Γκρέτα: Η ανάπηρη σκυλίτσα των Εξαρχείων

Το αυτοκίνητο που τη χτύπησε όταν ήταν κουταβάκι της προκάλεσε νέκρωση του νωτιαίου μυελού. Έτσι, όσο χαρούμενη κι αν είναι, ποτέ δεν κουνάει την ουρά της που κρέμεται μέσα από την πάνα ακράτειας που φοράει. Δεν μπορεί να την κουνήσει.

Την Γκρέτα δεν την ενδιαφέρει ότι είναι ανάπηρη. Τα απογεύματα αλωνίζει τα Εξάρχεια και τον Λυκαβηττό, «πιλοτάροντας» επιδέξια το αναπηρικό αμαξίδιό της που αποτελεί ατραξιόν των άλλων τετράποδων. «Αυτή είναι γυναίκα για σένα Μπόμπο. Θα σε πηγαίνει βόλτα με την κούρσα» είπε ένας περαστικός κύριος, στο jack russell του που κοίταζε απορημένο τη Γκρέτα να τρέχει πάνω στις δυο μεγάλες ρόδες οι οποίες έχουν αντικαταστήσει επάξια, τα πίσω της ποδαράκια που από πέρσι είναι διακοσμητικά.

«Εύχομαι να είχε σταματήσει ο οδηγός που τη χτύπησε και να την είχε περιθάλψει. Όχι γιατί θα την αγαπούσα περισσότερο, αλλά γιατί ενώ γεννήθηκε χωρίς κάποιο πρόβλημα, της το επέβαλλε ένας συνάνθρωπός μας. Το σκυλί, τραυματίστηκε σοβαρά και περίμενε μέρες σφαδάζοντας από τους πόνους. Μετά έπαψε να αισθάνεται. Δεν μετακινούνταν καθόλου. Σοκαρισμένη περίμενε σε ένα πάρκο, οι άνθρωποι δεν της έδιναν σημασία, καταδικάζοντάς την να μην ξαναπερπατήσει» λέει η Ανθή Δίπλα, η αρχαιολόγος και ξεναγός που έγινε φύλακας- άγγελος της σκυλίτσας. Κάποιοι που δεν άντεχαν το «θλιβερό θέαμα» απλώς τη σκέπαζαν με ένα σεντόνι.

Η κ. Δίπλα, την πρωτοείδε σε ένα βίντεο που είχε αναρτήσει σε μια σελίδα στο facebook η Κούλα Καρβουνάρη, η οποία περιθάλπει αδέσποτα σκυλιά στην Ημαθία και αγωνίζεται για την υιοθεσία τους. «Με συγκίνησε η όρεξη που είχε αυτό το σκυλάκι για ζωή, είχε όρεξη να φάει και να παίξει. Ηταν ένα πλάσμα που ήθελε να ζήσει. Χωρίς να το αναλύσω πολύ, πήρα την απόφαση. Δεν μπόρεσα να αποστρέψω το βλέμμα μου από αυτή» λεει η κ. Δίπλα. Ούτε η πιθανότητα να μετακομίσει στο εξωτερικό στάθηκε εμπόδιο. «Θα την πάρω μαζί».

Λίγες ημέρες μετά, η Γκρέτα μεταφέρθηκε από την Βέροια με το τρένο στο νέο της σπίτι, σε έναν ήσυχο δρόμο στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Την υποδέχτηκαν οι δύο γάτοι του σπιτιού, η Αστραδενή και ο Πούπος. «Όταν ήρθε ήταν μελαγχολική, στην αρχή έκλαιγε πολύ. Φοβόταν ότι θα την άφηνα. Είχε το σύνδρομο της εγκατάλειψης όταν την άφηνα σε άλλο δωμάτιο. Τα πόδια της ήταν γεμάτα πληγές επειδή τα έσερνε. Τώρα έκλεισαν οι τελευταίες».

Στο σπίτι την περίμενε ήδη ένα αναπηρικό καροτσάκι, χορηγία μιας ευαισθητοποιημένης κυρίας. «Η Κατερίνα Τσέρτου μας το έστειλε και ο Βασίλης Τζίγκουρας, υδραυλικός που κατασκευάζει τέτοια αμαξίδια, το ρύθμισε. Πάμε να δεις πόσο γρήγορα τρέχει» λέει η κ. Δίπλα, τοποθετεί την Γκρέτα στο καρότσι και ξεκινάει μια βόλτα. Κανονική, σκυλίσια. Με στάσεις για να μυρίσει τα δέντρα, τις ρόδες των αυτοκινήτων, για να χωθεί στα φυτά να κυνηγήσει ένα μπαλάκι του τένις. «Στην Ελλάδα δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τα αμαξίδια. Στην Γερμανία για παράδειγμα θα δεις πολλά».

Η Γκρέτα είναι «το πολυχαϊδεμένο και πολυφιλημένο σκυλί του κέντρου. Ολοι την αγαπούν. Περνάνε από την πόρτα του σπιτιού και εκείνη τους γαβγίζει από χαρά. Ο κόσμος ενθουσιάζεται, παραξενεύεται ρωτάει τι είναι αυτό- γιατί δεν κυκλοφορούν πολλά καροτσάκια.».

Οταν έχει να πάει σε πρωινή ξενάγηση, η κ. Δίπλα ξυπνάει πάντα νωρίτερα. Το πρώτο της μέλημα είναι να αλλάξει την Γκρέτα για να μη μείνει πολλές ώρες με την ίδια πάνα. «Δεν το κάνεις από υποχρέωση. Λειτουργεί αυτόματα. Μετατίθεται το ενδιαφέρον σου έξω από εσένα και η φροντίδα επιστρέφει σε σένα και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο».

Οπως λέει «λόγω αυτής της αναπηρίας, η Γκρέτα έχει αναπτύξει δύναμη στα μπροστινά της πόδια. Σέρνεται πολύ γρήγορα μέσα στο σπίτι και όταν είναι χαρούμενη χοροπηδάει».

Η αλλαγή της πάνας, το καθάρισμα του σκύλου και οι αυξημένες απαιτήσεις φροντίδας ενός ανάπηρου ζώου συνηθίζονται. Αυτό όμως που δεν χωνεύεται όμως, είναι τα σχόλια κάποιων ανθρώπων. «Η κλασική ατάκα που ακούω είναι “γιατί έχεις σκυλί και δεν παίρνεις ένα παιδί να το φροντίσεις;”. Δε θα είχα αντίρρηση να υιοθετήσω ή να κάνω παιδί, η σχέση με τον σκύλο όμως είναι ανεξάρτητη από αυτό. Μου κάνουν παρατηρήσεις, λένε “γιατί φροντίζεις ζώα και δεν φροντίζεις ανθρώπους”. Είναι δυνατόν άνθρωποι που κάνουν τέτοιες παρατηρήσεις να νοιάζονται για τον διπλανό τους; Πιστεύω ότι στην καρδιά του ανθρώπου που αγαπάει τα ζώα χωράει και αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Σου δίνει άπειρα μαθήματα τρυφερότητας ένα ζώο που έχει την ανάγκη σου και αυτό το συναίσθημα το επιστρέφεις στον κόσμο». Η εξίσωση είναι «θέληση για ζωή» + «λίγη φροντίδα» + «αγάπη» = ελπίδα.