Κόντρα στην κρίση: επιστροφή στη φύση

Ο Στέφανος Σιδηρόπουλος, στέλεχος μεγάλης εταιρείας υπαίθριων δραστηριοτήτων, επιβεβαιώνει την αίσθησή μας ότι όντως συντελείται μια μικρή “επιστροφή στη φύση”, έστω ...τα σαββατοκύριακα. “Τα τελευταία 15 χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά υπάρχει μια ραγδαία εξέλιξη”, μας λέει. “Ιδίως τα τελευταία 5 με 7 χρόνια, όλο και περισσότεροι νέοι έρχονται σε επαφή με τη φύση, είτε γιατί βρίσκουν μια επαγγελματική διέξοδο, είτε γιατί βρίσκουν μια διέξοδο γενικά από το σύγχρονο τρόπο ζωής.”

Ώρα να ξαναγνωρίσουμε τα ..."αμπελοχώραφά" μας

Φαίνεται ότι, μετά από την ακραία αστικοποίηση του 20ου αιώνα και τη σχεδόν πλήρη αποκοπή του μέσου ανθρώπου από τη φύση, χρειάστηκε ένας καταλύτης ώστε αυτός να επιδιώξει να ξανασυστηθεί με το φυσικό του περιβάλλον και να αντλήσει από αυτό την ηρεμία και προοπτική που λείπουν από τη ζωή του. H ανάπτυξη του υπαίθριου τουρισμού, πήρε τον κόσμο των πόλεων από το χέρι και με ασφάλεια τον οδήγησε βήμα-βήμα πίσω στα “αμπελοχώραφά” του. Τώρα, οι νέοι άνθρωποι δε βλέπουν στη φύση μόνο ένα δρόμο διαφυγής από τα σύγχρονα αδιέξοδα, αλλά και έναν επαγγελματικό δρόμο.

“Δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες υπάρχουν, αλλά υπάρχουν ευκαιρίες. Όσοι είναι από κάποιο χωριό, από κάποιο επαρχιακό σημείο, από κάποιο νησί, ίσως είναι και μια αφορμή να επιστρέψουν στις ρίζες τους και να δώσουν πνοή σε τόπους οι οποίοι έχουν τα τελευταία χρόνια υποβαθμιστεί γιατί δεν υπάρχει ζωή”, υποστηρίζει ο Στέφανος. “Εγώ θα τους έλεγα, να βγουν έξω στον τόπο τους, να τον γνωρίσουν καλύτερα, να τον εξερευνήσουν και να ανακαλύψουν τις δυνατότητες που έχει ο κάθε τόπος και πώς μπορούν με ασφάλεια να σχεδιάσουν κάποια δραστηριότητα που θα φέρει και άλλους ανθρώπους κοντά του.”

Φύγαμε για πεζοπορία!

Εμείς, πρωτάρηδες στον τομέα των υπάιθριων δραστηριοτήτων, βρεθήκαμε στην ευρύτερη περιοχή της Αράχωβας, όπου το σκι είναι ο παραδοσιακός βασιλιάς των σπορ, και επιλέξαμε να ακολουθήσουμε μια ομάδα έμπειρων πεζοπόρων, σε μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων, μέτριας δυσκολίας, όπως μας είπαν. Το μονοπάτι Χρυσό - Δεσφίνα ξεκινά διασχίζοντας έναν πανέμορφο ελαιώνα, συνεχίζει με μια μεγάλη ορεινή διαδρομή και καταλήγει αρκετά ομαλά στη Δεσφίνα. “Ε, τι στο καλό,” σκέφτηκαμε εντελώς ανυποψίαστοι, “αν μπορούν να το κάνουν αυτοί οι τύποι κουβαλώντας τα παιδιά τους στην πλάτη, μπορούμε κι εμείς!”

Ένας πεζοπόρος με ...ιστορία

Εκεί συναντήσαμε το Γιώργο, που εδώ και 30 χρόνια εξερευνά την ελληνική ύπαιθρο και έχει δει το κοινό του υπαίθριου τουρισμού να εμπλουτίζεται και να αλλάζει. “Αυτό που βλέπω είναι ότι από εκεί που ήμασταν πέντε “πυροβολημένοι” στους οποίους άρεσε η φύση, τώρα βλέπεις την κυρία με τα παιδάκια της ή τα παιδιά μόνα τους πλέον να πηγαίνουν και να κάνουν διάφορες δραστηριότητες στη φύση και να γνωρίζουν τις ομορφιές της Ελλάδας”, παρατηρεί.

Εκτός όμως από το κοινό, αυτό που έχει αλλάξει σημαντικά είναι και η ψυχολογία της ομάδας. “Τώρα με την κρίση, μπορώ να πω ότι με μεγαλύτερη χαρά περιμένουμε αυτές τις εκδρομές [...], γιατί είναι το αγχολυτικό μας. Ξεφεύγουμε από τη μιζέρια, ξεφεύγουμε από το άγχος και αυτές τις 3-4 μέρες που θα πάμε την εκδρομή μας, γυρίζουμε άλλοι άνθρωποι”, μας λέει.

Ο ίδιος μεγαλωμένος μέσα στην αγάπη για τη φύση και τα υπάιθρια σπορ, καθώς και ο πατέρας του, στα 86 του χρόνια, έγινε ένας από τους γηραιότερους ανθρώπους που κατέβηκε οργανωμένα ποτάμι, με καμάρι μας διηγείται πώς και ο 22χρονος γιος του συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση και παίρνει, μαζί με την παρέα του, τα βουνά και τα λαγκάδια.

Από μωρά στα "βάσανα"

Πράγματι, ήδη στο ξεκίνημα της πεζοπορίας μας έκανε εντύπωση το πόσες οικογένειες με μικρά παιδιά συμμετείχαν. Και όταν λέμε μικρά παιδιά, εννοούμε από 6 μηνών σε ειδικά καρεκλάκια στην πλάτη των πατεράδων τους, αλλά και 5χρονα, 7χρονα και 10χρονα που περπατούσαν μόνα τους με προσοχή πειθαρχώντας στους κανόνες ασφαλείας και χαίρονταν τη διαδρομή μαζί με τους γονείς τους.

Η απειλή για το φυσικό περιβάλλον

Όσο όμως φουντώνει το κίνημα της επιστροφής στη φύση, τόσο αυξάνεται και η ανάγκη να καλυφθούν νομοθετικά κενά που αφορούν τόσο την ασφάλεια των περιηγητών, όσο και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. “Για παράδειγμα, στο φαράγγι της Σαμαριάς χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα να αναστατώνουν το φυσικό περιβάλλον. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες περιοχές, στην Πάρνηθα πχ που είναι κοντά στην Αθήνα.”, μας πληροφορεί ο Στέφανος. “Αυτό δημιουργεί την ανάγκη της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπων που παίρνουν μέρος σε τέτοιες δραστηριότητες. Μέρος της δουλειάς μας είναι να εμπνεύσουμε στους ανθρώπους που έρχονται μαζί μας την αγάπη για τη φύση και στη συνέχεια την αγάπη αυτή να τη μετουσιώσουμε σε σεβασμό και φροντίδα.”

Μια ανεκτίμητη εμπειρία

Η πεζοπορία κάτω από το ψιλόβροχο δοκίμασε τις αντοχές μας και τα συνηθισμένα στο καυσαέριο πενυμόνια μας, αλλά μας αντάμειψε με μια ανεκτίμητη εμπειρία αναζωογόνησης και ηρεμίας και με την πρωτόγνωρη αίσθηση ότι κάπου στη Φωκίδα, ένα βουνό μας ανήκει. Η απίστευτη θέα στους Δελφούς, οι ήχοι της φύσης και της παρέας που κυριαρχούσαν, η σωματική δοκιμασία, η κατάκτηση του στόχου, η παρατήρηση των πετρωμάτων και της βλάστησης: 3 ώρες-βάλσαμο για το μυαλό και την ψυχή μας.

Όταν, κατάκοποι πια, κάθισαμε στο τραπέζι, τα ξύλα που έκαιγαν στο τζάκι, το κρασί στο ποτήρι μας και οι μεζέδες στο πιάτο μας είχαν αποκτήσει μιαν άλλη αίγλη...