Κάν΄το όπως ο Σαμαράς

Όμως όσο πιο πολύ πολεμάς κάτι τόσο περισσότερο του μοιάζεις. Κι αν αυτό δεν ήταν τόσο εμφανές πριν την υπογραφή του μνημονίου τον Ιούλιο του 2015, όσο ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει στην εξουσία τόσο περισσότερες ομοιότητες μπορεί να διακρίνει κανείς.

Κι αν οι πανομοιότυπες προτάσεις σε ομιλίες και δημόσιες παρεμβάσεις μπορεί να αποδοθούν στην έλλειψη ευρηματικότητας των επικοινωνιακών επιτελείων, δύσκολα μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τις πολιτικές επιλογές και τη διαμόρφωση όμοιων πολιτικών αφηγημάτων με τα οποία επενδύουν τη λήψη μέτρων κάθε φορά που το απαιτούν οι ανάγκες της διαπραγμάτευσης.

Αν και κυβερνητικοί παράγοντες και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφερθούν σε success story (το σήμα κατατεθέν του σαμαρικού αφηγήματος) οι παρεμβάσεις τους βρίθουν από «επιτυχίες».

Ανάπτυξη, επενδύσεις, ανάγκη για σταθερότητα και αντίμετρα είναι τα βασικά στοιχεία και των δύο αφηγημάτων.

Όπως ο προκάτοχός του έτσι και ο νυν πρωθυπουργός επιθυμεί να εκμεταλλευτεί τα επιχειρηματικά σχέδια των Κινέζων και να δώσει στην Ελλάδα πρωταγωνιστικό ρόλο στον νέο «δρόμο του Μεταξιού» που επιχειρεί το Πεκίνο. Αυτό σημαίνει ότι πολλές από τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα καταλήξουν σε κινέζικα χέρια.

Τον Σεπτέμβριο του 2014 στην τελευταία του ομιλία σε ΔΕΘ ως πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς είχε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη. Υποστήριξε ότι για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό η οικονομία κατέγραφε αναπτυξιακούς ρυθμούς, μίλησε για πλεονάσματα και ζήτησε λίγη ακόμη υπομονή για να πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Όπως όλες οι κυβερνήσεις έτσι και οι τελευταίες δύο μίλησαν για την ανάγκη σταθερότητας και υποδεικνύοντας τις μετρήσεις ισχυρίστηκαν ότι η κοινωνία δεν θέλει εκλογές ενώ φαίνεται ότι και οι δύο πρωθυπουργοί θέλησαν να επενδύσουν στον «ξένο παράγοντα» επιχειρώντας να πείσουν τους δανειστές ότι η δική τους κυβέρνηση είναι η κατάλληλη για να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Επιπλέον, Σαμαράς και Τσίπρας μίλησαν για τα θετικά μέτρα ή τις ελαφρύνσεις, μόνο που αμέλησαν να πουν για τα ψιλά γράμματα της συμφωνίας στα οποία αναφέρεται ρητά ότι αυτά θα μπορούν να υλοποιηθούν μόνο αν και εφόσον η Αθήνα πιάσει τους στόχους. Οι οποίοι, η ιστορία των μνημονίων μας απέδειξε ότι, είναι σχεδόν άπιαστοι.

Αλήθεια πόσο διαφέρει το «δεν είναι όλα τα μνημόνια ίδια» που υποστήριξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος από το «αν τα μνημόνια δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει» που είχε ισχυριστεί ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Βασική τους διαφορά το ζήτημα του χρέους. Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως και οι δανειστές τότε, θεωρούσε το ελληνικό χρέος βιώσιμο και ζητούσε ένα πιστοποιητικό βιωσιμότητας. Το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχονταν γενναίο κούρεμα του χρέους και σίγουρα δεν το συνδύαζαν με τη λήψη νέων σκληρών μέτρων λιτότητας. Από τότε όμως πολλά έχουν αλλάξει. Το κούρεμα έγινε επιμήκυνση πληρωμής, και το ΔΝΤ γίνεται από εχθρός σύμμαχος αναλόγως με τις ανάγκες της επικοινωνιακής πολιτικής. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί το χρέος ως «καρότο» κάθε φορά που πρέπει να πάρει το «μαστίγιο» των μέτρων. Το έκανε, άλλωστε και πέρσι τέτοια εποχή όταν πέρασε ο νόμος Κατρούγκαλου.