Η Ειρήνη Παπά δεν θα γινόταν ποτέ διάσημη στην εποχή του Instagram - Επειδή πίστευε μόνο στις αξίες

Αν ρίξετε μια ματιά στα κείμενα που γράφονται για την Ειρήνη Παπά, ο υποτιθέμενος αυτός έρωτας έχει παντού πρωταγωνιστικό ρόλο.

Οι έρωτες, υποτιθέμενοι ή πραγματικοί, πουλάνε, δεδομένο αυτό, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται και για έρωτες με πρίγκιπες ή σταρ του σινεμά.

Η Παπά, στο βίντεο που θα δείτε πιο κάτω, περιγράφει τον Αλή Χαν ως «λιγδιάρη», εξηγεί ότι βρέθηκε εντελώς κατά λάθος να χορεύει μαζί του «τσικ του τσικ» σε μια πισίνα στη βίλα στην οποία αυτός προσκαλούσε όλους τους διάσημους σταρ για να περάσει την ώρα του και να βάλει το απαραίτητο glam στην πριγκιπική ζωή του.

«Δεν τον ξαναείδα ποτέ», λέει η Παπά, «δεν υπήρξε απολύτως τίποτα μεταξύ μας, δεν με κόρταρε, δεν τον κόρταρα και με πλήγωσε βαθιά η δημοσιότητα που προσπάθησαν να δώσουν στο θέμα».

Η Ελληνίδα ηθοποιός εκδίδει διάψευση για το θέμα, αλλά αυτή δεν «περνάει» πουθενά. Αντιθέτως, ο Τύπος της εποχής επιμένει και τα εξώφυλλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Άλλες στη θέση της θα ήταν τρελαμένες από τη χαρά τους. Εκείνη ήταν δυστυχής.

Λίγο αργότερα, τη φωνάζουν στην Σινετσιτά, στη Ρώμη και η εταιρεία παραγωγής Lux θέλει να της κάνει ένα πολύ δελεαστικό συμβόλαιο. Μόνο που δεν ήθελαν την Ειρήνη Παπά, αλλά τη «γκόμενα του Αλή Χαν», όπως λέει η ίδια:

Ο «ανήθικος μύθος της Σταχτοπούτας»

Είναι η εποχή; Είναι οι προσωπικότητες;

Πόσο εύκολο είναι να προσπαθήσεις τελικά να επιβάλεις τον εαυτό σου μόνο ως αξία και όχι ως εικόνα; Να αποφύγεις το σκόπελο του «ας λένε ό,τι θέλουν για μένα, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομά μου»;

Είναι σκέψεις που δεν χρειάζεται να έρθει στο προσκήνιο μια τέτοια ιστορία για να κάνει κανείς. Στην εποχή των σόσιαλ ειδικότερα, είναι πολύ συγκεκριμένη η επιλογή του δρόμου, καθώς υπάρχουν μόνο δύο: Ή που θα πουλήσεις (κάθε είδους) μύθο, ή που θα επιμείνεις να δει ο κόσμος ποιος είσαι πραγματικά και να αξιολογήσει αυτό που έχεις να δώσεις.

Αν το δει.

Κι αν το αξιολογήσει. Αλλιώς, δεν πειράζει.

«Εγώ ήμουν ηθοποιός, αυτό ήθελα να δουν, έτσι ήθελα να κάνω καριέρα», συνέχισε η Ειρήνη Παπά, η οποία επέμενε να της κάνουν δοκιμαστικό (παρότι εκείνοι ήταν έτοιμοι να την προσλάβουν χωρίς) και εξηγεί ότι γι αυτό σε όλη της τη ζωή φοβόταν τον Τύπο... «Εγώ δεν ήθελα τις περερμηνείες. Δεν ήθελα να με πάρουν σαν μια με στήθος που θα κάνει την κρεμάστρα του πουλόβερ. Είμαι ηθοποιός και μόνο σαν ηθοποιός θα παίξω, τους είπα».

Πόσο εύκολο είναι να το κάνεις αυτό; Καθόλου προφανώς, ούτε τότε ούτε και τώρα, ίσως ούτε και ποτέ.

Είναι θέμα αυτο-αξιολόγησης όμως. Πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις με τις ικανότητές σου και μόνο; Και, κυρίως, είσαι προετοιμασμένος να δεχτείς το ενδεχόμενο αυτές να μην επαρκούν;

Δευτερευόντως, είναι και θέμα ιδεολογίας και στάσης ζωής:

«Πουλήσανε το μύθο της Σταχτοπούτας· το κοριτσάκι από μια φτωχή χώρα που θέλει να αναρριχηθεί και να γίνει πριγκίπισσα. Με ρώτήσανε εμένα; Εγώ ήθελα να τα κερδίσω όλα με τι δική μου αξία και με το σπαθί μου», έλεγε, λοιπόν η Ειρήνη Παπά, συμπληρώνοντας κάτι που δεν πρέπει να περάσει ντούκου:

«Ο Τύπος βούτηξε την ιστορία με το σκεπτικό "δεν μπορεί (όλες έτσι είναι), έτσι θα είναι κι αυτή"».

«Προσωπικά θεωρώ το παραμύθι της Σταχτοπούτας το πιο ανήθικο που υπάρχει. Δηλαδή, δεν χρειάζεται τίποτα παρά να περάσει η μοίρα, να σε χρίσει βασίλισσα. Για όνομα του θεού. Τα βιβλία, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, οι διδασκαλίες, δεν μετράνε τίποτα;»

Η ίδια είχε μεγαλώσει σε οικογένεια δασκάλων και από μικρή έμαθε, ανάμεσα στα άλλα, την αξία της μόρφωσης.

Αλλά και την αξία της προσπάθειας και των ίσων ευκαιριών: «Εγώ ήμουν πάντα πολύ προς τα αριστερά και εναντίον των διαδόχων που δεν πολεμάνε για να κερδίσουν τίποτε στη ζωή τους», έλεγε...

Τι μπορούμε να μάθουμε απ' όλα αυτά;

Δεν ξέρω αν «προλαβαίνουμε» να διδαχθούμε κάτι απ' όλα αυτά. Με την έννοια ότι ίσως έχουμε βουτήξει πάρα πολύ στη λογική του ατομικού και κυρίως του κοινωνικού ναρκισσισμού που ερωτεύεται μια εικόνα και τίποτε παρά πάνω.

«Σε μας τις γυναίκες δεν επιτρέπεται να γεράσουμε», έλεγε η Ειρήνη Παπά, η οποία και γέρασε και άφησε τον εαυτό της να μεγαλώσει φυσικά και χωρίς «ντροπή», όπως είπε η ίδια.

«Δεν στο εύχομαι να γεννηθείς γυναίκα, σε μας έχει ανατεθεί η "ηθική" του σεξ, η ομορφιά, και η ευθύνη του πόθου».

Πόσο κόστος είχαν άραγε για την ίδια όλες αυτές οι διαπιστώσεις και η εμπέδωσή τους; Αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθει ποτέ κανείς, αν και μπορούμε να το υποθέσουμε, ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και μέσα μας εμείς οι γυναίκες ειδικά, στην απέλπιδα προσπάθειά μας να διατηρηθούμε για πάντα θεματοφύλακες αυτής της "ηθικής" του σεξ, της ομορφιάς και της ευθύνης του πόθου.

Έβλεπα κάτι φωτογραφίες της Μόνικα Μπελούτσι προχθές, από το Φεστιβάλ της Βενετίας· μεγάλωσε η Μόνικα και το χαμόγελο στα χείλη της δεν είναι πια σέξι και θριαμβευτικό. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό όμως: Χαμόγελο γνώσης και ηρεμίας.

Υπάρχει μια ιδιώτευση που προκαλεί δέος στο μεγάλωμα των γυναικών οι οποίες υπήρξαν διάσημες για την εμφάνισή τους, αν και η Ειρήνη Παπά ήταν στην πραγματικότητα πάντα ιδιωτικός άνθρωπος.

Μίλησε για τον έρωτά της προς τον Μάρλον Μπράντο πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, μίλησε και για κάποιες ακόμη σχέσεις της, αλλά πίσω απ' όλα αυτά δεν πούλησε ποτέ την ιδιωτική της ζωή, ούτε και την εμφάνισή της.

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται εξωτερικά όμορφοι, ή πασχίζουν σε όλη τους τη ζωή να γίνουν αυτό που θέλει ο κόσμος να βλέπει.

Κάποιοι άλλοι, μάλλον λίγοι, μετατρέπονται σε πραγματικά όμορφοι κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Επιλογή και αυτό.