Αυτή τη χώρα ποιος (Πρόεδρος) θα την σώσει;
Το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τον Νικολά Σαρκοζί. Η δημοτικότητά του είχε φτάσει στο ναδίρ και ήταν σχεδόν σίγουρο ότι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας θα προερχόταν από το Σοσιαλιστικό κόμμα.
Το πρόσωπο που πιθανώς θα αντιμετώπιζε στον δεύτερο γύρω των Προεδρικών εκλογών τον Σαρκοζί θα ήταν ο Διευθύνων Σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος- Καν ο οποίος είχε καταφέρει να ξεπεράσει δημοσκοπικά τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, την Μαρτίν Ομπρί (κόρη του Ζακ Ντελόρ και δήμαρχο της Λιλ) και τον Φρανσουά Ολάντ.
Τα πάντα όμως άλλαξαν στις 14 Μαΐου 2011 όταν και ο «ατίθασος» Στρος - Καν συνελήφθη στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες σεξουαλικής επίθεσης, απόπειρας βιασμού και ομηρίας καμαριέρας ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε.
Το σκάνδαλο όμως ήταν πολύ μεγάλο και ήταν σχεδόν απίθανο ακόμα και για τους Γάλλους που στο παρελθόν είχαν συγχωρέσει τις εξωσυζυγικές σχέσεις των πολιτικών τους, να ξεχαστεί.
Από τη στιγμή που ο Στρος -Κάν βγήκε από το παιχνίδι οι Σοσιαλιστές είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στον Φρανσουά Ολάντ, έναν πνευματώδη αλλά ελάχιστα χαρισματικό άνδρα ο οποίος ουδέποτε υπήρξε υπουργός και την Ομπρί.
Οι Γάλλοι μετά από 17 χρόνια διακυβέρνησης της δεξιάς περίμεναν ο Σοσιαλιστής Πρόεδρος να δώσει αέρα αλλαγής στη χώρα. Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές είχαν ποντάρει τα ρέστα τους στο "πνευματικό παιδί" του Ζακ Ντελόρ (και όχι την κόρη του). Πίστευαν ότι θα είναι αυτός ο Πρόεδρος που θα έβρισκε μια κοινή γλώσσα με το σύνολο των Ευρωπαίων και θα έφτανε σε ένα συμβιβασμό ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες. Πίστευαν ότι θα αναδειχθεί στον άνθρωπο που θα ακολουθούσε μια νέα ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και θα συνέβαλε στην αναγέννηση της Ευρώπης.
Αποτέλεσμα, πέντε χρόνια μετά ο Ολάντ αποδείχθηκε λίγος και δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ούτε στη Γαλλία ούτε και στην Ευρώπη. Σήμερα, 8 στους 10 Γάλλους πολίτες γυρνούν την πλάτη τόσο στον Ολάντ όσο και στον προκάτοχό του, Νικολά Σαρκοζί.
Οι δύο τους καταγράφονται στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία της Γαλλίας ως οι πολιτικοί με τη χειρότερη δημοτικότητα, εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν και ακολουθούν κατά τη διάρκεια της θητείας τους ο καθένας.
Το 2012 οι Γάλλοι επέλεξαν τον Ολάντ για να γλυτώσουν από τον Σαρκοζί. Το 2017 και οι δύο είναι εκτός μάχης. Στη μάχη για την Προεδρία μπαίνουν πολιτικοί που άλλοτε θα κρατούσαν το «λαμπατέρ» του Μιτεράν. Ο θεός ας βάλει το χέρι του. Στους Γάλλους δεν αξίζει ούτε ο Φιγιόν, ούτε ο Βάλς, ούτε ο Μακρόν και η Μαρίν Λεπέν.