Ένας υπόγειος «Ψυχρός Πόλεμος»: Μαραθώνιος ΗΠΑ και Κίνας με έπαθλο το… διαδίκτυο

Αυτό είναι ποια από τις δύο υπερδυνάμεις θα καταφέρει να κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά ανάπτυξης υποθαλάσσιων καλωδίων οπτικών ινών και κατά συνέπεια θα έχει τον έλεγχο της διακίνησης της πληροφορίας και του ίντερνετ με τις ΗΠΑ να είναι -προσώρας- ο μεγάλος νικητής.

O «πόλεμος» δεν περιορίζεται μόνο στα βάθη της θάλασσας αλλά πολύ πιο συχνά μεταφέρεται σε αίθουσες συσκέψεων εταιρειών και στα κέντρα εξουσίας πίσω από κλειστές πόρτες με τους εμπλεκόμενους να εξαντλούν όλα τα μέσα πίεσης και διαπραγματευτικά χαρτιά ώστε να επιτευχθεί ο στόχος με κάποιους να μιλούν για ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Υπολογίζεται ότι 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα από υποθαλάσσια καλώδια υπάρχουν τώρα στους ωκεανούς με τον πρώτο λόγο για την κατασκευή τους να έχουν εταιρείες από τη Γαλλία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Ωστόσο, και η Κίνα έχει δημιουργήσει το δικό της δίκτυο για να εξυπηρετήσει τις δικές της ανάγκες και της ανάγκες συμμάχων της.

Η κίνηση αυτή από την πλευρά του Πεκίνου έχει δημιουργήσει έντονη ανησυχία για το ποιος είναι ο κάτοχος και ποιος έχει την ευθύνη για τη διαχείριση των υποδομών του διαδικτύου.

Εύλογα καθώς τουλάχιστον το 95% των παγκόσμιων δεδομένων από τηλεφωνήματα μέχρι email και απόρρητες πληροφορίες μεταφέρονται από χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων οπτικών ινών που βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας.

Πώς οι Αμερικανοί έβγαλαν τους Κινέζους από το παιχνίδι

Αποκαλυπτικό του πώς η Ουάσιγκτον αποκλείει τους Κινέζους από οποιοδήποτε επενδυτικό σχήμα, φοβούμενη κατασκοπεία, υποκλοπές και παρακολουθήσεις, είναι αυτό που συνέβη το 2018 όταν ανάγκασε την China Mobile να αποχωρήσει από επενδυτικό σχήμα από κοινού με τη ΜΕΤΑ και την Amazon για την κατασκευή καλωδίου που θα συνέδεε την Καλιφόρνια με τη Σινγκαπούρη, την Μαλαισία και το Χονγκ Κονγκ.

Το έργο τελικά ακυρώθηκε το 2022 και ενώ είχαν ήδη κατασκευαστεί 12.000 χιλιόμετρα καλωδίου στον Ειρηνικό με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια να έχουν χαθεί στη θάλασσα.

Ο λόγος ήταν αν το έργο ολοκληρωνόταν θα δημιουργούσε μια πολύ γρήγορη σύνδεση μεταξύ της Κίνας και του υπόλοιπου κόσμου, ενώ θα της προσέφερε δίχτυ προστασίας στην περίπτωση που αποκλειστεί από επενδύσεις όπου συμμετέχουν οι Αμερικανοί στο μέλλον.

Σύμφωνα με την Telegeography η κινεζική ΗΜΝ Tech έχει συμμετοχή μόνο στο 10% των έργων με την γαλλική ASN να έχει την μερίδα του λέοντος με 41% και την αμερικανική SubCom να ακολουθεί με 21%.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι οπτικές ίνες έχουν χωρίσει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Αρκετές χώρες όπως η Κίνα, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία δεν έχουν κρύψει τη φιλοξοξία τους να δημιουργήσουν την δική τους υποδομή πρόσβασης στο διαδίκτυο όπου θα έχουν μεγαλύτερο έλεγχο. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι σε θέση αποκλείσουν την πρόσβαση σε ιστότοπους ή να κλείσουν το ίντερνετ σε περίπτωση αναταραχής για να μην υπάρχει πρόσβαση στην πληροφόρηση.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Πολλά από τα καλώδια που έχουν κατασκευάσει οι Αμερικανοί επιδιορθώνονται από κινεζικές εταιρείες ενώ ειδικοί υποστηρίζουν ότι η αποστολή δεδομένων μπορεί να διαταραχθεί ανεξάρτητα από το ποιος έχει κάνει την κατασκευή.

Τρομακτικό αν αναλογιστεί κανείς ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις πάνω από 10 τρισεκατομμύρια δολάρια οικονομικές συναλλαγές μεταφέρονται μέσω αυτών των καλωδίων καθημερινά και όχι μέσω δορυφόρων, όπως είναι η συνήθης αντίληψη.

Πρακτικά ο τρόπος λειτουργίας είναι ο εξής: η κατασκευάστρια εταιρεία φτιάνει και στη συνέχεια πουλά την πρόσβαση στο δίκτυο των οπτικών ινών σε πελάτες σε όλον τον κόσμο. Πολλοί επενδυτές ήδη εξαρχής αποκλείουν τους Κινέζους φοβούμενοι ότι η Ουάσιγκτον στο πλαίσιο της πολιτικής «Καθαρά Δίκτυα» θα παγώσει το έργο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Κίνα μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Παρά τον πόλεμο που δέχεται από τις ΗΠΑ έχει καταφέρει να διασφαλίσει έργα σε ασιατικές, αφρικανικές και λατινοαμερικανικές χώρες εκμεταλλευόμενη τις πολιτικοοικονομικές συνθήκες στο πλαίσιο της εφαρμογής της πολιτικής του «ψηφιακού δρόμου του μεταξιού», αλλά και χτίζοντας δρόμους, σιδηροδρόμους και λιμάνια σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Αν η Ουάσιγκτον δεν είναι έτοιμη να συνεργαστεί με την Κίνα κάποιες άλλες χώρες και οι ηγέτες τους ακολουθούν διαφορετικό δρόμο. Το καλώδιο Peace που συνδέει το Πακιστάν με τη Γαλλία μέσω Κένυας χρηματοδοτήθηκε και και κατασκευάστηκε από κινεζικές εταιρίες, καθώς ο Εμανουέλ Μακρόν θέλει να διατηρήσει τους οικονομικούς και εμπορικούς δεσμούς με το Πεκίνο. Το ίδιο έχει κάνει και η Γερμανία.

Με το μεγαλύτερο φόβο της Ουάσιγκτον να είναι η πρόσβαση και ο έλεγχος του διαδικτύου από το Πεκίνο, ο στόχος της χώρας του Κόκκινου Δράκου είναι ένας σύμφωνα με τον Τζέιμς Λιούις του κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών στην Ουάσιγκτον:

«Οι Κινέζοι θέλουν χρήμα. Δεν θέλουν να καταστρέψουν το ίντερνετ, θέλουν να το κατέχουν».

Ακόμη και αν είναι έτσι πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι αν οι Κινέζοι κυριαρχήσουν θα είναι πιο εύκολο να γίνεται παρακολούθηση, οι χρήστες να μην απολαμβάνουν τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες ενώ θα γίνει πιο δύσκολο να γίνονται οι συναλλαγές.

Σημειώνεται ότι ήδη οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν απαγορεύσει την κινεζικής εφαρμογής TikTok από συσκευές που ανήκουν σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και μπορεί να περιέχουν ευαίσθητες πληροφορίες για λόγους εθνικής ασφαλείας.

Η Κίνα με τη σειρά της ήδη έχει επιβάλλει περιορισμούς στις ιστοσελίδες που έχουν πρόσβαση οι πολίτες της ενώ απαγορεύει εφαρμογές από τεχνολογικούς γίγαντες όπως η Google, η YouTube, το Facebook και το Twitter.

Ταυτόχρονα το Πεκίνο περνά στην αντεπίθεση δρομολογώντας σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, την κατασκευή του υπόγειου καλώδιου που θα συνδέει την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.

Το καλώδιο που θα έχει την ονομασία ΕΜΑ (Ευρώπη - Μέση Ανατολή - Ασία) θα έχει κόστος κατασκευής 500 εκατομμύρια δολάρια θα συνδέει το Χονγκ Κονγκ με την επαρχία Χαινάν και από εκεί θα πηγαίνει Σιγκαπούρη, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο και Γαλλία.

Ουσιαστικά πρόκειται για το αντίπαλο δέος του αμερικανικού υπόγειου καλωδίου SeaMeWe-6 που επίσης θα συνδέει τη Σιγκαπούρη με τη Γαλλία, μέσω Πακιστάν, Σαουδικής Αραβίας, Αιγύπου και άλλων χωρών. Στόχος είναι η κατασκευή να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2025.

Αρκεί φυσικά να μην υπάρξει μία ακόμη παρέμβαση της Ουάσιγκτον οδηγώντας σε πρόωρο τέλος τις φιλοδοξίες του Πεκίνου.