Οι Έλληνες που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τους τζιχαντιστές

Καλώς ήρθες στο βέλγικο φαρ ουέστ -μου λέει με νόημα, υπομειδιώντας, ο Σάμι ο ταξιτζής μου, με το που περνάμε κάτω από τα μεγάλα φωτεινά γράμματα που λένε "Μόλενμπεκ" και σηματοδοτούν την είσοδο στην πιο πολυσυζητημένη και πασίγνωστη, πλέον, τοποθεσία της βελγικής πρωτεύουσας. Μαροκινής καταγωγής ο Σάμι, όπως οι περισσότεροι εδώ, γέννημα-θρέμμα του Μόλενμπεκ, το εγκατέλειψε για την ανατολική πλευρά με το που παντρεύτηκε πριν από μερικά χρόνια. Ένοιωθε, μου λέει, πως το μέρος δεν τον χωρούσε πια.

Το ελληνικό καφενείο του Μόλενμπεκ

Στην καρδιά του Μόλενμπεκ, πολύ κοντά στο σπίτι του καταζητούμενου για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, Σαλά Αμπντεσλάμ -και στο οποίο είχε πραγματοποιήσει θεαματική επιχείρηση, προ μηνός, η βελγική αστυνομία δίχως, όμως, να τον εντοπίσει- βρίσκεται το ελληνικό καφενείο με το διπλό όνομα ΛΕΥΚΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ - ΠΑΟΚ (η αγάπη για τη συγκεκριμένη ομάδα είναι περισσότερο από εμφανής...)

Με καταγωγή από τη Βέροια, ο ιδιοκτήτης του, Κώστας Καρασαβίδης "τρέχει" το μαγαζί μαζί με τον ανιψιό του, Γιώργο Καρασαβίδη.

Ξέρουν, άραγε, τον Αμπντεσλάμ, ο οποίος είχε κάνει κι ένα πέρασμα, τον περασμένο Αύγουστο, από την Πάτρα πηγαινοερχόμενος στη Συρία;

Όπως μου λένε με μια φωνή, όχι μόνο τον ξέρουν, όχι μόνο ήταν πελάτης του καφενείου -ενίοτε τους έκανε και θελήματα.

Η τελευταία που τον είδε, λίγο καιρό πριν από τη σφαγή, ήταν η αδελφή του Κώστα Καρασαβίδη και από την οποία ο Αμπντεσλάμ ζήτησε να μεταφέρει τους χαιρετισμούς του στην οικογένεια. Περνούσε απέξω με το ποδήλατό του και σταμάτησε για να πει μια καλημέρα.

Ο Γιώργος Καρασαβίδης, ήξερε και τον εγκέφαλο της σφαγής στο Παρίσι, Αμπντελχαμίντ Αμπαούντ, ο οποίος σκοτώθηκε σε έφοδο των Γάλλων αστυνομικών σε διαμέρισμα σε προάστιο του Παρισιού λίγα 24ωρα μετά το μακελειό. Ως γνωστόν, ο Αμπαούντ -διαβόητος δήμιος του ISIS- συντόνιζε, για κάμποσο καιρό, το τρομοκρατικό του δίκτυο από την Αθήνα. Δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις -όμως, ήταν γείτονας, όλοι γνωριζόμαστε εδώ...

Θείος και ανηψιός επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι ο Αμπντεσλάμ ήταν καλό παιδί, ήσυχο, δεν έδινε δικαιώματα, δεν έπινε αλκοόλ, δεν είχε πολλά πάρε-δώσε με κόσμο. Μου λένε ότι θα τους πάρει καιρό να συνέλθουν από το σοκ.

Οι λιγοστοί πελάτες του καφενείου μπορεί να μην καταλαβαίνουν ελληνικά, αντιλαμβάνονται απολύτως, ωστόσο, για ποιο πράγμα συζητάμε. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι τους, γνώριζαν τους δύο, μαροκινής καταγωγής, τζιχαντιστές.

Όπως τους ήξερε κι ένας τρίτος Έλληνας, κάτοικος κι εκείνος της περιοχής, ο Θ. Δεν θέλει να μιλήσει στην κάμερα του CNN Greece, γιατί φοβάται, όπως μου λέει, μην γίνω στόχος, μην μου σπάσουν το μαγαζί μου. Ποτέ δεν ξέρεις. Άσε καλύτερα...

Μιλάμε για λίγο στο δρόμο, μου λέει ότι και οι προηγούμενοι: Καλό παιδί, δεν έχω εξήγηση γιατί...

Κάτω από τη μύτη των βελγικών Αρχών

Αποδεικνύεται, τελικώς, πως οι Αμπαούντ και Αμπντεσλάμ ήταν κάτω από τη μύτη των βελγικών Αρχών. Για αρκετό καιρό ζούσαν δυο διαφορετικές ζωές δίχως -κατά τα φαινόμενα- οι αρμόδιες υπηρεσίες να αντιληφθούν, εγκαίρως, τη ριζοσπαστικοποίησή τους στον τζιχαντισμό και να αντιδράσουν αναλόγως.

Και τώρα; Είναι, άραγε, σε θέση, να εντοπίσουν ανάλογες περιπτώσεις πριν ξαναγίνει το κακό;

Το Βέλγιο, με επίκεντρο το Μόλενμπεκ, είναι η χώρα της Ε.Ε. που "δίνει" τεράστιο αριθμό τζιχαντιστών στον ISIS από τη δεξαμενή των μουσουλμανόπαιδων δεύτερης γενιάς. Δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τον πληθυσμό του.

Γιατί; Τι φταίει;

Κατά τον Σάμι η ευθύνη πάει μισή στη χώρα, μισή στην κοινότητα των μουσουλμανικού θρησκεύματος, μαροκινής καταγωγής, Βέλγων πολιτών.

Η μεν χώρα, λέει, τους αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αλλά και πολλοί από εκείνους, συνεχίζει, δεν θέλησαν να ακολουθήσουν τον βελγικό/ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.

Υπάρχουν αρκετοί που δεν διανοούνται καν να πάνε στην άλλη πλευρά της πόλης. Δεν περνούν το κανάλι. Δεν θέλουν. Γι' αυτό έφυγα. Είμαι περήφανος να λέω πως είμαι πολίτης του κόσμου. Είμαι και Βέλγος και Μαροκινός και Ευρωπαίος...

Μόλενμπεκ: ένα μικρό Μαρακές στις Βρυξέλλες

Αυτό το μισό-μισό που μου λέει το βλέπω παντού τριγύρω. Είναι περίεργο κράμα το Μόλενμπεκ. Δεν είναι όπως τα άθλια Παρισινά προάστια των μεταναστών με τα τεράστια "κουτιά" από μπετόν στα οποία μένουν, ο ένας πάνω στον άλλον, οι άνθρωποι. Εδώ πλειοψηφούν οι μονοκατοικίες. Μικρά σπίτια μεν αλλά "δεμένα" και ταιριαστά με το περιβάλλον. Αρχιτεκτονικά δεν έχει μεγάλη διαφορά από την ανατολική όχθη του καναλιού.

Απ' την άλλη πάλι -δεν το λες Βρυξέλλες, Βρυξέλλες. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαχαρικά. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν καλυμμένα κεφάλια και φορούν μακρυά ρούχα. Τα μαγαζιά και τα εμπορεύματά τους παραπέμπουν στο Μαρακές. Παιδιά -δεν τα κάνω μεγαλύτερα από 13-14 χρονών- βρίσκονται, παρά το προχωρημένο της ώρας, στο δρόμο και, που και που, διαπληκτίζονται.

Το μόνο ατόφιο δείγμα Βρυξελλών στο σημείο που βρίσκομαι, στην καρδιά του Μόλενμπεκ, είναι το περιπολικό που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και η σειρήνα του ουρλιάζει...