τη σταδιοδρομία του. Από νωρίς ήταν ξεκάθαρος για ένα πράγμα: Δεν ήθελε να πει «εμπορικά τραγούδια, με τη φθηνή έννοια του εμπορικού», όπως λέει.
Κι έμεινε συνεπής σ’αυτό, αν κρίνει κανείς από τις μουσικές επιλογές και τις συνεργασίες του (που περιλαμβάνουν μία ευρεία και σπουδαία γκάμα μουσουργών, από Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, Τσιτσάνη και Ξαρχάκο, μέχρι Μαρκόπουλο, Μικρούτσικο, Λεοντή και Μούτση).
Πρωτοσυνάντησε τον Μίκη Θεοδωράκη αποκλεισμένο στο Βραχάτι. Ουσιαστικά, αναζητούσε «ψήφο εμπιστοσύνης», έγκριση από έναν μεγάλο για να συνεχίσει αυτό που αγαπούσε... «Προχώρει», του είπε εκείνος και του έδωσε τέσσερα τραγούδια – για αρχή...
Σε αντίθεση με εκείνον, οι νέοι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες «δεν ψάχνουν την επιβεβαίωση αλλά την επιτυχία. Νομίζουν πως μέσα από μία επιτυχία, ένα ‘’σουξέ’’, όπως λέμε, θα καθιερωθούν. Όμως, από τη μία μέρα στην άλλη, δε γίνεσαι. Τα παιδιά είναι ανυπόμονα».
Ο 70χρονος ερμηνευτής δηλώνει σοκαρισμένος με την αδιαφορία και τη βία που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που, μέσω Ελλάδας, προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη της ελπίδας: «Για τον σημερινό άνθρωπο που έχει πάει στο φεγγάρι και θέλει να πάει και σε άλλους πολιτισμούς, είναι θλιβερό το να μην μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να πάνε από τη μία χώρα στην άλλη, να μην τους δίνεται ένας τόπος να ζήσουν...», λέει ο ίδιος και επιμένει πως πολιτισμός παίζει το σημαντικότερο ρόλο στη διαχείριση αυτής της κρίσης: «Ο πολιτισμένος άνθρωπος ποτέ δε θα έκανε τέτοια βίαια πράγματα. Όταν η παιδεία έχει το χαμηλότερο ποσοστό από το κράτος, καταλαβαίνει κανείς πως θέλουν τον άνθρωπο να είναι αγράμματος, αμαθής, να έχει μία υποκουλτούρα».
Βία, αδιαφορία και ολίγη ανθρωπιά σε έναν κόσμο όπου «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί», όπως λέει κι ο ποιητής που ο Μανώλης Μητσιάς και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη τιμούν, σε μία σειρά εκδηλώσεων...