Quo Vadis Graecia?
Ελλάς που πας; Ποια είναι η πυξίδα για τη χώρα; Εκείνη που χαράσει ο Νότος (η Αθήνα) ή ο Βορράς του Σόιμπλε (όπου στη συγκεκριμένη περίπτωση ταυτίζονται γεωγραφικός και μαγνητικός);
Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και χωρίς περιστροφές όλοι αναγνωρίζουν ότι χωρίς ρύθμιση του χρέους δεν έχει προοπτική. Εάν η αβεβαιότητα συνεχιστεί και τα μέτρα ρύθμισης του χρέους αποφασιστούν το 2018 είναι προφανές ότι η χώρα θα βρίσκεται σε διαρκή ομηρία. Και συνεχώς θα λαμβάνει μέτρα γιατί η λιτότητα και η αστάθεια εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Ο λόγος που ο Σόιμπλε επιδεικνύει τόσο σκληρή έως τιμωρητική στάση δεν έχει να κάνει μόνο την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Σχετίζεται με τις αντιλήψεις και τις στάσεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία. Οι Γερμανοί πιστεύουν πως οι Έλληνες με την οποιαδήποτε ευκαιρία θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τα περιοριστικά μέτρα και πως υπάρχουν και κάποιες ομάδες συμφερόντων που έχουν λίπος και τις οποίες δεν έχει αγγίξει καμία κυβέρνηση. Φυσικά, οι Γερμανοί έχουν και δικά τους ανταγωνιστικά συμφέροντα να εξυπηρετήσουν και θέλουν να "χαμηλώσουν" την οικονομική ισχύ των ελληνικών.
Αν κάποιοι στην Ελλάδα πίστεψαν ότι θα έδιναν οι Γερμανοί, τόσο εύκολα την μείωση του χρέους είναι τουλάχιστον αφελείς. Και μόνο το γεγονός των γερμανικών εκλογών τον Φθινόπωρο είναι ανασταλτικός παράγοντας αφού θα έδινε την αίσθηση στο εσωτερικό ότι μπορούν να εφαρμοστούν πιο χαλαρές πολιτικές για την γερμανική κοινωνία υπέρ των οποίων τάσσονται οι Σοσιαλιστές αντίπαλοι του Σόιμπλε.
Το ερώτημα είναι εάν η Αθήνα αυτή τη στιγμή μπορεί να αποσπάσει μια δέσμευση ότι θα ληφθούν αποφάσεις μετά τις εκλογές στο Βερολίνο ή να δεσμευτεί η Σύνοδος Κορυφής με καθαρό τρόπο ότι θα προχωρήσουν τα μέτρα ελάφρυνσης ώστε να αυξηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών.
Τα περί ΔΝΤ και των συγκρούσεων του με το Βερολίνο για το χρέος είναι προσχηματικά. Το ΔΝΤ δεν θέλει να είναι στο ελληνικό πρόγραμμα και το Βερολίνο το θέλει για να μην παίζει εκέινο μονίμως τον κακό για την λήψη μέτρων.
Η Αθήνα, ορθά δηλώνει πως όλα όσα ζητούνται δεν οδηγούν σε ευημερία και ανάπτυξη και προκαλούν ασφυξία στη χώρα. Το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί εάν δεν μειωθεί. Ουδείς μπορεί επί 30- 40 χρόνια να έχει θηριώδη μεγέθη πλεονάσματος.
Ως εκ τούτου, μόνο με μείωση χρέους και λελογισμένα πλεονάσματα είναι δυνατόν να προχωρήσει η χώρα. Και ο μοναδικός τρόπος για να να δεχθούν οι εταίροι να το κάνουν είναι να μας εμπιστευτούν. Πολίτες και πολιτικό σύστημα.
Θέλουν ασφαλιστικές δικλείδες: Η πιο ισχυρή είναι μέσω του Συντάγματος. Ότι η χώρα δεν θα δανείζεται για να ζήσει από εδώ και στο εξής. Ας δεσμευτούμε...