Τρανζιστοράκι αγάπη μου....

Ελάχιστα πλέον καταστήματα πωλούν ραδιοφωνάκια και ακόμη λιγότεροι αγοράζουν. Ο κ. Πέτρος Φιαγκουσάκης, είναι ένας από αυτούς που παραμένουν εραστές του τρανζίστορ και του αναλογικού ήχου και αν δοκιμάσεις να του μιλήσεις για τη νέα τεχνολογία σε διακόπτει με μια απαξιωτική κίνηση του χεριού του.
Ο κ. Πέτρος είναι ο μεγαλύτερος συλλέκτης ραδιοφώνων τσέπης, ή τρανζίστορ όπως τα έλεγαν οι παλιότεροι και διαθέτει στη συλλογή του περισσότερα από 1250 μοναδικά κομμάτια.

"Η πρώτη αγάπη"

"Το 1953 με πήρε η γιαγιά μου και με πήγε σε ένα παιδικό θέατρο τα Χριστούγεννα. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα και ευχαριστηθήκαμε το έργο. Όταν τελείωσε, μοίραζαν δώρα στη σκηνή.
Αεροπλάνα , μεγάλα κουτιά, τρένα, αυτοκίνητα... και είχε πιάσει η γιαγιά μου την κουβέντα με μια άλλη κυρία και καθυστέρησε. Όταν πήγαμε εμείς να πάρω και εγώ δώρο είχαν τελειώσει τα μεγάλα και μου έδωσαν ένα κουτάκι μικρό.
Της λέω, ρε γιαγιά ούτε τρένο ούτε αεροπλάνο....ούτε αυτοκίνητο...
Πήγαμε σπίτι, άνοιξα το κουτάκι και είχε ένα ραδιοφωνάκι.
Το 1953, δεν υπήρχαν iPad, δεν υπήρχαν κασετόφωνα, μαγνητόφωνα, κτλ κι ο παππούς μου, μου 'βαλε μπαταρία ... και τρελάθηκα.
Από τότε, μου μπήκε στο μυαλό να μαζεύω ραδιάκια.
Σε όλη την επαρχία που πήγαμε με τη γυναίκα μου έψαχνα να βρω παλιό μαγαζί για να βρω ραδιάκια . Σε όλη την Ελλάδα όπου έχω πάει 64 χρόνια τώρα, έχω πάρει ραδιάκια."

Ο κ. Πέτρος δεν έχει υπολογίσει πόσα χρήματα ξόδεψε όλα αυτά τα χρόνια για να φτιάξει τη συλλογή του, αλλά και ποτέ δεν τον ενδιέφερε. Ήταν ικανός να στερηθεί τα πάντα προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη ραδιοφωνάκι που έβλεπε για πρώτη φορά.
"Δεν έχω υπολογίσει πόσα λεφτά έχω δώσει και τα πρώτα χρόνια , στη δεκαετία του '60, έπαιρνα 17,5 δραχμές μεροκάματο και είχε το τρανζιστοράκι στο γιουσουρούμ, το καινούργιο, 100 δραχμές. Τα διέθετα..."

Όλα σε λειτουργία

Η αγάπη του κ. Πέτρου για το τρανζιστοράκια δεν σταματά στο να αποκτήσει ένα ακόμη κομμάτι για τη συλλογή του. Ούτε τον ενδιαφέρει και πολύ το να μπει στο βιβλίο Γκίνες αν και έχει στείλει μια αίτηση και περιμένει την αξιολόγηση.
Στα χρόνια που μαζεύει ραδιάκια, έμαθε σταδιακά μόνος του, να τα συντηρεί και να τα επισκευάζει. Τα περισσότερα από όσα κατάφερε να βρει στο μοναστηράκι, ή σε παλιατζίδικα, ήταν χαλασμένα και κατάφερε να τα φτιάξει.
"Όλα τα εργαλεία μου είναι εδώ. Δεν σταματώ με τίποτα αν δεν παίξει το ραδιάκι. Θυμάμαι όταν δούλευα, μου έλεγε η γυναίκα μου ...
-Δώδεκα η ώρα, θα πας να κοιμηθείς; Πως θα πας στη δουλειά αύριο;
- Μία, δύο, αν δεν έπαιζε δεν κοιμόμουνα. Και σήμερα όλα τα ραδιάκια της συλλογής μου λειτουργούν κανονικά.
Δεν με απασχολεί και πολύ να μπω στο Γκίνες . Πέρασα 65 χρόνια της ζωής μου υπερευχάριστα.
Όταν ένα ραδιάκι είναι χαλασμένο, νιώθεις πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν παίξει. Και τα μισά από αυτά δεν έπαιζαν. Σκέψου τι ικανοποίηση έχω περάσει στη ζωή μου."

Μπορεί η τεχνολογία να κάνει άλματα και το ραδιόφωνο να έχει πει εδώ και χρόνια στην ψηφιακή εποχή. Ο κ. Πέτρος θα παραμείνει όμως εραστής της παλιάς τεχνολογίας που κουβαλάει όλη την νοσταλγία της νιότης του και θα συνεχίσει να ζει στον μαγικό γι αυτόν κόσμο των μεσαίων, των βραχέων, των πυκνωτών και των αναλογικών κυκλωμάτων.