«Τώρα θέλει να γίνει γιατρός»: Η ιστορία του Τζίμυ από την Τανζανία και η επέμβαση στην Ελλάδα

Ο Τζίμυ, που θέλει να γίνει γιατρός όταν μεγαλώσει, έφτασε στη χώρα μας τον Οκτώβριο του 2017 και έναν μόλις μήνα αργότερα υποβλήθηκε σε επέμβαση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας. Η εγχείρηση αυτή ήταν απαραίτητη, καθώς είχε χάσει τα πόδια του σε ηλικία πέντε ετών, από πυρκαγιά στο σπίτι του.

Μέχρι τα 12 του έτη, έζησε δύσκολα, ώσπου, μια μέρα τον γνώρισε μια ομάδα Ελλήνων που ταξίδευε, τότε, στην Τανζανία, για να μοιράσει δώρα και απαραίτητα είδη σε παιδιά που ζούσαν σε χωριά. Aπό εκείνη την ημέρα, η ζωή του άλλαξε...

Όπως εξηγεί στο CNN Greece, ο καθηγητής ορθοπεδικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών, Μίνως Τυλλιανάκης, έμαθε για την περίπτωση του Τζίμυ από κοινούς γνωστούς, επικοινώνησε με την Τ.Ο.Μ, του έστειλαν κάποιες ακτινογραφίες και τους πρότεινε να αναλάβει μαζί με την ομάδα του την εγχείρηση.

Σύμφωνα με τον κ. Τυλλιανάκη, οι γιατροί είχαν ακρωτηριάσει το ένα του πόδι, ενώ το δεύτερο είχε υποστεί σοβαρή ζημιά, μέχρι το γόνατο. Ουσιαστικά, ήταν σαν διπλός ακρωτηριασμός. Με την βοήθεια του καθηγητή ορθοπεδικής Παναγιώτη Μέγα και του πλαστικού χειρουργού του νοσοκομείου, Σταύρου Μπαλάση, προχώρησαν σε μια επέμβαση που ονομάζεται Rotationplasty.

«Αφού αφαιρέσαμε το δέρμα γύρω από την περιοχή του γονάτου, έγινε αφαίρεση της άρθρωσης του γονάτου και μεταφορά της στροφής της ποδοκνυμικής κατά 180ο μοίρες ώστε να λειτουργεί ως γόνατο. Είναι μια εγχείρηση που έχει γίνει λίγες φορές στην Ελλάδα και συνήθως γίνεται σε περιπτώσεις που υπάρχει καρκίνωμα», ανέφερε ο κ. Τυλλιανάκης.

Όλα τα έξοδα για την δύσκολη αυτή επέμβαση καλύφθηκαν από το νοσοκομείο. Τόσο οι γιατροί, όσο και το νοσηλευτικό προσωπικό αγκάλιασαν τον μικρό Τζίμυ, ο οποίος «αγαπήθηκε πολύ», όπως λέει χαρακτηριστικά ο καθηγητής.

Αφού πέρασε το στάδιο της ανάρρωσης, στη συνέχεια του τοποθετήθηκαν τεχνητά μέλη.

Στη συνέχεια, ακολούθησε τις συμβουλές των φυσιοθεραπευτών του και έκανε τα πρώτα του βήματα. Έτοιμος πλέον να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής, επέστρεψε στην Αφρική τον Μάρτιο του 2018, όπου και ζει μαζί με την οικογένεια της T.O.M.

Όλα ξεκίνησαν από μία πυρκαγιά

Ο Τζίμυ γεννήθηκε τον Αύγουστο του 2002 σε μία φτωχή, πολύτεκνη οικογένεια. Μια μέρα, πρόσεχε τα ζώα της οικογένειας, όταν έπιασε ξαφνικά βροχή και γύρισε σπίτι επειδή κρύωνε. Ήταν μόνος και ξάπλωσε κοντά στη φωτιά που σχεδόν είχε σβήσει αλλά έκαιγαν ακόμη κάρβουνα. Κουρασμένος όπως ήταν, τον πήρε ο ύπνος. Χωρίς να το καταλάβει, άρχισε να καίγεται. Τον έσωσε η αδερφή του που γύρισε σπίτι νωρίτερα.

Η οικογένειά του, τον πήγε στο κοντινότερο νοσοκομείο, τρεις μέρες αργότερα, αλλά τα εγκαύματα που είχε ήταν τόσο σοβαρά που ο γιατρός εκτίμησε ότι πρέπει να του ακρωτηριάσουν το ένα άκρο, όπως και έγινε.

Έμεινε στο νοσοκομείο για 7 μαρτυρικούς μήνες. Όταν τελικά πήρε εξιτήριο, οι γονείς του τόν εγκατέλειψαν στην σχεδόν τυφλή γιαγιά του με την δικαιολογία πως δεν μπορούσαν να τον φροντίσουν. Αδιαφορώντας, όμως, για το γεγονός πως ούτε η ηλικιωμένη γυναίκα είχε τα μέσα για να του προσφέρει όσα χρειαζόταν.

Μη μπορώντας να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, σερνώταν με τα χέρια του… Δεν είχε την απαραίτητη περίθαλψη και δεν πήγε σχολείο όπως τα άλλα παιδιά.

«Τον Ιανουάριο του 2012 με επτά άτομα από την Ελλάδα, κάναμε ένα ταξίδι με σκοπό να δώσουμε λίγη βοήθεια σε 10 διαφορετικά χωριά της περιοχής Mbeya, προσφέροντας σε περίπου 4.000 παιδιά, ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, φασόλια και ρύζι, και διάφορα σχολικά είδη. Επίσης, διηγούμασταν Χριστουγεννιάτικες ιστορίες, με εικόνες. Επισκεφτήκαμε μεταξύ άλλων και το χωριό Galijembe, όπου ένα απόγευμα συγκεντρωθήκαμε σε μια εκκλησία, η οποία δεν είχε καν σκεπή. Γύρω μας είχαν μαζευτεί περίπου 200 παιδάκια για να μας ακούσουν και να πάρουν και κάποια δώρα. Στη μέση περίπου του προγράμματός μας, κάποιος κύριος κρατώντας αγκαλιά τον Τζίμυ, τον έβαλε να καθίσει σε ένα κάθισμα μπροστά μας. Αυτό που είδαμε ήταν απερίγραπτο: Ένα παιδί βρώμικο, με πονεμένο πρόσωπο, μας κοίταζε με περιέργεια» λέει στο CNN Greece o κ. Χαραλαμπίδης, και συμπληρώνει: «Αυτό ήταν. Η καρδιά μας ράγισε και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι για αυτό το παιδί και για όλα τα ορφανά της περιοχής».

«Έτσι του αγοράσαμε ένα καρότσι για να μην σέρνεται και τον Μάρτιο του 2013 ήρθαμε με την γυναίκα μου και έναν από τους τρεις γιους μου μόνιμα στο χωριό αυτό και αρχίσαμε να χτίζουμε ένα κέντρο φροντίδας ορφανών παιδιών.

Φυσικά, το πρώτο παιδί που ήρθε στο κέντρο μας ήταν ο Τζίμυ, τότε μόλις 12 χρονών και ακολούθησαν ακόμη 70 ορφανά. Πλέον έχουν το δικό τους κρεβάτι, καλό και άφθονο φαγητό τρεις φορές την ημέρα, καθαρά ρούχα, παιχνίδια και πάνω απ' όλα αγάπη και στοργή», αναφέρει.

«Όνειρα»

«Για ένα χρόνο, προσπάθησε η γυναίκα μου να διδάξει στον Τζίμυ γράμματα. Ήταν η πρώτη φορά που κρατούσε μολύβι στο χέρι του. Είναι όμως πολύ έξυπνο παιδί και τον επόμενο χρόνο του αγοράσαμε ένα ποδήλατο που το κινούσε με τα χέρια του και πήγε στο σχολείο του χωριού. Ο διευθυντής του έκανε κάποιες ερωτήσεις και τον κατέταξε στην πέμπτη Δημοτικού. Έτσι, σε τρία χρόνια τελείωσε το Δημοτικό σχολείο», αναφέρει ο ιδρυτής της Τ.Ο.Μ., σημειώνοντας:

Το όνειρο του Τζίμυ είναι κάποια μέρα να μπορέσει να γίνει γιατρός γιατί θέλει να βοηθήσει άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε ένα Γυμνάσιο στην περιοχή μας που να πληροί τους όρους για ένα άτομο με αναπηρία και για αυτό διαβάζει μόνος του τα μαθήματα, ενώ τον βοηθάνε οι δάσκαλοι και οι εθελοντές του κέντρου μας. Δίνει μόνο εξετάσεις για να μπορέσει να τελειώσει το Γυμνάσιο.

Η σκληρή ζωή των παιδιών στην Τανζανία και η δράση της Τ.Ο.Μ.

Όπως λέει o κ. Χαραλαμπίδης, οι ανάγκες στην Τανζανία είναι πολλές, ιδιαίτερα στα μικρά χωριά. Η βασικότερη, ωστόσο, είναι η δωρεάν εκπαίδευση.

«Σίγουρα η ιστορία του Τζίμυ δεν είναι η μοναδική. Κάθε ένα από τα 73 παιδιά μας έχουν την δική τους δύσκολη ιστορία γεμάτη πόνο, φτώχεια και σκληρή δουλειά. Τα παιδιά στη χώρα αυτή είναι δυστυχώς το τελευταίο που θα σκεφτεί κάποιος», αναφέρει, τονίζοντας πως στη χώρα, τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως «εργατικά χέρια».

«Πολλά χωριά ακόμη ζούνε σε πολύ πρωτόγονες καταστάσεις. Δεν έχουν βασικά αγαθά, όπως νερό καθαρό. Στο χωριό μας, βοηθήσαμε εμείς να φέρουν νερό από μια πηγή, που βρίσκεται πάνω στο βουνό. Πλέον έχουμε άφθονο καθαρό νερό», καταλήγει ο Αλέξανδρος Χαραλαμπίδης, ο οποίος και ευχαριστεί όλους όσους στηρίζουν το μεγάλο αυτό έργο: την Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία, τους Έλληνες του εξωτερικού και όχι μόνο.