Ουκρανία: Πόσο πιθανό είναι να γίνει άμεσα μέλος του ΝΑΤΟ - Τι θα σήμαινε για τη Ρωσία

Από την μία το Κρεμλίνο ισχυρίστηκε πως στην Ουκρανία δρουν από το 2014 και μετά ανεξέλεγκτα ναζιστικές ομάδες οι οποίες διώκουν, βιάζουν και σκοτώνουν ρωσόφωνους πληθυσμούς, κυρίως, στην κοιλάδα του Ντονμπάς. Από την άλλη ο Πούτιν δεν σταμάτησε να τονίζει από το 2016 και μετά όλο και πιο έντονα πως το ΝΑΤΟ επιχειρεί να αποκτήσει σύνορα με την Ρωσία μέσω Ουκρανίας. Αυτό το δεύτερο σκέλος φάνταζε πριν από έναν χρόνο, που σήμερα από άποψη γεγονότων μοιάζει δεκαετία, να έχει και την πιο μεγάλη βαρύτητα και ουσία.

Η Βορειοατλαντική συμμαχία είναι γεγονός πως δεν άφησε την ευκαιρία της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης να πάει χαμένη. Η επέκταση που επικαλείται ο Πούτιν προς τα ανατολικά και κάθε φορά όλο και πιο κοντά στα σύνορά του, δεν είναι μία από τις ακρότητές του, αλλά μία αλήθεια. Το ζήτημα όμως είναι, πως οι κινήσεις της Ρωσίας και του Προέδρου της, τον φέρνουν με ταχύτητα που κανένας δεν περίμενε μπροστά στην υλοποίηση του εφιάλτη του.

Όχι, η Ουκρανία σήμερα δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ αλλά χωρίς τα Δυτικά όπλα, χωρίς την ενίσχυση σε τεχνολογία, υλικοτεχνικές υποδομές και πληροφορίες από τα μέλη της Συμμαχίας, θα είχε πολύ σοβαρότερα ζητήματα στα πεδία στα οποία η αυταπάρνηση των στρατιωτών και των πολιτών της είναι δεδομένη αλλά θα ήταν μάταιη χωρίς την δυτική στήριξη. Τα οπλικά συστήματα που παρά τις όποιες παραφωνίες (Η Γερμανία του Σολτς η πιο πρόσφατη), συνεχίζουν να φτάνουν στο Κίεβο όπως θα έφταναν (βάση συνθήκης) και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος της Συμμαχίας. Ναι, Νατοϊκές δυνάμεις σήμερα επίσημα δεν μάχονται στο πλευρό του Ουκρανικού στρατού, αλλά εάν αυτό συνέβαινε η Ρωσία θα είχε ήδη ηττηθεί και πλέον το ξέρουν και οι ίδιοι οι Ρώσοι. Όχι, η Ουκρανία δεν έχει στην διάθεσή της προηγμένα Νατοϊκά συστήματα αεράμυνας και νατοϊκά μαχητικά προκειμένου να μην χάνει καθημερινά αμάχους από τα ρωσικά πλήγματα από βομβαρδισμούς αλλά σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συνέβαινε ποιος είναι βέβαιος πως οι ΗΠΑ ή ο Στόλτενμπεργκ δεν θα έβαζαν «φρένο» στις ουκρανικές επιδιώξεις για αντεπίθεση και ανακατάληψη της Κριμαίας που σήμερα όλο και πιο έντονα αξιώνει ο Ζελένσκι.

Ο Πούτιν όντως, και με κάθε σεβασμό σωστά, δεν επιθυμούσε η χώρα με την οποία έχει τα μεγαλύτερα κοινά σύνορα να ανήκει στο ΝΑΤΟ. Νατοϊκές βάσεις με εκπαιδευμένο αντίστοιχα τον Ουκρανικό στρατό θα ήταν ένα μόνιμο πρόβλημα κάθε φορά που θα αξίωνε από τους μεγάλους Δυτικούς του αντιπάλους «σεβασμό» ή αλλαγή των δεδομένων σε παγκόσμιο επίπεδο. Με την εισβολή όμως έχει επιτύχει ακριβώς αυτό που φοβόταν. Το ΝΑΤΟ μπορεί να μην είναι εντός Ουκρανίας ως οντότητα αλλά είναι τα νατοϊκά όπλα που τον κρατούν καθηλωμένο και πολλές φορές τον αναγκάζουν να υποχωρεί από τα πεδία που οι δικοί του άνθρωποι του είχαν τάξει μέσα σε τρεις ημέρες.

Ακόμη και στις απειλές για χρήση πυρηνικών από «αχυρανθρώπους» όπως ο Μενβέντεφ που εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως «καμία μεγάλη δύναμη δεν έχασε σε μεγάλο πόλεμο» είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν σήμερα εάν η Ουκρανία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Όχι, δεν είναι απαραίτητο πως αμερικανικά αντίποινα θα πλήξουν ρωσικούς στόχους εάν κάποιο ρωσικό τακτικό πυρηνικό χτυπήσει τα Ουκρανικά εδάφη αλλά είναι ξεκάθαρο πως τότε το ΝΑΤΟ θα έχει το δικαίωμα να το πράξει.

Ακόμη και σε επίπεδο πάντως χάραξης πολιτικής και επαναπροσέγγισης της Μόσχας μετά από κάποιο διάστημα, το να είναι η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ θα αποτελεί με βεβαιότητα εγγύηση πως και οι δύο πλευρές θα γνωρίζουν τα όρια και τις θέσεις η μία της άλλης. Κορώνες και επιχειρήσεις παρέμβασης στα εσωτερικά της Ουκρανίας δεν θα είναι εύκολες και από την άλλη μία χώρα στα ανατολικά της Ευρώπης που ζει υπό τον φόβο της Ρωσίας και στην σκιά της ευρωπαϊκής κανονικότητας θα υποχρεωθεί να προχωρήσει σε εσωτερικές – πολιτικές – κοινωνικές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να συνεχίσει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση ο Πούτιν και οι πρακτικές του έχουν μετουσιώσει τον εφιάλτη της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ σε άκρως ρεαλιστικό σενάριο και μάλλον μπορεί να είναι και η καλύτερη δυνατή εξέλιξη για τον ίδιο και την Ρωσία στο τέλος του πολέμου.