FOCUS

Ινδία: Στην ακραία φτώχεια, μόνη ελπίδα είναι τα παιδιά και η εκπαίδευσή τους

Κυριακή, 10 Μαρτίου 2019 21:30

Ο πατέρας του 7χρονου Φαρναάν επέμενε να αφήσει ο γιος του το σχολείο για να πάει να δουλέψει. Η οικογένεια ζει στο δρόμο, στο Νέο Δελχί και όλοι ζητιανεύουν ή κάνουν μεροκάματα του ποδαριού για να επιβιώσουν. Η μητέρα του Φαρναάν πάτησε πόδι. «Θα παλέψω για να μην σταματήσει το σχολείο», είπε. «Είναι η μόνη μας ελπίδα για το μέλλον».

Πριν από 20 χρόνια η Ρούμπι Καν και ο σύζυγός της, Νισάρ, ήρθαν στο Νέο Δελχί, με την ελπίδα να βρουν δουλειά και κάποιου είδους μέλλον. Ήταν απελπιστικά φτωχοί και σχεδόν αγράμματοι. Ο Νισάρ, στα 40 του είναι τσακισμένος και χρειάζεται ένα αυτοσχέδιο καροτσάκι για να μπορεί να μετακινείται. Όταν οι γονείς του πέθαναν, τα αδέλφια του τον πέταξαν, μαζί με τη σύζυγό του, έξω από το σπίτι τους, στο χωριό του που είναι μερικές ώρες νότια από το Δελχί.

Έτσι, εκείνοι αποφάσισαν να έλθουν στην πρωτεύουσα.

Το σπίτι της οικογένειας (AP Photo/Altaf Qadri)

Και αυτό που βρήκαν, είναι μια ζωή στο περιθώριο, ζώντας σε μια αποικία άστεγων στο κέντρο της παλιάς πόλης. Το ζευγάρι και τα πέντε παιδιά του επιβιώνουν κυρίως από την επαιτεία, αν και οι δύο μεγαλύτεροι γιοι κάνουν κάποια περιστασιακά μεροκάματα. Το σπίτι τους είναι στην ουσία ένα κάρο, που τσουλάει πάνω σε δύο παλιές ρόδες από ποδήλατο:

Οι Αρχές συχνά τους διώχνουν από εκεί όπου ζουν και καταστρέφουν τα υπάρχοντά τους. Γι αυτό το λόγο κάποια από τα μέλη της οικογένειας κοιμούνται πάνω σε ένα κάρο, μεγέθους περίπου μιας πόρτας, ώστε αν έρθει η αστυνομία να μπορέσουν αμέσως ν’ ανεβάσουν σε αυτό τα αναγκαία: ρούχα, κουβέρτες, πιστοποιητικά γέννησης, και να φύγουν.

Το σχολείο για άστεγα παιδιά το οποίο παρακολουθεί ο μικρός (AP Photo/Altaf Qadri)

«Μας κυνηγάνε διαρκώς», λέει ο Νισάρ. «Ακόμα και τα σκυλιά ζουν καλύτερα από μας».

Ο μεγαλύτερος γιος, ο Αρμαάν, σταμάτησε το σχολείο για να μπορέσει να δουλέψει. Ο μεσαίος γιος, ο 13χρονος Αϊμέρι επίσης σταμάτησε το σχολείο επειδή τα άλλα παιδιά τον πείραζαν για τη δυσκολία που έχει στην ομιλία του. Κανείς τους δεν δουλεύει πολύ συχνά. Η μεγαλύτερη κόρη, η 15χρονη Μεχέντι περνάει συχνά τη μέρα της βοηθώντας στο αυτοσχέδιο σχολείο για άστεγα παιδιά, αλλά δεν πληρώνεται. Η μικρότερη κόρη είναι μόλις 3 μηνών.

Κι έτσι, όλες οι ελπίδες της οικογένειας πέφτουν πάνω στον 7χρονο Φαρμαάν.

Η μητέρα του, ετοιμάζει το Φαρμαάν για το σχολείο (AP Photo/Altaf Qadri)

Ο Φαρμαάν αγαπάει πολύ το σχολείο. Είναι εξαιρετικός στα μαθήματα και μπορεί να πει το αγγλικό αλφάβητο κανονικά και ανάποδα. Δεν έχει κάνει πολλά στη σύντομη έως τώρα ζωή του αλλά μένοντας στο σχολείο έχει γίνει το επίκεντρο της ελπίδας της οικογένειας. Και οι δύο γονείς τον βοηθούν όσο μπορούν με τα μαθήματά του και πλέον και ο πατέρας του αναγνωρίζει ότι δεν πρέπει να σταματήσει το σχολείο για να δουλέψει.

Οι γονείς του έχουν «σχεδιάσει» το μέλλον του: Γυμνάσιο. Ίσως κάποια σχολή. Δουλειά. Χρήματα.

Είναι η ελπίδα τους. «Πρέπει να γίνει κάποιος πρώτα και μετά να μπορέσει να φροντίσει κι εμάς», λέει η μητέρα του.