Μια ημέρα στη ζωή του Ιμραντούλ Αλί - Τα παιδιά των σκουπιδιών στην Ινδία

Η ρακοσυλλογή είναι μια λέξη που σημαίνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και υπό διαφορετικές συνθήκες.

Για πολλούς από εμας, εδώ στον πολιτισμένο κόσμο, ίσως είναι ένα ενδιαφέρον χόμπι – να γυρνάς στους δρόμους των εύπορων προαστίων και να μαζεύεις από τις γωνίες παλιά έπιπλα και αντικείμενα που κάποιος έχει πετάξει, αλλά εσύ μπορείς να αξιοποιήσεις.

Για τους λιγότερο τυχερούς της κοινωνίας μας, είναι μια ανάγκη: Τα τελευταία χρόνια, καθώς η οικονομική κρίση κατέστρεψε επιχειρήσεις, οικογένειες και ζωές και καθώς το δίχτυ της κοινωνικής προστασίας απέτυχε σε μεγάλο βαθμό να προστατεύσει τους λιγότερο προνομιούχους, αυξήθηκε δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που αναζητούν κάτι χρήσιμο στα σκουπίδια: Για να φάνε, να πουλήσουν ή να χρησιμοποιήσουν.

Για κάποιους ανθρώπους, στο λεγόμενο «τρίτο κόσμο», η ρακοσυλλογή είναι επάγγελμα. Ένα πολύ βρώμικο και επικίνδυνο επάγγελμα.

Παρότι δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά -δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν, καθώς πρόκειται για ένα επάγγελμα που δεν έχει σωματείο και δεν κολλάει ένσημα- υπολογίζεται ότι περισσότερα από 4 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ινδία εργάζονται ως ρακοσυλλέκτες.

@AP Photo/Anupam Nath

Με έναν πολύ ιδιαίτερο, αν και καθόλου οικολογικό τρόπο, οι άνθρωποι αυτοί είναι το βασικό σύστημα ανακύκλωσης σκουπιδιών της χώρας. Καθημερινά εκτίθενται σε πολύ επικίνδυνες συνθήκες και ουσίες, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα εργασιακό ή και κοινωνικό δικαίωμα. Σε μια χώρα εξαιρετικά ταξική, όπως είναι η Ινδία, αποτελούν τον πάτο του κοινωνικού οικοδομήματος.

Ας γνωρίσουμε τον Ιμραντούλ Αλί

Ο Ιμραντούλ Αλί είναι μόλις 10 ετών και ήδη πολύ έμπειρος στη δουλειά του. Κάθε μέρα επιστρέφει από το σχολείο, βγάζει τη στολή του, φοράει τα ρούχα της δουλειάς και πηγαίνει στο σκουπιδότοπο της πόλης του, στη βορειοανατολική Ινδία.

Το ΑΡ τον ακολούθησε και τον φωτογράφησε σε μια τυπική μέρα της ζωής του.

PHOTO 1 / 9

Photo 1/9

Photo 2/9

Photo 3/9

Photo 4/9

Photo 5/9

Photo 6/9

Photo 7/9

Photo 8/9

Photo 9/9

Το Γκαουχάτι είναι η μεγαλύτερη πόλη στη Ινδική πολιτεία του Άσαμ και η μεγαλύτερη αστική περιοχή στη Βορειοανατολική Ινδία. Το Γκαουχάτι βρίσκεται στη νότια όχθη του Βραχμαπούτρα και είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις στην Ινδία, κάτι που φαίνεται και στους σκουπιδοτόπους της.

Ο Ιμραντούλ Αλί, οπλισμένος μόνο με ένα σάκο, περνάει τα απογεύματά του αναζητώντας κάτι χρήσιμο ανάμεσα στα σκουπίδια των άλλων ανθρώπων: Πλαστικά μπουκάλια, γυαλί, ή ο τιδήποτε ανακυκλώνεται ή πουλιέται.

Όλη η οικογένεια του Αλί ασχολείται επαγγελματικά με τη ρακοσυλλογή. Ο πατέρας του, η μητέρα του και ο μεγαλύτερος αδελφός του, όλοι κερδίζουν τα προς το ζην μαζεύοντας σκουπίδια.

Ο ίδιος ο Αλί ξεκίνησε να κάνει αυτή τη δουλειά πριν από δύο χρόνια, για να βοηθήσει την οικογένειά του. Κερδίζει περίπου 100 ρουπίες την ημέρα (1,10 ευρώ), ενώ τα άλλα μέλη της οικογένειας, που δεν έχουν άλλη απασχόληση, φτάνουν τις 250 ρουπίες 2,80 ευρώ).

@AP Photo/Anupam Nath

Με λιγότερα από 4 ευρώ την ημέρα, η ζωή της οικογένειας προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολη. Πολλώ δε μάλλον όταν για πολλούς μήνες η πάνδημία -που έχει χτυπήσει με ιδιαίτερη σκληρότητα την Ινδία- τους εμπόδιζε από το να πηγαίνουν στους σκουπιδότοπους.

Κατά τη διάρκει ααυτών των μηνών, η οικογένεια επιβίωσε παίρνοντας τρόφιμα από οργανισμούς και ΜΚΟ.

Ο ίδιος ο Αλί λέει ότι δεν θέλει να περάσει όλη του τη ζωή κάνοντας αυτή τη δουλειά, αλλά δεν έχει ιδέα τι άλλο μπορεί να κάνει στο μέλλον. «Θέλω να τελειώσω το σχολείο και να γίνω πλούσιος», λέει απλά.

@AP Photo/Anupam Nath

Λογικό. Όμως, οι στατιστικές είναι εναντίον του. Η τελευταία απογραφή στην Ινδία, του 2011, φέρνει τον αριθμό των παιδιών -μεταξύ 5 και 14 ετών- που εργάζονται παράνομα στα 10 εκατομμύρια.

Τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών αναφέρουν ότι ένα στα έξι παιδιά στον κόσμο -περίπου 356 εκατομμύρια παιδιά δηλαδή- ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας πριν την πανδημία. Φυσικά το νούμερο αναμενόταν να ανέβει πολύ, αλλά μέχρι στιγμής είναι άγνωστο πόσα παιδιά προστέθηκαν σε αυτήν την ανατριχιαστική στατιστική.

Ο πατέρας του Αλί θέλει να συνεχίσει ο γιος του το σχολείο. Για το δικό του καλό, αλλά όχι μόνο.

Όπως συμβαίνει συχνά στην Ινδία, αλλά και στο δικό μας κόσμο, τα παιδιά γίνονται οι φορείς των προσδοκιών μιας ολόκληρης οικογένειας.

Εάν ο Αλί καταφέρει να ξεφύγει από τα σκουπίδια μια μέρα και ανοίξει, ας πούμε, ένα κατάστημα, ή ακόμη καλύτερα βρει μια από τις πολυπόθητες δουλειές στο δημόσιο, θα σώσει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά όλη την οικογένεια.