Υποτροφία για το Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης έλαβε η 12χρονη Αρεζού, Αφγανή μαθήτρια στη Μυτιλήνη

«Αγαπητό μου σχολείο, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη δυνατότητα που μου δώσατε αυτή τη σχολική χρονιά να μάθω μαζί με Έλληνες μαθητές και να ενταχθώ στη σχολική κοινότητα. Είμαι τόσο χαρούμενη που είχα την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσω το σχολείο, αλλά επίσης να προσαρμοστώ σε ένα νέο περιβάλλον παρά τα γλωσσικά εμπόδια», έγραφε μεταξύ άλλων η Αρεζού τον Ιούνιο του 2020, μετά την αποφοίτησή της από την Στ' τάξη του 15ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης. Στο γράμμα της η νεαρή μαθήτρια έκανε ειδική μνεία στην υποστήριξη που είχε από τους δασκάλους του σχολείου της, με τη βοήθεια των οποίων κατάφερε μόλις σε λίγους μήνες να μάθει ελληνικά: «Η υποστήριξη των δασκάλων είναι πραγματικά αυτό που έκανε την εμπειρία μου τόσο μοναδική, γιατί οι δάσκαλοί μου, μού έδωσαν ξεχωριστό μάθημα για να μάθω τη γλώσσα».

Όπως εξηγεί σήμερα η Αρεζού στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «έγραψα αυτό το γράμμα για να δείξω την αγάπη μου για την Ελλάδα και τους ανθρώπους, την εμπειρία μου, πώς ένα κορίτσι από άλλη χώρα ήρθε εδώ. Δεν ήταν πολύ εύκολο να έρχεσαι σε άλλη χώρα, να γνωρίζεις άλλους ανθρώπους, άλλη γλώσσα, άλλη κουλτούρα. Πρέπει να το κάνεις όμως». Σήμερα η Αρεζού ετοιμάζει τις αποσκευές της για να γνωρίσει ένα νέο τόπο, την Αμερική αυτή τη φορά.

Η Αρεζού ήταν μόλις έξι χρονών όταν αναγκάστηκε με την οικογένειά της να εγκαταλείψει την πατρίδα της, το Αφγανιστάν, για να ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι της μετανάστευσης. Η εκπαίδευσή της διακόπηκε, ωστόσο η αρχή των γονιών της ήταν ότι το παιδί δεν πρέπει να διακόψει τα μαθήματά του, με αποτέλεσμα να τη διδάσκουν οι ίδιοι ακόμα και στο σπίτι.

Έπειτα από τρία χρόνια παραμονής στην Τουρκία, η οικογένεια έφτασε στη Μυτιλήνη τον Ιανουάριο του 2019, όπου διέμεινε αρχικά στο κέντρο υποδοχής της Μόριας, και έπειτα σε διαμέρισμα με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. «Ήταν πολύ δύσκολα στη Μόρια», περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η μητέρα της, Μαριάμ και προσθέτει: «Απογοητεύτηκα όταν συνειδητοποίησα ότι τα ελληνικά σχολεία δεν δέχονται εύκολα πρόσφυγες και αναρωτιόμουν τι θα γίνει με τα παιδιά μου». Εννιά μήνες μετά, η Αρεζού κατάφερε να εγγραφεί σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης, όπου πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τη φιλομάθειά της.

Την αγάπη για τη μάθηση εμφύσησε στην Αρεζού η μητέρα της, η οποία δούλευε στο Αφγανιστάν για 15 χρόνια ως σύμβουλος εκπαίδευσης, ενώ σήμερα στην Ελλάδα συνεργάζεται με μη κερδοσκοπικές οργανώσεις ως διερμηνέας και πολιτισμική διαμεσολαβήτρια. Βλέποντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πρόσφυγες στη φοίτησή τους στα ελληνικά σχολεία, η Μαριάμ έστειλε μια επιστολή σε ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα, ζητώντας πληροφορίες για τις δυνατότητες φοίτησης της κόρης της σε άλλες χώρες. Λίγο καιρό μετά, έλαβε απάντηση από την αμερικανική πρεσβεία με μία λίστα σχολείων, στα οποία θα μπορούσε να κάνει αίτηση. Έπειτα από γραπτές εξετάσεις και συνέντευξη, η Αρεζού έγινε δεκτή στο Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης και έλαβε υποτροφία για πέντε χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής της. Σημειώνεται ότι σε πρόσφατη έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μόλις το 34% των παιδιών προσφύγων σχολικής ηλικίας στον κόσμο είναι εγγεγραμμένα σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Το International School of Boston είναι ένα δίγλωσσο (αγγλικά-γαλλικά) μη κερδοσκοπικό σχολείο με 530 μαθητές από περισσότερες από 43 χώρες. Η Αρεζού γνωρίζει ήδη πέντε γλώσσες (φαρσί, νταρί, ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά). «Μ' αρέσει να μαθαίνω ξένες γλώσσες. Όσες γλώσσες ξέρεις, τόσο περισσότερο γνωρίζεις τη χώρα που βρίσκεσαι», λέει. Ωστόσο, προσθέτει χαρακτηριστικά ότι εκτός από τις άλλες γλώσσες, υπάρχει και «η γλώσσα της καρδιάς»: «Αν δεν ξέρεις άλλες γλώσσες, υπάρχει η γλώσσα της καρδιάς και μπορείς να μιλήσεις με την καρδιά σου. Όλοι ξέρουμε τη γλώσσα της καρδιάς. Και εγώ όταν πήγα στην Τουρκία ή την Ελλάδα πρώτα χρησιμοποίησα τη γλώσσα της καρδιάς».

Αυτή την περίοδο ολοκληρώνονται οι διοικητικές διαδικασίες για να πάρει η Αρεζού τη σπουδαστική βίζα για τις ΗΠΑ, ωστόσο για να μην χάσει την επαφή της με το σχολείο, φοιτά στη Β' Γυμνασίου του 6ο Γυμνασίου Μυτιλήνης.

Η Αρεζού εξομολογείται ότι το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να γίνει γιατρός, «για να βοηθήσω τους ανθρώπους», και στη συνέχεια να φτιάξει ένα νοσοκομείο, «όπου θα παρέχεται δωρεάν περίθαλψη». Για το λόγο αυτό, η Μαριάμ έδωσε έμφαση να λάβει η Αρεζού εκπαίδευση και σε ελληνικό σχολείο «γιατί η ελληνική γλώσσα είναι σημαντική για την ιατρική επιστήμη, την οποία θέλει να ακολουθήσει».

Η Αρεζού δηλώνει ενθουσιασμένη που θα ζήσει στις ΗΠΑ. Θα της λείψουν όμως «η οικογένειά μου φυσικά, αλλά και η φύση και οι άνθρωποι της Ελλάδας». Στη Βοστώνη θα φιλοξενηθεί από μια οικογένεια, με την οποία οι γονείς της Αρεζού γνωρίστηκαν με τη βοήθεια του σχολείου.

Η μητέρα της εξομολογείται πόσο δύσκολο είναι ότι η Αρεζού θα φύγει, όμως αναγνωρίζει ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία για εκείνη, «η πόρτα είναι ανοιχτή για το μέλλον της», λέει χαρακτηριστικά, και ελπίζει τον ίδιο δρόμο να ακολουθήσει και η μικρότερη κόρη της.