Πώς ένας παράνομος μετανάστης θυσίασε μια ζωή στις ΗΠΑ για να σώσει ένα παιδί

Εκείνη βρισκόταν τραυματισμένη και παγιδευμένη μέσα στο στραπατσαρισμένο τους αυτοκίνητο, και το αγόρι είχε καταφέρει να βγει για να αναζητήσει βοήθεια.

Βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με το Μεξικό και νωρίτερα είχε δει ένα ελικόπτερο της συνοριοφυλακής να περιπολεί. Ήλπιζε ότι με τον καθρέφτη θα μπορέσει να του κάνει σινιάλο. Αλλά το ελικόπτερο δεν φαινόταν πουθενά τώρα και το κινητό τηλέφωνο της μητέρας του δεν είχε σήμα. Και τότε, μέσα στο σούρουπο, είδε έναν άγνωστο να πλησιάζει.

Ο 26χρονος Μανουέλ Κόρντοβα είχε περάσει πριν από τρεις μέρες παράνομα τα σύνορα με το Μεξικό, σχεδιάζοντας να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Είχε καταφέρει να αποφύγει τις αρχές και τους εγκληματίες που λήστευαν μετανάστες στην έρημο, και αν ήταν λίγο τυχερός θα έφτανε στην Τούσον ή το Φίνιξ για να βρει τη δουλειά που χρειαζόταν για να συντηρήσει την οικογένειά του στην πατρίδα.

Είχε ξεκινήσει από τη μικρή πόλη Μαγκνταλένα ντε Κίνο, όπου δούλευε σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε χειρουργικές μπλούζες. Τα 100 δολάρια που κέρδιζε την εβδομάδα δεν έφταναν για να συντηρήσει τις δύο κόρες και το τρίτο παιδί που περίμενε η σύζυγός του. Δεν ήταν η πρώτη φορά προσπαθούσε να περάσει στις ΗΠΑ. Τον είχαν πιάσει και τον είχαν στείλει πίσω μερικές φορές στο παρελθόν. Αυτή τη φορά, ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει.

Αλλά τώρα αυτός ο άνθρωπος είχε να κάνει μια επιλογή. Μπορούσε να συνεχίσει το δρόμο του, ασφαλής προς το παρόν από τη συνοριοφυλακή. Ή μπορούσε να μείνει, να βοηθήσει το αγόρι και να ρισκάρει να τον πιάσουν οι ίδιοι άνθρωποι που απέφευγε τις τελευταίες τρεις μέρες. Επέλεξε το δεύτερο.

Μια απόφαση ζωής

Το αγόρι ήξερε μερικές λέξεις στα ισπανικά. Με σκόρπιες λέξεις και χειρονομίες, ο Μανουέλ κατάλαβε τι είχε συμβεί και κατέβηκε την απότομη πλαγιά μέχρι που βρήκε το βαν. Μπορούσε να ακούσει την τραυματισμένη γυναίκα να αναπνέει βαριά, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να ανοίξει κάποια πόρτα και να την τραβήξει έξω. Ακόμα χειρότερα, το όχημα ισορροπούσε στην άκρη μιας χαράδρας και θα μπορούσε να κατρακυλήσει ακόμη βαθύτερα στο φαράγγι.

Επιστρέφοντας στην άκρη του δρόμου, μάζεψε ξύλα και άναψε μια δυνατή φωτιά, για ζεστασιά και για σήμα κινδύνου, σε περίπτωση που κάποιος εκεί έξω μπορούσε να το δει και να φέρει βοήθεια. Ο μικρός Κρις, εξαντλημένος και ανήμπορος να βοηθήσει τη μητέρα του, αποκοιμήθηκε. Ο Μανουέλ επέστρεφε συνεχώς στο βαν για να ελέγξει τη μητέρα του αγοριού. Μέχρι που γύρω στα μεσάνυχτα δεν μπορούσε πια να ακούσει την αναπνοή της.

Το πρωί, δύο κυνηγοί πέρασαν από το δρόμο με ένα φορτηγάκι. Ο Μανουέλ τους έκανε νόημα. Είχαν δορυφορικό τηλέφωνο και κάλεσαν βοήθεια. Ο Μανουέλ είχε ακόμη χρόνο να συνεχίσει για την Τουσόν ή το Φοίνιξ. Αλλά κάτι είχε αλλάξει μέσα του εκείνη τη νύχτα. Και αποφάσισε να μείνει με τον Κρις μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.

Χειροπέδες και χειροκρότημα

Το ασθενοφόρο ήρθε. Μαζί και η πυροσβεστική για να απεγκλωβίσει τη γυναίκα από το βαν. Μαζί και η συνοριοφυλακή…

Αρχικά φόρεσαν χειροπέδες στον Μανουέλ, τις οποίες αφαίρεσαν ζητώντας συγγνώμη, όταν μίλησαν με το αγόρι. «Συγχώρεσέ με, αλλά είναι η δουλειά μου», θυμάται να του λέει ένας συνοριοφύλακας. «Είσαι παράνομα εδώ». «Κανένα πρόβλημα», απάντησε εκείνος. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν ανακουφισμένος που θα επέστρεφε σπίτι του. Ζήτησε μόνο δύο πράγματα: Ένα τσιγάρο, και να παραμείνει εκεί λίγο ακόμα για να παρακολουθήσει τους διασώστες να ανασύρουν το βαν. Εξακολουθούσε να ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο η μητέρα του Κρις είχε επιβιώσει. Από τα νοήματα που έκαναν ο ένας στον άλλον, κατάλαβε ότι η γυναίκα είχε φύγει...

Μπαίνοντας στο όχημα της συνοριοφυλακής συνειδητοποίησε ότι μέσα σε όλα αυτά δεν είχε προλάβει να αποχαιρετήσει το αγόρι πριν το πάρουν οι τραυματιοφορείς με το ασθενοφόρο. Εκείνον, τον αποχαιρέτησαν όμως οι πυροσβέστες που έμαθαν τι είχε κάνει για το αγόρι. Τον χειροκροτούσαν καθώς η συνοριοφυλακή τον γύριζε πίσω στο Μεξικό.

«Τι έκανες όσο έλειπες;»

Λίγες μέρες μετά, πίσω στη Μαγκνταλένα, ο πατέρας του τον ρώτησε ανήσυχος: «Τι έκανες όσο έλειπες;». Από τον σοφέρ του δημάρχου της πόλης, που ήταν φίλος του, είχε μάθει ότι Αμερικανοί αναζητούσαν τον Μανουέλ και ο δήμαρχος ήθελε να τον συναντήσει. Ο Μανουέλ διηγήθηκε στον πατέρα του την ιστορία για το τροχαίο δυστύχημα, το μικρό αγόρι που προσπάθησε να βοηθήσει και τη μητέρα που δεν μπόρεσε να σώσει. Και μαζί κατευθύνθηκαν προς το δημαρχείο.

Λιγότερο από δύο εβδομάδες αφότου τον είχαν διώξει από τις ΗΠΑ, ο Μανουέλ βρέθηκε να περνάει ξανά τα σύνορα. Αυτή τη φορά τον περίμεναν αστυνομικοί, πυροσβέστες και διπλωμάτες για να του σφίξουν το χέρι και να του δώσουν τιμητικές πλακέτες. Και ένα τσούρμο δημοσιογράφων που ήθελαν να δημοσιεύσουν την ιστορία του.

Εκείνος, σοκαρισμένος από τους προβολείς και την ξαφνική δημοσιότητα, κατάφερε να πει μόνο «gracias». Και το μυαλό του ήταν σε κάποιον που δεν ήταν εκεί, το μικρό αγόρι που έχασε τη μητέρα του.

Το αγόρι, 16 χρόνια μετά

Δύο μήνες πριν χάσει τη μητέρα του στο δυστύχημα, ο Κρις είχε χάσει και τον πατέρα του. Ορφανός πια, είχε μετακομίσει στο Πίτσμπουγκ της Πενσιλβάνια όπου ζούσε με την αδελφή του πατέρα του.

Δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια των γονιών του. Μετά από μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής στη νέα του ζωή, άρχισε να διαβάζει περισσότερο, σπούδασε βιολογία, όπως είχε κάνει και η μητέρα του, και αποφοίτησε το 2020 με πτυχίο νοσηλευτικής από το Πανεπιστήμιο Duquesne.

Στα 25 του χρόνια σήμερα, εργάζεται ως νοσηλευτής στο νοσοκομείο UPMC Shadyside στο Πίτσμπουργκ, με ειδίκευση στους καρδιοπαθείς. Δεν μιλάει για όσα συνέβησαν πίσω στο 2007 – τα γνωρίζουν οι στενότεροι φίλοι του αλλά όχι οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του. Και εξακολουθεί να σκέφτεται συνέχεια τον άνδρα που τον έσωσε εκείνο το βράδυ. Έχει σχεδόν την ίδια ηλικία που είχε εκείνος τότε. Μεγαλώνοντας δεν ήθελε να διαβάσει τις παλιές εφημερίδες για το τι συνέβη τότε, ήταν οδυνηρό για εκείνον. Δεν ξέρει τι απέγινε ο Μανουέλ, αλλά αν συναντιόντουσαν ποτέ ξανά με κάποιο τρόπο, θα ήθελε να του πει «ευχαριστώ».

«Θα το ξαναέκανες;»

Για χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ στην έρημο, οι δημοσιογράφοι συνέχιζαν να αναζητούν τον Μανουέλ. Η ιστορία για τον μετανάστη που θυσίασε το όνειρό του για να βοηθήσει έναν ξένο την Ημέρα των Ευχαριστιών έχει γίνει κάτι σαν μύθος. Οι ιερείς την αναφέρουν στα κυριακάτικα κηρύγματά τους, μιλώντας για τον καλό Σαμαρείτη. Ενέπνευσε μέχρι και ένα μιούζικαλ, το «Man from Magdalena». Ακόμη και τώρα, 16 χρόνια αργότερα, έχοντας φύγει από τη Μαγκνταλένα και ζώντας στην πόλη Μεξικάλι, κοντά στα σύνορα, όταν επιστρέφει στη γενέτειρά του κάποιοι τον υποδέχονται φωνάζοντας «κοιτάξτε, είναι ο ήρωας της Μαγκνταλένα!».

Θα μπορούσε αντί για όλες αυτές τις πλακέτες που μάζεψε να είχε λάβει μια τιμητική βίζα για να μπορέσει να ζήσει και να δουλέψει νόμιμα στις ΗΠΑ; Ένας βουλευτής της Αριζόνα κατέθεσε σχετική πρόταση, αλλά δεν πέρασε ποτέ από την επιτροπή του Κογκρέσου.

Ο Μανουέλ δεν προσπάθησε ποτέ ξανά να περάσει τα σύνορα. Σήμερα είναι 47 ετών, εργάζεται σε ένα παζάρι, έχει επτά παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Μερικές φορές ξυπνάει τη νύχτα κρατώντας σφιχτά την άκρη της κουβέρτας του. Στα όνειρά του, είναι ακόμα εκεί, στο φαράγγι, προσπαθώντας να ανοίξει την πόρτα του βαν.

Οι δημοσιογράφοι δεν τον καλούν πια, αλλά οι φίλοι που παίζουν ποδόσφαιρο μαζί του, κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις: «Γιατί σταμάτησες;». «Πώς ήταν;». «Αν μπορούσες να το ξανακάνεις, θα έκανες την ίδια επιλογή;». Αυτό το τελευταίο είναι εύκολο να το απαντήσει ο Μανουέλ. «Χίλιες φορές. Χωρίς να το σκεφτώ ή να αμφιβάλλω».

Με πληροφορίες από: A migrant crossed the border and found a scared, 9-year-old Arizona boy alone in the desert. The encounter changed them both by Catherine E. Shoichet and Thomas Lake, CNN