«Γεια σας και καλή τύχη μάγκες»

Άλλωστε τι παραπάνω να πω. Όλα ή σχεδόν όλα, έχουν γραφτεί για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και σε τελική ανάλυση υπάρχουν άλλοι που τον έζησαν, ή συνεργάστηκαν μαζί του και μπορούν να πουν περισσότερα.

Στις 6 του Δεκέμβρη κλείνουν είκοσι πέντε χρόνια από την ημέρα που ο Παύλος έφυγε από τη ζωή και μαζί του έφυγε και ένα κομμάτι της μετεφηβικής μας ξεγνοιασιάς και ορμής. Για εμάς τους ροκάδες τουλάχιστον. Για εμάς που ενηλικιωθήκαμε σε εποχές που το μακρύ μαλλί ήταν για τον πολύ κόσμο συνώνυμο της αλητείας και των ναρκωτικών και το σκουλαρίκι καλός λόγος για να σε πετάξουν έξω από το λεωφορείο, ή να δέχεσαι κράξιμο με συνοδεία διαφόρων κοσμητικών.

Πρόλαβα τον Παύλο στις τελευταίες του εμφανίσεις. Θυμάμαι σπούδαζα εκτός Αθήνας και κάθε φορά που ερχόμουν πήγαινα με ένα φίλο μου να δούμε τον Παύλο και τους Απροσάρμοστους, το συγκρότημά του, στο «Αν» ή όπου αλλού έπαιζαν.

Μεγαλώσαμε με Led Zeppelin, Pink Floyd, Stones κτλ και εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80, τελειώνοντας το σχολείο ανακαλύπταμε ότι υπάρχουν μπάντες και καλλιτέχνες που μας έλεγαν τα ίδια πράγματα στα ελληνικά. Μπορούσαμε να τους δούμε από κοντά, να τους μιλήσουμε, να τους αγγίξουμε.

Θυμάμαι τον Παύλο στο «Αν». Με εκείνη την πορτοκαλί πουκαμίσα του και την χαρακτηριστική άνεσή του στη σκηνή. Η μπάντα που τον συνόδευε ήταν σχεδόν ότι καλύτερο υπήρχε εκείνη την εποχή στην Αθήνα και για εμάς που γρατζουνάγαμε λίγο τις κιθάρες μας ήταν αποκάλυψη. Να δούμε, να ακούσουμε, να κλέψουμε...

Δεν μάζευε πολύ κόσμο το μαγαζί και πολλές φορές απορούσα.

Για εμάς όμως ήταν το ίδιο. Βλέπαμε από κοντά τον εφηβικό μας ήρωα και όταν γυρνάγαμε στις γειτονιές μας αντιγράφαμε κασέτες (για όσους θυμούνται τι είναι οι κασέτες) για τους φίλους μας, για να ακούσουν κι αυτοί και να μάθουν.

Δεν ξέρω και δεν με ενδιέφερε ποτέ αν οι μουσικές του Παύλου έφεραν κάτι καινούργιο σε αυτό που λέμε ροκ μουσική. Ας μιλήσουν γι αυτό οι ειδικοί. Για ένα δεκαοχτάχρονο παιδί αρκούσε που άκουγε τις δικές του σκέψεις στα τραγούδια και τα βράδια ονειρευόταν να ανέβει και αυτό στη σκηνή, η να τολμήσει να ζήσει αυτό το underground ιδεολόγημα που είχε φτιάξει στο κεφάλι του.

Ο Παύλος ήταν ένα πηγαίο ταλέντο, τολμηρός όσον αφορά την τέχνη στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και του γενικότερου κοινωνικού πλαισίου της εποχής. Δεν πρόλαβε να παίξει σε μεγάλους χώρους με μεγάλο κοινό, άνοιξε όμως το δρόμο για να παίξουν αυτοί οι καλλιτέχνες και οι μπάντες που τον διαδέχθηκαν. Η μυθολογία που δημιουργήθηκε γύρω από τη ζωή του, τη σχέση του με τα ναρκωτικά και τον τραγικό θάνατό του σε ηλικία μόλις 42 χρονών ίσως και να επισκίασαν κάποια στιγμή την πραγματική διάσταση του καλλιτέχνη.

Ο χρόνος όμως είναι ο καλύτερος κριτής.

Τα τραγούδια του αποδεικνύονται άχρονα, ταιριάζουν στο σήμερα όπως θα ταιριάζουν και στο αύριο και θα τα ακούμε πάντα με μια εσωτερική νοσταλγία, ενώ τα νέα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το θάνατό του θα βρίσκουν πάντα στα τραγούδια του κάτι από τις μύχιες σκέψεις τους.