Η Μαρία Σβολιαντοπούλου, η ταινία για το Αλτσχάιμερ και η σημασία των φροντιστών

Μπορεί μια νέα κοπέλα να μιλήσει για τη νόσο του Αλτσχάιμερ στις ψυχές των ανθρώπων που το έχουν ζήσει στις οικογένειές τους; Η 25χρονη ψυχολόγος Μαρία Σβολιαντοπούλου, φαίνεται πως μπορεί. Και μάλιστα το κάνει, όχι «απευθείας», ως επαγγελματίας του χώρου της Υγείας, αλλά ως δημιουργός μιας κινηματογραφικής ταινίας. Με τίτλο «Για θύμισέ μου», η ταινία που εμπνεύστηκε η Μαρία Σβολιαντοπούλου, μιλά για το Αλτσχάιμερ και γνωρίζει τεράστια απήχηση, όπου κι αν προβάλλεται. Πρόκειται για ένα project εξολοκλήρου εθελοντικό, καθώς ακόμα και οι επαγγελματίες ηθοποιοί που συμμετείχαν, το έκαναν σε εθελοντική βάση. Αν και ερασιτεχνική, η ταινία μοιάζει επαγγελματική στο αποτέλεσμά της και αυτό είναι που κάνει το κοινό που την παρακολουθεί στις ειδικές προβολές που διοργανώνονται από τον περασμένο Οκτώβριο σε όλη την Ελλάδα είτε να ταυτιστεί με τους ήρωες και το πώς βιώνουν τη νόσο, είτε να ενδιαφερθεί για αυτό που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν ως «νόσο του 21ου αιώνα».

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου μας μιλά για την ταινία «Για θύμισέ μου» και το πώς έγινε πραγματικότητα:

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Σεραφείμ Ντούσιας - Κάμερα: Λευτέρης Παρτσάλης, Nicholas Cornford, Γιώργος Αποστολόπουλος, Σπύρος Μελισσάρης - Μοντάζ: Νίκη Μαλλιωτάκη, Λευτέρης Παρτσάλης, Nicholas Cornford, Γιώργος Αποστολόπουλος, Σπύρος Μελισσάρης

Αφορμή η οικογένεια

Η αφετηρία της Μαρίας Σβολιαντοπούλου ήταν η ίδια η οικογένειά της και τα προσωπικά της βιώματα ως παιδί. Όταν ήταν 11 ετών, ένα δικό της πρόσωπο διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ και από τη μια στιγμή στην άλλη, τα μέλη της οικογένειάς της βρέθηκαν στη θέση του φροντιστή του ατόμου αυτού: «Μέσα στο σπίτι βιώσαμε τη νόσο του Αλτσχάιμερ λιγάκι παράξενα», λέει η ίδια στο CNN Greece και εξηγεί ότι η εμπειρία αυτή την ώθησε προς την ψυχολογία, θεωρώντας πως θα μπορούσε έτσι να βοηθήσει, να κάνει κάτι περισσότερο. Τα συναισθήματα που την έπνιγαν όμως, δεν έβρισκαν εύκολα διέξοδο: «Επειδή αυτό με βασάνιζε για πάρα πολύ καιρό, άρχισα να γράφω ένα σενάριο» λέει η ίδια. Η «τύχη» του σεναρίου αυτού όμως ήταν να κλειστεί σε ένα συρτάρι, ως κάτι που έπρεπε να ξεχαστεί γιατί προκαλούσε θυμό και ταραχή. Τελικά, η Μαρία Σβολιαντοπούλου αποφάσισε να αντιμετωπίσει κατάματα τους φόβους της: «Πριν από δύο χρόνια σχεδόν, αυτό το σενάριο βγήκε από το συρτάρι κι έγινε ταινία».

Όσο για το πώς στράφηκε στον κινηματογράφο για να μιλήσει για το Αλτσχάιμερ, φαίνεται πως προς τα εκεί την οδήγησαν τα βιώματά της: «Ως ψυχοθεραπεύτρια πολλές φορές προσπαθούσα να δώσω στον κόσμο να καταλάβει κάποια πράγματα… Δυστυχώς σπάνια ακούγανε… Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος πιστεύει περισσότερο αυτό που θα δει, παρά αυτό που θα ακούσει… Έτσι είπα ότι είναι ένας καλός συνδυασμός ψυχολογίας και κινηματογράφου, στο να δώσεις κάποια μηνύματα που θες να περάσεις». Το «Για θύμισέ μου» μιλά για τη νόσο του Αλτσχάιμερ, χωρίς όμως να εστιάζει στη συμπτωματολογία ή στη φαρμακευτική αγωγή, δηλαδή στον ίδιο τον ασθενή, αλλά στον φροντιστή, «τα στάδια που περνάει ένας φροντιστής και τι μπορεί να κάνει ένας φροντιστής» λέει η κυρία Σβολιαντοπούλου.

Η παραγωγή
Αν και πρόκειται για μια ερασιτεχνική παραγωγή, η οποία μάλιστα γυρίστηκε εξολοκλήρου στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η δημιουργός, στο καστ περιλαμβάνονται επαγγελματίες ηθοποιοί που με χαρά δέχτηκαν να συνδράμουν στην προσπάθεια: Γιώργος Κιμούλης, Κάρμεν Ρουγγέρη, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιώργος Χρανιώτης, Κώστας Αποστολάκης, Τάνια Ρόκκα και Γιάννης Τσουρουνάκης συμμετέχουν με δυνατές σκηνές δίπλα στις πρωταγωνίστριες Ανδριανή Αγγελιδάκη και Αμαλία Ζαργιανάκη, αλλά και ένα πλούσιο καστ περίπου 25 ερασιτεχνών ηθοποιών από την Κρήτη. «Στην παραγωγή λοιπόν, από τα πρώτα – πρώτα βήματα είναι ο Αντώνης ο Ρενιέρης, ο σκηνοθέτης, που κάνουμε μαζί τη σκηνοθεσία», μας λέει η Μαρία Σβολιαντοπούλου και συμπληρώνει με τους συντελεστές: «Στην εικονοληψία ο Μάνος Λιανδράκης, στην ηχοληψία ο Μάνος Συγλέτος, στο styling η Βέρα Μαθιουδάκη, στο μακιγιάζ η Κατερίνα Πάνου, στο hairstying η Έλσα Τσαουσάκη, στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων οι Ιωάννα Καλαϊτζάκη και Ελένη Βασιλικού, στο μοντάζ ο Μάνος Τσουρουνάκης, φωτογράφος της ταινίας ο Παύλος Βερίγος, την επικοινωνία έχει αναλάβει ο Χρήστος Αδαμάκης και νομική σύμβουλος είναι η Θεανώ Δρακογιαννάκη».

«Η ταινία αυτή τη στιγμή έχει τις αιγίδες της Εταιρίας Αλτσχάιμερ Ηρακλείου, Αθηνών, του Πανελλήνιου Οργανισμού Αλτσχάιμερ, της Ελληνικής Αστυνομίας, του δήμου Ηρακλείου και της Περιφέρειας Κρήτης», λέει υπερήφανα η ίδια και εξηγεί ότι η ταινία προβάλλεται σε ειδικές βραδιές που διοργανώνονται ανά την Ελλάδα. Όλα τα έσοδα από τις προβολές διατίθενται σε οργανισμούς για το Αλτσχάιμερ αλλά και σε άλλους Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς.

«Να μάθει ο κόσμος για το Αλτσχάιμερ»
«Στόχος μου ήταν να επιβραβεύσω τους δικούς μου φροντιστές, επειδή ποτέ δεν καταλάβανε ποιο ήταν το έργο τους» μας λέει η δημιουργός της ταινίας, προσθέτοντας πως ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι «το Αλτσχάιμερ δεν είναι κάτι που πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας, αλλά να ανοίγουμε τα μάτια μας. Μεγαλώνοντας και σπουδάζοντας στον τομέα της ψυχολογίας είδα ότι κι άλλοι φροντιστές είναι σαν τους δικούς μου κι είδα πολλά όμοια μάτια, πολύ όμοιο πόνο, ουσιαστικά. Κι έτσι λοιπόν ο βασικός μας στόχος πλέον είναι να τους επιβραβεύσουμε όλους, όχι μόνο για τη Νόσο του Αλτσχάιμερ αλλά για οποιονδήποτε λόγο έχουν υπάρξει φροντιστές».

«Όταν βλέπεις ότι ο κόσμος έρχεται για να δει την ταινία σου, είναι απίστευτη εμπειρία. Ότι βοηθάς τον κόσμο, όταν βγαίνει και τον βλέπεις να κλαίει και να λέει “ευχαριστώ”, εγώ θεωρώ ότι δεν χρειάζομαι κάτι άλλο», συμπληρώνει με βουρκωμένα μάτια και συνεχίζει: «Το πρώτο πράγμα που λέω σε όλους είναι να μάθουν τι είναι το Αλτσχάιμερ γιατί δυστυχώς όλοι οι φροντιστές συνέχεια σκέφτονται “μπορώ και καλύτερα”… Δυστυχώς, το Αλτσχάιμερ έχει συγκεκριμένη πορεία. Δεν μπορείς και καλύτερα, το μόνο που μπορείς είναι να κάθεσαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και να κάνεις αυτά που κάνεις και τώρα, δηλαδή να τον βοηθάς να ζει». Όσο για τη συμβουλή της προς όσους έχουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή στο σπίτι τους είναι να συμπεριφέρονται στους ασθενείς όπως θα ήθελαν να τους συμπεριφέρονται αν βρίσκονταν οι ίδιοι σε αυτή τη θέση: «Αν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν θα υπήρχαν ούτε οι ασθενείς κι αυτή είναι η πιο τρομακτική αλήθεια, δυστυχώς. Δύναμη και αγάπη, αυτά έχω μόνο να πω ως συμβουλή».

Τα επόμενα βήματα

Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες της Μαρίας Σβολιαντοπούλου δεν σταματούν στην παραγωγή του «Για θύμισέ μου». Η ταινία πρόκειται να ταξιδέψει και στο εξωτερικό για προβολές στους ομογενείς αλλά και για να συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ. Ήδη από τον ερχόμενο Φεβρουάριο προγραμματίζεται η έναρξη του επόμενου κινηματογραφικού project, όμως μέχρι τότε αναμένεται η παρουσίαση του παιδικού βιβλίου που έχει γράψει, με τίτλο «Ο κύριος Αλτσχάιμερ και το χρυσόψαρο», που μιλάει για τη νόσο από τα μάτια ενός παιδιού, για το πώς ένα παιδί βλέπει τη γιαγιά όταν ξεχνάει. «Το έχω κάνει λιγάκι θεατρικό και ο άμεσος επόμενος στόχος είναι να γίνει θεατρικό», μας λέει η συγγραφέας και παραδέχεται πως τα επόμενα σχέδια έχουν πέσει «όλα μαζί», δηλώνοντας όμως πίστη πως θα γίνουν όλα το ίδιο καλά και επιτυχημένα.

*Ευχαριστούμε πολύ το θέατρο «Αθηνά» για τη φιλοξενία της συνέντευξης.