Παριζιάνικος αέρας στο κέντρο της Αθήνας

Αρκετά χρόνια πίσω, δεν ήταν πολλοί μόνο οι Γάλλοι που έζησαν σε αυτή τη γειτονιά, αλλά και οι εξέχουσες μορφές των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών, όπως ο Καβάφης, ο Καλομοίρης, ο Φίνος, ο Καρυωτάκης, τόσοι και τόσοι ηθοποιοί που επέλεξαν αυτή την περιοχή για τα πολλά της θέατρα. «Όλο αυτό το πέρασμα άφησε πίσω του μια ενέργεια την οποία ανακαλύπτουμε σιγά σιγά, βασιζόμαστε σε αυτή και προχωράμε,» είπε στο CNN Greece ο Μάριος Στρόφαλης, μουσικός και διευθυντής του φεστιβάλ “To Μικρό Παρίσι των Αθηνών”.

«Ή θα φύγω ή θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξω αυτές τις συνθήκες ζωής»

Γέννημα θρέμμα του Μεταξουργείου, ο Μάριος Στρόφαλης έζησε για ένα διάστημα στο ...μεγάλο Παρίσι πριν επιστρέψει και πάλι στην παλιά του γειτονιά. «Όταν επέστρεψα, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, με πολλή εγκληματικότητα... έβλεπες στους δρόμους ότι η ζωή δεν αξίζει. Εκεί είπα ότι ή θα φύγω ή θα μείνω και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξω αυτές τις συνθήκες ζωής,» μας εξήγησε.

Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών. Το κοσμοπολίτικο φεστιβάλ που ξεκίνησε πριν 4 χρόνια από μια μικρή ομάδα καλλιτεχνών, έχει σήμερα πολλαπλασιάσει τη δυναμική και τις δράσεις του και αποτελεί πλέον ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς του φθινοπώρου, αλλά και της πόλης.

«Πολιτισμός η απάντηση σε κάθε πόλεμο»

Και η αποστολη του; «Ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον γεμάτο πολιτισμό,τέχνες, αγάπη, ειρήνη, όμορφα συναισθήματα και δημιουργικότητα,» μας είπε με αισιοδοξία ο κ. Στρόφαλης. «[Αυτά] είναι ο μονόδρομός μας. Η αλληλεγγύη, το να δημιουργούμε ομάδες και κινήματα στις τέχνες και στον πολιτισμό είναι η απάντηση σε κάθε διαμάχη, σε κάθε πόλεμο,» τόνισε.

Κάπως έτσι η Μονμάρτρη μεταφέρθηκε για λίγο στον πεζόδρομο της Μαιζώνος που γέμισε μουσικές, χορό, ξυλοπόδαρους και υπαίθριους ζωγράφους, παρασέρνοντας κατοίκους και περαστικούς σε ένα νοερό ταξίδι. Η φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων μας εντυπωσίασε με ένα ρεπερτόριο που δεν είχαμε συνηθίσει και η ομάδα κρουστών Quilombo ξεσήκωσε τα πόδια μας στο ρυθμό της σάμπα.

Η αίσθηση της κοινότητας -ξανά!

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η Μαιζώνος γέμισε ζεστά χαμόγελα, κέφι, παιδικές φωνές και χρώμα... Στα γελαστά πρόσωπα των μεταναστών που συνωνστίζονταν στα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών η ταλαιπωρία έδωσε για λίγο τη θέση της στη χαρά, ενώ backpackers και low budget τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου συμμετείχαν στη γιορτή μαζί με τους περίοικους που άφηναν το σπίτι τους και κατέβαιναν στο δρόμο...

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι, εύλογα θα αναρωτηθεί: τι κοινό μπορεί να έχει στ' αλήθεια αυτή η γωνιά της Αθήνας με την Πόλη του Φωτός; Δεν είναι τα επιβλητικά κτίρια, δεν είναι η λάμψη, σίγουρα δεν είναι κάποια καρτ-ποσταλική γραφικότητα. Αυτό που ξαναβρίσκει κανείς πριηγούμενος στο "Μικρό Παρίσι" -αυτό που λείπει συχνά από την Αθήνα, αλλά είναι πολύ έντονο στις παριζιάνικες λαϊκές γειτονιές- είναι το πνεύμα της συμμετοχής, η αίσθηση μιας ζωντανής κοινότητας μέσα στην πόλη που δημιουργεί, προβληματίζεται, επικοινωνεί, συζητά ανοιχτά για όσα την απασχολούν, η αίσθηση ενός ζωντανού κυττάρου που εξελίσσεται σε κοινή θέα, χωρίς βιτρίνα, χωρίς φανφάρες, χωρίς προσποιήσεις, με αλληλεγγύη, ζεστασιά και αυθεντικότητα.

«Να δώσουμε ο ένας στον άλλον το χέρι και τις ιδέες μας»

«Αυτό που επιδιώκω είναι να γίνουμε παρέα, να γίνουμε ομάδα [...] και να δημιουργήσουμε, να εκφραστούμε” μας είπε η εικαστικός και εκπαιδευτικός Βασιλική Σπύρου, που προσκάλεσε τους περαστικούς να βάλουν τη δική τους πινελιά στο μεγάλο πίνακα που είχε στηθεί στον πεζόδρομο. «Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, ο πολιτισμός μπορεί πολύ εύκολα να γίνει το εισιτήριο για να δώσουμε ο ένας στον άλλον το χέρι και τις ιδέες μας,» πρόσθεσε.

Και είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα -ευτυχώς- ακόμα συμβαίνει αυτή η ανταλλαγή, αρκεί να δώσει κάποιος το έναυσμα, να βρεθεί μια αφορμή. "Ζωντάνια και αισιοδοξία για τα πράγματα," μας είπε ο Βασίλης, που ακολουθεί το φεστιβάλ από τα πρώτα του βήματα, όταν τον ρωτήσαμε τι είναι αυτό που βρίσκει εδώ και του λείπει από την πόλη τις υπόλοιπες μέρες.

10 ημέρες γεμάτες τέχνη

Φέτος το φεστιβάλ διαρκεί 10 ημέρες και φιλοξενεί 600 καλλιτέχνες, ενώ στο πλούσιο πρόγραμμά του περιλαμβάνονται πολλες δράσεις δρόμου, 15 θεατρικές πραστάσεις, 7 διαλέξεις, παιχνίδια, εκπαιδευτικά προγράμματα στα ανοιχτά σχολεία της πόλης, 9 ομαδικές εκθέσεις και 50 συναυλίες σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους.

Και φυσικά, Παρίσι χωρίς τζαζ δε γίνεται. Για το σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα και το κουαρτέτο του, αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που συμμετέχουν στο “Μικρό Παρίσι”. Άλλωστε στο φεστιβάλ, που συνδυάζει τον κοσμοπολιτισμό με τη λαϊκή κουλτούρα, μουσικές όπως η τζαζ βρίσκουν το φυσικό τους χώρο και συναντούν το πιστό τους κοινό.

Μέσα στα 4 χρόνια ζωής του, το άλλοτε μικρό φεστιβάλ έχει κερδίσει την αγάπη του κόσμου, αφού το κοινό του κάθε χρόνο μεγαλώνει, αλλά και την υποστήριξη φορέων όπως ο Δήμος Αθηναίων, η Περιφέρεια Αττικής, ο ΟΣΕ, η Γαλλική Πρεσβεία.

Κάτω από την πλατεία Βάθη το Παρίσι, όπως κάτω από τα πεζοδρόμια η παραλία...

Αν λοιπόν το Παρίσι της Γαλλίας σας πέφτει λίγο μακριά ή ...ακριβά, προτού μελαγχολήσετε, αφιερώστε λίγο χρόνο για να ανακαλύψετε το μικρό Παρίσι της Αθήνας, που μπορεί να έχει αυτές τις μέρες την τιμητική του, όμως ζει όλο το χρόνο δίπλα μας, έκει απ’όπου οι περισσότεροι στρέφουν το βλέμμα.