Ίμια: Τι θα συνέβαινε αν η κρίση ξεσπούσε σήμερα

Η Αθήνα προέβη σε σημαντική ενίσχυση του οπλοστασίου της αλλά και των διεθνών συμμαχιών της, ώστε να περιφρουρεί ακόμη πιο αποτελεσματικά την κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Όμως, και το 1996, όπως αναφέρουν απόστρατοι πλέον Αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων που έζησαν την κλιμάκωση από πρώτο χέρι, η Ελλάδα είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και αν ξεσπούσε ο πόλεμος, η εξέλιξη του, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες θα ήταν ιδιαίτερα δυσμενής για την Τουρκία.

Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία είχε τότε σημαντικό πλεονέκτημα, όπως και το Πολεμικό Ναυτικό. Οι καιρικές συνθήκες της νύχτας της 30ης προς 31η Ιανουαρίου ήταν ιδιαίτερα δύσκολες με πολύ χαμηλή νέφωση και τα F-16 της Τουρκίας παρέμεναν καθηλωμένα στις βάσεις τους. Το ίδιο και τα ελληνικά F-16.

Ωστόσο, 16 ελληνικά Mirage 2000 φορτωμένα με αντιπλοϊκά βλήματα βρίσκονταν στον αέρα και είχαν ολόκληρο το Αιγαίο στο στόχαστρό τους, πετώντας κυρίως μέσα στα σύννεφα.

Στοχοποιημένος ήταν από νωρίς και ο τουρκικός Στόλος, ο οποίος δεν δοκίμασε να ξεμυτήσει από τους Ναυστάθμους. Η ανάπτυξη των ελληνικών Μονάδων Επιφανείας σε θέσεις – κλειδιά στο Αρχιπέλαγος δεν άφησε περιθώρια στους Τούρκους Ναυάρχους.

Τι θα συνέβαινε, όμως, αν μια ανάλογη κρίση ξεσπούσε σήμερα;

Η ελληνική απάντηση θα ήταν αναμφίβολα άμεση και δυναμική. Οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια μέσα με μικρές προσθήκες, οι οποίες δεν μπορούν να ανατρέψουν τις ισορροπίες. Αντιθέτως, το ελληνικό οπλοστάσιο έχει ενισχυθεί εντυπωσιακά, με νέα αλλά και πανίσχυρα οπλικά συστήματα.

Ακόμη και το αριθμητικό πλεονέκτημα που είχε η Τουρκία τείνει να εξαλειφθεί ενώ ποιοτικά υπάρχει πλέον χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Η απάντηση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στο υποθετικό ερώτημα «τι θα συμβεί αν οι Τούρκοι επιχειρήσουν να αποβιβαστούν σε ένα ελληνικό νησί ή σε βραχονησίδα» κινείται ανάμεσα στο «πρώτα θα τους κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιοι είναι» και το «θα ισοπεδώσουμε την περιοχή που θα πατήσουν». Η Ελλάδα αποκτά επιχειρησιακές δυνατότητες που δεν διέθετε πριν από 27 χρόνια.

Τα μαχητικά αεροσκάφη Rafale, είναι ήδη σε θέση να εγγυηθούν την αεροπορική υπεροχή στο Αιγαίο, μετατρέποντας το Αρχιπέλαγος σε «Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων» και μαζί με τον Στόλο των F-16 και των Mirage 2000-5 θα δώσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Τα τουρκικά F-16 είναι μαχητικά παλαιότερης τεχνολογίας και εξαιτίας του αμερικανικού εμπάργκο, είναι δεδομένο ότι οι διαθεσιμότητες τους κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Στη θάλασσα, τα νέα δεν θα ήταν καλύτερα για τον τουρκικό Στόλο. Αν κάτι μάθαμε από την κρίση του 2020, είναι ότι στο Αιγαίο το πάνω χέρι έχει ο ελληνικός Στόλος. Η άμεση ανάπτυξη ακόμη και των παλαιότερων Μονάδων Κρούσης, όπως οι Φρεγάτες S είναι ικανή να εγκλωβίσει τα τουρκικά πλοία στα στενά.

Παράλληλα οι Πυραυλάκατοι από τις «κρυψώνες» τους αλλά και τα Υποβρύχια από κομβικά σημεία του βυθού, ελέγχουν πλήρως ό,τι κινείται μέσα στο Αιγαίο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τεράστιες ανάγκες για νέες πλώρες, οι οποίες πρέπει να καλυφθούν άμεσα. Η πρόσκτηση των γαλλικών Φρεγατών FDI Belharra θα δώσει σημαντική ανάσα στον Στόλο αλλά απαιτούνται και άλλα πλοία ώστε να μη χαθεί το πλεονέκτημα στη θάλασσα.

Ένα πεδίο στο οποίο η Τουρκία φαινομενικά υπερτερεί είναι τα Μη Επανδρωμένα Αεροσκάφη. Οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες βεβαίως αμφισβητούνται, ειδικά με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα πεδία συγκρούσεων της Ουκρανίας. Όμως, η Ελλάδα, αν και δεν διαθέτει ανάλογο στόλο UAV, έχει φροντίσει να εγκαταστήσει συστήματα για την αντιμετώπιση τους.

Όλα αυτά βέβαια, προϋποθέτουν ότι το επεισόδιο θα γίνει με άμεση εμπλοκή των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και όχι με υβριδικό τρόπο.

Η αντιμετώπιση ενός περιστατικού με μαζική απόβαση μεταναστών ή με την παρουσία Τούρκων δημοσιογράφων, όπως έγινε στα Ίμια, πάνω σε ένα ελληνικό νησί, θα είναι τελείως διαφορετική.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η Αθήνα έχει φροντίσει να ενδυναμώσει τις διεθνείς της συμμαχίες, υπογράφοντας αμυντικές συμφωνίες με χώρες οι οποίες το 1996 επέλεξαν να μείνουν «μακριά» από τις εξελίξεις. Εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία, η Ελλάδα έχει αμυντική συμφωνία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχει ενισχύσει τους στρατιωτικούς της δεσμούς με τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και προχωρά στην ενδυνάμωση των σχέσεων της με ένα πλέγμα κρατών, από την Ινδία μέχρι τη Μ. Βρετανία, με τις οποίες μοιράζεται τις ίδιες αρχές για το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

Από την κρίση των Ιμίων αλλά και τα 27 χρόνια που μεσολάβησαν, από τα οποία δεν έλειπαν οι εντάσεις με την Τουρκία, η Ελλάδα πήρε πολλά μαθήματα αλλά το σημαντικότερο είναι ίσως ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και η στρατηγική της για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, δεν αλλάζει και ότι κάθε ελληνική ηγεσία πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσει μια νέα κρίση με την Άγκυρα.