Το εμβληματικό έργο "Ένα τέλος - μια αρχή" του Νίκου Αλεξίου μαγεύει τους περαστικούς στην Κοτζιά

Με αφορμή τον εορτασμό των 175 χρόνων από την ίδρυσή της, η παλαιότερη τράπεζα της χώρας προσκαλεί τους διερχόμενους από την πλατεία Κοτζιά και την πολυσύχναστη οδό Αιόλου να σταθούν για λίγο μπροστά στο εμβληματικό έργο του Νίκου Αλεξίου (1960 – 2011), ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες.

“Χρωματικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε ατέλειωτες σχεδιαστικές παραλλαγές «ρέουν» στην επίπεδη επιφάνεια της πρόσοψης, μεταλλάσσοντας συνεχώς μορφή, ένα χάος, ωστόσο δομημένο, που σέβεται το μέτρο, το ρυθμό την αρμονία,” σημειώνει η Δρ Όλγα Μεντζαφού, Καλλιτεχνική σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Το έργο με τίτλο “Ένα τέλος - μια αρχή”, το οποίο εκπροσώπησε τη χώρα μας στη 52η Biennale της Βενετίας το 2007, είναι εμπνευσμένο από τα μοτίβα του επιδαπέδιου ψηφιδωτού της Μονής Ιβήρων, στο Άγιο Όρος, όπου ο Νίκος Αλεξίου διέμεινε για αρκετούς μήνες.

«Αυτό το σχέδιο, αυτές οι γραμμές βρίσκονται σε ένα όριο, σε ένα μεταίχμιο. Είναι ο θάνατος και η γέννηση ταυτόχρονα. Είναι το τέλος και η αρχή μαζί» ανέφερε ο ίδιος σχολιάζοντας το έργο του.

Όπως διαπιστώσαμε και οι ίδιοι, η γοητεία που ασκεί το έργο στο θεατή του είναι ισχυρή. Τα γιγάντια μοτίβα που συνεχώς αλλάζουν θέση, χρώμα και μορφή, διατηρώντας ωστόσο ένα σταθερό ρυθμό μεταβολής, αυτά τα ψυχεδελικά αραβουργήματα -όπως θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς- δημιουργούν μια αίσθηση συγκέντρωσης και αρμονίας που σε κάνει να μη θες να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους -μια απροσδιόριστη, αλλά επίμονη, αίσθηση ευδαιμονίας.

Άλλωστε η επανάληψη και η συμμετρία είναι δύο βασικά εργαλεία που η θρησκευτική τέχνη, η διακοσμητική, ο χορός και η ποίηση χρησιμοποιούν διαχρονικά για να προσεγγίσουν το Θεό και, άρα, την ευτυχία. Και ο Νίκος Αλεξίου, δεινός μελετητής της θρησκευτικής τέχνης και στοχαστής, το γνώριζε καλά αυτό.